DISTINCTIO XXI (ae).

Post praedicta considerandum est etc. *. Bernardus, Ad Eugenium papam : " Sive coniunctis, sive disiunctis, nihilominus per se durat unitas personae in tribus. Aeque enim unus Christus et una caro, et una anima et caro mortuo homine perduravit".

[Ut quid dereliquisti me, 645,13-14]. Augustinus, De symbolo : " Reliquit eum ad praesentem vitam et felicitatem, sed non ad aeternam immortalitatem ". - Defuit ad unionem etc. *. Ioannes Damascenus .

Leo papa : "In tantam unionem Dei et hominis natura convenit, ut nec supplicio potuerunt dirimi nec morte disiungi".

Alii quoque auctoritati innituntur etc. *. Ioannes Damascenus : "Nomen corruptionis duo significat. Uno enim modo significat huiusmodi passiones, famem scilicet et sitim et animae separationem; sic erat corpus Christi animatum corruptibile. Alio modo significat perfectam dissolutionem in ea ex quibus compositum est elementa. [Huiusmodi experimentum corpus Christi non habuit]. Unde Psalmus : Non dabis sanctum tuum videre corruptionem " . - Ioannes Damascenus, III libro, 27 cap. : " Si mortuus est ut homo et sancta eius anima ab incontaminato eius corpore divisa est tamen divinitas inseparabilis utrisque permansit ; neque id una hypostasis in duas divisa est. Et enim corpus et anima secundum idem ex principio in Verbi hypostasi habuerunt subsistentiam; et in morte, a se invicem divisa, unam hypostasim Verbi habuerunt. Neque enim corpus neque anima propriam habuit hypostasim, praeter eam quae Verbi est. Etsi localiter separata esset anima a carne, tamen personaliter unita fuit pet Verbum " (= nn. 10-11).

Sicut Augustinus super Ioannem docet etc. [647, 7-8]. a. Post separationem animae a corpore, inseparabilis est divinitas ab anima in triduo; similiter autem a corpore. Quaeratur quare haec duplex unio est inseparabilis et tertia est separabilis . - Secunda quaestio est quod anima, de sui natura, sine gratia, separabilis est a divinitate ; similiter et corpus. Quaeratur utrum e converso, scilicet [si] divinitas sit separabilis ab illis de sui natura. - Ad primum dicendum quod duplex est unio per gratiam: una scilicet quoad voluntatem , et alia quoad esse In confirmatis autem * perseverantiam est unio per gratiam quoad voluntatem; inter animam autem et divinitatem est secunda. Et sicut prima est insolubilis, multo fortius secunda, cum superadditur primae unioni. - Ad secundum dicendum quod divinitas, de sui natura, non est separabilis a carne vel ab anima sicut e converso, quoniam summum bonum de sui natura nulli deest.

b. Cum in omni unione remanet aliquod unum, quod unum remanet ex unione divinitatis cum anima in triduo, vel cum corpore ? - Dicendum quod terminatur ad unum, non quod factum est unitum, sed factum est unitivum ; et primum non remansit in triduo, secundum remansit.

c. Ex diversa unione differens unum resultat; et ita ex unione divinitatis cum anima et ex unione divinitatis cum corpore diversum unum.

Dicendum quod dicuntur diversae uniones ratione alterius unitorum, sed una tamen est ratione unitivi, scilicet hypostasis Verbi .

d. Cum ibi sint tres uniones, quaeratur quae illarum sit ordinata ad aliam, et quae duae ad tertiam

Dicendum quod illa unio quae est animae et corporis, est propter illam quae est corporis cum divinitate ; et haec est propter unionem animae ad divinitatem. Et licet illa remansit, non tamen aliae remanserunt; sicut patet in homine, quod scilicet manente coniunctione corporis cum anima, non tamen manet coniunctio quae est manus vel pedis ad corpus, et tamen erat propter aliam coniunctionem (= n. 15).

Potestatem habeo *. 8 Ioan., 28: A me nihil facio;i 14 Ioan., 10: A me non loquor. - Dicendum quod subauditur divinitas cum dicit : Ego a me ipso pono eam; unde non per aliud ponit eam, licet per alium.

Per coniunctionem animae ad corpus dicitur corpus vivum ; multo fortius dicetur corpus vivum per unionem divinitatis ad ipsum . - Dicendum est quod anima est unita corpori in unitate naturae, sed divinitas non. Ideo vita resultat ex coniunctione unius cum altero, sed non ex coniunctione divinitatis cum corpore (= n. 12).

Dicitur in littera quod Christus pendens in cruce 'movebat omnia *. Unde tunc eclipsatur sol . Sed quidam dicunt quod sol retraxit tunc suos radios, quoniam eclipsari non potuit per interpositionem lunae, quoniam in illo tempore fuit luna plena. - Dionysius dicit : " Ambo apud Heliopolim tunc praesentes et coadstantes, inopinabiliter lunam soli incidentem videbamus: non enim erat tempus conventus; et rursum [ipsam] ab hora nona usque ad vesperam ad solis diametrum supernaturaliter restitutam. Et rememorandum est quiddam aliud. Novit enim quod eclipsim ex oriente vidimus inchoatam, et usque ad solarem terminum venientem, et post regredientem; et rursum non ex eodem defectum et repurgationem, sed e contrario, secundum diametrum factam. Talia sunt eius temporis supernaturalia, et soli Christo, qui est omnium causa, possibilia " * (= n. 13).

Recedente vero anima, mortua est Christi caro etc. * ; [panis caelestis ad infantes transiret, 648,22]. Isidorus, De Trinitate : " Sicut cibum fortem infans invalidus capere non potest, nisi prius a matre in succum lactis verteretur: ita et nos, dum essemus infirmi ad conspiciendam Verbi aeternitatem, factum est Verbum caro, ut enutriti per carnem effectique fortiores, cibo solido, Deum contemplando, ut angeli satiemur " (= n. 14).