ARTICULUS II.

PONUNTUR OBJECTIONES g 1.

Contra, secundam conclusionem Argumenta Durandi.

Quantum ad secundum articulum, arguendum est contra praedicta. Siquidem contra secundam conclusionem arguit Durandus (dist. 31, q. 3), sic dicens Primo. In quo sit peccatum originale tanquam in subjecto, accipiendum est ex consideratione ejus quid sit. Non est autem aliud peccatum originale, nisi carentia originalis justitiae debitae haberi, modo quo expositum est. Et haec carentia est in unoquo-que in eodem subjecto in quo fuisset originalis justitia; habitus enim et privatio habent esse circa idem. Originalis autem justitia potest capi dupliciter. Uno modo, large, prout comprehendit rectitudinem voluntatis ad Deum, et debitum ordinem seu debitam subjectionem virium sensitivarum ad rationem. Alio modo accipitur magis stricte, pro sola subjectione virium sensitivarum ad rationem; et hic est debitus modus et magis proprius accipiendi justitiam originalem. Quocumque autem modo praedictorum accipiatur justitia originalis, patet quod ipsa non fuisset in essentia animae sicut in subjecto, sed in voluntate, vel (a) in viribus sensitivis, vel in utroque; quia rectitudo est in rectificatis, et ordo in ordinatis. Propter quod, cum secundum utramque acceptionem originalis justitiae, ipsa sit rectitudo voluntatis ad Deum, vel debitus ordo virium sensitivarum ad rationem, vel utrumque simul, patet quod ipsa non fuit in essentia animae, sicut in subjecto; sed fuit in voluntate, vel in viribus sensitivis, vel in utrisque. Et cum justitia originalis stricte et proprie accepta, fuerit debita ordinatio et subjectio virium sensitivarum ad rationem, patet quod ipsa fuit in eis tanquam in subjecto; et per consequens, in eisdem est ejus carentia, quae est peccatum origita) vel. - licet Pr. nale. Si (oe) autem in ratione originalis justitiae includatur rectitudo voluntatis ad Deum, cum hoc fuerit principale in toto statu innocentia:, quia ex tali rectitudine caetera dependebant, tunc carentia originalis justitiae est principaliter in voluntate; et per consequens, peccatum originale. Nec tamen propter hoc sunt in unoquoque plura peccata originalia, sed unum tantum ; quia reatus est ex uno et ad unum principaliter, licet ad illud unum multa sequantur. Secundo arguit. Quia, si peccatum originale poneretur primo in essentia animae, hoc esset propter rationem adductam in probatione conclusionis, scilicet : quod peccatum originale traducitur in unoquoque ex unione animae ad corpus; sed anima immediatius unitur corpori per essentiam quam per potentias; igitur, etc. Sed haec ratio non valet; quia originale peccatum contrahitur ex unione animae ad corpus (6), quia ad unionem sequitur talis defectus : qui tamen (y) defectus non oportet quod sit in essentia animae, sed potius in voluntate, vel potentiis sensitivis. Tertio arguit contra illud quod adducitur ibidem, scilicet quod peccatum originale est peccatum naturae. Hoc, inquit, non valet; quia peccatum originale non dicitur peccatum naturae, quia (3) respiciat primo naturam animae, sed quia tollit illud quod toti naturae fuerat collatum, scilicet justitiam originalem, quamvis ipsa non esset principaliter in essentia animae, sed in voluntate, vel potentiis sensitivis. Quarto. Quia illud quod inclinat ad actum, immediatius respicit potentiam quam essentiam (e). Sed peccatum originale inclinat ad actum : ex hoc enim sensus et cogitatio hominis prona sunt in malum ab adolescentia sua, ut dicitur, Genes. 8 (v. 21). Igitur, etc. fj 2.

Contra tertiam conclusionem I. Argumenta Durandi.

Contra tertiam conclusionem arguit Durandus (dist. 31, q. 1), potissime improbando ea quae adducta sunt ex dictis sancti Thomae super 2. Sentent. Unde Primo arguit sic. Caro in homine non est caro nisi per animam rationalem, supposito quod in homine sit tantum una forma. Prius ergo vel simul ordine naturae est anima unita materiae, et caro est caro, cum anima intrinsece pertineat ad naturam carnis. Sed quod non est, infici non potest. Ergo non prius inficitur caro, et per carnem anima; sed prius, vel saltem simul tempore et natura, inficitur caro et anima. Et adhuc restat dubium, per quid (a) anima inficitur culpa originali. Si autem dicatur quod caro est caro ante infusionem animae rationalis per animam sensitivam, et ita ex carne foeda et infecta contrahitur peccatum originale in anima per quamdam concomitantiam,

istud non valet. Quia illa foeditas quae est in carne, vel est spiritualis, vel corporalis. Non spiritualis; quia, cum caro sic accepta, sit quid pure corporeum, non est talis feditatis susceptiva. Nec corporalis; quia corporalis foeditas non est nisi per privationem alicujus convenientis secundum naturam, sicut abscisio nasi reddit faciem foedam ; vel per appositionem alicujus disconvenientis, sicut fcedatur facies apposito luto. Primum non potest dici; quia per peccatum primorum parentum nihil pertinens ad perfectionem naturalem humanae naturae est subtractum. Justitia enim originalis, quae toti naturae subtracta est, fuit donum gratis collatum. Et ideo ejus carentia non ponit aliquam feditatem. Sed etsi talis carentia feditas diceretur, rationem paenae haberet; ex pcena autem non causatur culpa, sed econverso ; igitur,etc. Nec secundum potest dici, quod feditas carnis sit per appositionem alicujus disconvenientis : quia privatio nihil ponit; peccatum autem est privatio; igitur, etc. Si autem dicatur quod illa feditas non est in carne formaliter, ut bene ostendunt praemissae rationes, sed solum virtualiter, - non valet; quia: aut esset in carne virtualiter, quoad virtutem (6) activam , ut scilicet talem feditatem ageret in animam; quod esse non potest : quia materia non agit in formam, nec corpus in spiritum, ut ipsi fatentur; vel quoad virtutem passivam; et tunc solum se haberet ad recipiendum talem feditatem, qua recepta, esset feda formaliter. Secundo arguit principaliter, quod modus transfusionis peccati originalis, quem sanctus Thomas ibidem ponit, scilicet per quamdam concomitantiam vel limitationem carnis et animae, non sit conveniens. Licet enim anima, quae est actus et perfectio corporis, communicet corpori proprietates informative, hoc enim pertinet ad formam, ut secundum se et proprietates suas informative perficiat materiam ; tamen proprietates materiae nunquam informant formam, sicut nec proprietates materiae ullo modo redundant in formam non eductam de potentia materiae, qualis est anima, nisi quoad operationem in qua communicat cum corpore subjectivo vel objective. Et per hunc modum anima infusa corpori male disposito efficitur stolida, quia non habet debitas operationes propter indispositionem corporis. Ad ipsam autem essentiam animae, vel ad ejus potentias, nulla infectio spiritualis transire potest. Tertio arguit quod alius modus sit convenientior, scilicet : quia, cum peccatum originale sit carentia originalis justitiae debitae inesse, cum debito carendi ea, quod debitum quidam vocant reatum, faciliter potest assignari modus traductionis ejus. Traducitur enim traductione naturae, sic. Cum enim nihil agat ultra suam speciem, natura deficiens a dono quod gratis impensum fuerat ei, non potest alteri communicare donum quo caret, et quod supra naturam ei collatum fuerat, sed solum quod ad naturam pertinet, cum carentia doni supernaturalis a principio toti naturae collati. Ista autem carentia, quia in relatione ad peccatum primi parentis justa est, est (a) reatus : est enim reatus justa obligatio ad poenam propter culpam; nec aliter traducitur, nisi quia natura defectuosa traducitur ab eo qui se et nos hujusmodi defectibus ex sua culpa subjecit.

Haec ille, in forma. II. Argumenta Scoti.

Contra eamdem (6) arguit Scotus (dist. 32, q. 1), probando Primo, quod caro quae seminatur, non inficiatur in seminatione ex libidine vel fervore. Primo. Quia semen nunquam fuit animatum anima patris. Est enim aliquid relictum, quod non est necessarium membro alendo. Illud autem quod assumitur a membro cum quo erat ejusdem dispositionis, non erat animatum. Igitur semen nunquam contraxit infectionem ab anima, qua nunquam perficiebatur.

Confirmatur per Anselmum, de Conceptu virginali, cap. 7, ubi vult quod non magis est semen infectum quam sputum vel sanguis; quod si formaretur de istis corpus organicum, non videtur qualiter ex ejus infectione anima inficeretur. Secundo. Quia, si semen fuit infectum, cum transmutetur secundum diversas formas substantiales, antequam de ipso fiat corpus organicum; et forma substantialis prior, quae constituebat subjectum illius qualitatis morbidae, non maneat; igitur nec illa qualitas morbida. Si dicatur quod de infecto generatur infectum ; exemplum : quia de semine leprosi generatur corpus filii leprosum;

Contra. Ergo leo comedens cadaver hominis mortui, contraheret fomitem. Tenet consequentia. Illud enim cadaver infectum est fomite ; et, per te, de infecto generatur infectum ; igitur, etc. Assumptum patet. Resuscitetur enim corpus, sicut fuit de Lazaro : anima reunita corpori inveniet carnem rebellantem spiritui ; igitur tunc erit (y) fomes in corpore illo. A quo igitur? Non ab anima; quia ipsa fuit purgata a peccato originali per baptismum vel circumcisionem. Nec oportet fingere quod a Deo. Igitur remansit fomes in corpore mortuo. Tertio. Quia tunc miraculose formatus de carne .. - yUAESTlO 1. digiti tantum, contraheret peccatum originale; quod est contra Anselmum, ubi supra, cap. 16 et 19. Secundo principaliter arguit idem Scotus, probando quod caro pueri non maculet animam in instanti infusionis. Primo. Quia non videtur qualiter caro causet illam infectionem anima:. Si enim anima causavit illam iniectionem in carne, et ex carne causetur in anima, utraque causa est aequivoca suo effectui, et videtur quod totalis; et difficile (a.) est in causis aequivocis totalibus salvare circulationem. Difficile est etiam salvare illum modum quo voluntas, quae est potentia mere immateriatis, transmutetur immediate a potentia pure corporali; et cum intellectus non ponatur immediate posse transmutari a phantasmate, nisi virtute intellectus agentis, sequi videtur quod intellectus sit magis immateriatis quam voluntas. Videtur etiam sequi quod illud peccatum primo esset in essentia, quia primo inlicit carnem ; sed consequens est falsum, quia in essentia, ut essentia est, non videtur culpa nata esse formaliter. Secundo. Quia non videtur, quare primus homo potuit actu suae voluntatis inficere carnem suam, quin secundus et tertius post eum possint similiter; et ita (6), cum multi patres intermedii peccaverunt (y) mortaliter, semper caro seminata, magis et magis fit infecta; quod videtur absurdum. Tum quia non quilibet modo genitus est pronior ad inordinate delectandum quam quicumque antiquitus prius genitus. Tum quia ex hoc videtur sequi quod peccatum originale intendatur : quamvis enim, si ponatur peccatum originale esse totaliter privatio, non recipiat magis et minus; tamen, si ponatur esse concupiscentia, ista potest esse major et minor.

Haec ille. Et in hoc secundus articulus terminatur. PONUNTUR SOLUTIONES tj 1.

Ad argumenta contra secundam CONCLUSIONEM Ad argumenta Durandi.

Quantum ad tertium articulum, restat praedictisobjeetionibusrespondere. Idcirco Ad primum contra secundam conclusionem, negatur quod ibidem assumitur, scilicet quod justitia originalis solum includeret illa duo de quibus ibidem fit sermo, scilicet rectitudinem voluntatis in ordine ad Deum, et virium inferiorum ad rationem. Et secundo negatur quod justitia originalis stricte sumpta, includeret tantummodo rectitudinem virium sensitivarum.

Ratio primi est, quia justitia originalis includebat gratiam gratum facientem ; quae quidem gratia, secundum sanctum Thomam, est subjective in essentia anima?. Ista duo patent ex precedentibus questionibus : in quibus visum est, de gratia gratum faciente, in quo sit subjectivo ; et similiter quomodo justitia originalis includebat gratiam gratum facientem. Unde sanctus Thomas, de Malo, q. 4, art. 2, in solutione cujusdam argumenti in contrarium (a), sic dicit : " Originalis justitia includit gratiam gratum facientem, nec credo esse verum quod homo sit creatus in naturalibus puris. " Item, art. 4, in solutione primi, sic dicit : " Justitia originalis non sic erat in voluntate, quin per prius esset in essentia animae; erat enim donum collatum naturae. "

Haec ille.

Ratio vero secundi, scilicet quod justitia originalis magis proprie importaret rectitudinem voluntatis quam rectitudinem virium sensitivarum, ostendit sancius Tho mas, 1 p., q. 95, art. 1, ubi docet quomodo secunda rectitudo dependeat a prima, et ideo etiam tam in 1" 2", q. 83, art. 2 et 3, quam de Malo, q. 4, art. 4et 5, quam 2. Sentent., dist. 31, q. 2, art. 1, ostendit quod peccatum originale prius est in essentia animae quam in potentiis; et inter potentias animae perfectius est in voluntate quam in aliis potentiis. Arguens autem non probat illud quod assumit contia nos. Quia (6) dicit se hoc probasse 20 disi. (q. 5) hujus secundi. Ibi autem nihil probat ad propositum, nisi quod justitia originalis non erat formaliter ipsa gratia gratum faciens. Unde ibidem in solutione primi, sic dicit : " Justitia originalis fuit per gratiam causaliter, quia et gratis data fuit primo homini pro se et sua posteritate, et conservare eam potuit sibi et aliis conservando rectitudinem justitia?, gratuita?.. Non tamen fuit essentialiter ipsa gratia gratum faciens, quia illam recuperavit homo per baptismum, non autem originalem justitiam, etc. B

Haec ille.

Sed advertenti apparet quod ista ratio non concludit quin justitia originalis includeret gratiam gratum facientem ; sed hoc solum concludit quod non sola gratia gratum faciens erat justitia originalis, sed ultra eam aliud includebat : unde, quia baptismus restituit gratiam hujusmodi, et non illa alia, quae erant de ratione talis justitia?; ideo non restituit integre justitiam originalem, sed ejus partem in praesenti. Unde sancius Thomas, de Malo, q. 4, art. 2, in solutione cujusdam argumenti in contrarium (r)(ad 2""), sic dicit: " Justitia originalis restituitur in baptismo, quantum ad hoc quod superior pars animae conjungitur IV. - 23 TENTIAliUM Deo, per cujus privulioneiii inerat reatus culpae; sed non quantum ad hoc quod rationi subjiciantur inferiores vires : et ex hujusmodi defectu est concupiscentia, quae manet post baptismum. "

Haec ille. Ad secundum dicitur quod responsio quam dat ad argumentum sancti Thomas non valet; quia, cum potentia: anima; non uniantur carni, potissime voluntas, si peccatum originale non esset in essentia animae, sed in potentiis, nullo modo peccatum originale contraheretur ex unione animae ad carnem. Unde sanctus Thomas, de Malo, q. 4, art. 4, sic dicit: " Peccatum originale aliquo modo est in essentia animae, et in potentiis; quia defectus ex culpa primi parentis ad totam animam pervenit. Sed considerare oportet utrum per prius sit in essentia animae quam in potentiis. Et in primo quidem aspectu (a) potest alicui videri quod sit per prius in essentia animae quam in potentiis, ea ratione : quia peccatum originale est unum, potentiae autem animae uniuntur in essentia animae tanquam in communi radice. Sed ista ratio non cogit; quia polentiae animae etiam uniuntur alio modo, scilicet unitate ordinis, et etiam unitate alicujus prima? polentiae moventis et dirigentis. Sed oportet aliunde hujus veritatis inquisitionem accipere Et quidem (6), cum peccatum originale ex carne derivetur ad animam, nulli dubium esse potest quin aliquo modo, saltem in via generationis et temporis, per prius sit peccatum originale in essentia animae quam in potentiis; cum anima per suam essentiam immediate corpori uniatur ut forma, non autem per suas potentias, ut alibi ostensum est. Sed, licet quis dicat quod peccatum originale est per prius in essentia animae, ordine generationis et temporis, quam in potentiis animae, sed tamen in potentiis est prius ordine naturae (j), sicut prius dictum est de anima et carne, hoc stare non potest. Non enim eodem modo comparatur essentia animae ad potentias, sicut comparatur corpus ad animam. Nam corpus comparatur ad animam ut materia ad formam : materia autem praecedit formam in via generationis ei temporis ; sed forma praecedit materiam in via perfectionis et naturae. Essentia autem animae comparatur ad potentias, sicut forma substantialis ad proprietates naturales consequentes. Substantia autem prior est accidente, et (empore, et natura, et secundum rationem, ut probatur in 7. Metaphysicis (t. c. 4). Unde omnibus modis peccatum originale per prius est in essentia animae quam in potentiis, et ab essentia animae derivatur ad potentias : sicut et naturae processus est ab essentia animae ad potentias; peccatum autem originale respicit naturai)], ni I a) aspectu. - respectu Pr. (6) quidem. - quod Pr. (y) naturae

Oni. Pr. dictum est. "

Haec ille.

Ex quibus patet quod instantia data ad argumentum sancti Thomae non valet. Tum quia, si originale nullo modo sit in essentia animae, sed in potentia, non contraheretur ex unione ad carnem. Tum quia, si unio animae ad carnem nullo modo inficit animam, non videtur quomodo inliciat potentias, quia corruptio vel infectio potentiarum supponit infectionem naturae animae, et incorruptio animae infert incorruptionem potentiarum. Unde, eadem quaestione, art. 4, in solutione quarti, sic dicit : a Inordinatio potentiarum animae est ex defectu naturae, quae primo et principaliter respicit essentiam animae. " Ad tertium dicitur quod instantia non valet. Nam utique peccatum originale dicitur peccatum naturae : quia primo inficit illud quod pertinet ad naturam, quam id quod pertinet ad personam ; et per prius naturam quam accidentia naturae. De hoc sanctus Thomas, de Malo, ubi supra (q. 4, art. 4, in arg. sed contra), sic arguit : " Peccatum originale non est per prius peccatum personale quam naturale, ut supra dietum est. Anima autem per essentiam suam constituit humanam naturam, inquantum est forma corporis; per potentias autem suas est principium actuum, qui ad personas pertinent: actus enim individuorum sunt, secundum Philosophum (1. Meta-physicae, cap. 1). Ergo peccatum originale per prius est in essentia animae quam in potentia. Praeterea. Peccatum originale, in uno homine, non est nisi unum. Potentiae autem sunt multae, quae tamen uniuntur in una essentia animae. Sed unum accidens non est in multis subjectis, nisi inquantum uniuntur. Ergo peccatum originale prius est in essentia animae quam in potentiis. Praeterea. Peccatum originale, secundum Anselmum (de Concept, virg., cap. 27), est carentia originalis justitiae. Sed originalis justitia fuit quoddam donum datum humanae naturae, non personae; alioquin non fuisset traducta in posteros; et sic pertinebat ad essentiam animae, quae est natura et forma corporis. Pari ergo ratione peccalum originale per prius est in essentia animae quam in potentiis. Praeterea. Omne illud quod per prius est in potentiis animae quam in essentia, est in anima, secundum quod comparatur ad objectum ; quod autem est in anima per comparationem ad subjectum, per prius est in essentia animae quam in potentiis. Peccalum autem originale non est in anima per comparationem ad objecta, sed per comparationem ad subjectum, quod est caro, a qua infectionem trahit. Ergo peccatum originale per prius est in essentia animae quam in potentiis. "

Haec ille. Ad quartum respondit sancius Thomas, ibidem, in solutione tertii, ubi sic dicit : a Essentia animae comparatur ad potentias sicut forma substantialis ad proprietates consequentes, puta forma ignis ad calorem. Calor autem non agit nisi in virtute formae essentialis ignis; alioquin non ageret ad formam substantialem ; unde forma substantialis est primum principium actionis. Et sic etiam essentia animae est per prius principium actuum vel actionis quam potentia. "

Haec ille.

Ex quo patet quod major argumenti est falsa. J5 2.

Ad argumenta contra tertiam CONCLUSIONEM I. Ad argumenta Durandi.

Ad primum contra tertiam conclusionem, dicitur quod, licet caro humana non prius tempore vel natura sit caro quam anima rationalis sibi infundatur, tamen prius natura vel intellectu anima rationalis dat materiae esse substantiam quam esse corporeum, et esse corporeum quam esse animatum, et esse animatum quam esse animal, et esse animal quam esse hominem, ut superius (dist. 15) dictum fuit, cum de pluralitate formarum substantialium in eodem composito tractaretur. Unde nihil prohibet carnem in esse carnis praecedere animam rationalem ut rationalis est, et sic prius infici quam animam rationalem ut rationalis est.

Et cum quaeritur per quid inficitur anima culpa originali, etc.;

dicitur quod illa infectio non est per inductionem alicujus absoluti positivi in anima, sed per privationem illius originalis justitiae quae debebat esse in anima. Et sic non oportet somniare quod caro tale quid positivum generet in anima; sed oportet imaginari quod imperfectio materiae est causa imperfectionis forma;, ei privatio exsistens in perfectibili est causa privationis perfectionis (a) in forma perficiente, sicut saepius in probatione tertiae conclusionis est allegatum.

Ad ulteriorem autem deductionem quae fit ibi de faeditate carnis;

dicitur primo, quod illa foeditas est carentia vel privatio debitae subjectionis et habilitatis et congruitatis ad animam rationalem, quae potest dici quid corporale ratione subjecti in quo est, et potest dici quid spirituale ratione termini ad quem est, scilicet animam ; tamen potius debet dici corporalis quam spiritualis. Et ad hujus improbationem, dicitur quod major argumenti est falsa. Nam foeditas illa corporalis non est ex appositione alicujus absoluti positivi super naturam carnis, nec est ex subtractione alicujus perfectionis naturalis, quam habuit caro Adae ante peccatum; et ita argumentum procedit ex insufficiente divisione. Ulterius dici potest quod in semine vel in carne, ultra feditatem illam privativam, est quaedam virtus habens esse intentionale, causativa peceati originalis in anima; et illa est quid spirituale. Nec valet ratio in oppositum ; quia forma spiritualis habens esse diminutum et fluens ac intentionale, utique potest esse in subjecto pure corporali, sicut forma artis in serra, ut alias dictum fuit. Et talis virtus activa, si ponatur, est subiective in semine deciso a patre, non autem in semine materno, nec in carne prolis cui anima infunditur. Et ideo argumentum ex falsa imaginatione procedit, ut post dicetur. Et licet illam viam sancius Thomas aliquando visus sit sequi, oppositum tamen postea tenuit in Summa, tanquam probabilius, scilicet quod anima contrahit originale peccatum a semine tanquam a causa efficiente instrumentali, et non a carne quam informat, nisi resul-tative, et per modum sequelae. Ad secuudum dicitur quod, licet materia non agat in formam, nec proprietates materiae positivae redundent in animam rationalem, tamen defectus materiae potest inferre defectum animae rationalis, per quamdam necessariam sequelam, non solum quantum ad operationem, immo quoad multa alia. Quod patet primo, quia signatio materiae per quantitatem, est quodammodo principium vel causa qualicumque causalitate individuationis ipsius animae rationalis, ut superius (dist. 3, q. 1, cond. 2) dictum fuit. Secundo, quia inaequalitas corporum est causa per quam vel sine qua non inaequalitatis animarum rationalium, ut ostendit sanctus Thomas, 1 p., q. 85, art. 7; et 1. Sentent., dist. 8, q. 5, art. 2 (ad 0 "). Et de hoc forte alias dicetur. Ad tertium dicitur quod modus transfusionis peccati originalis ibidem assignatus, in idem redit cum modo quem sanctus Thomas ponit. Nam sancius Thomas non ponit quod semen aliquam infectionem positivam absolutam efficiat in corpore prolis, nec caro prolis in animam sibi conjunctam, sed potius quod semen destitutum virtute collata Adae, causat et efficit carnem defectuosam in prole, et caro defectuosa per quamdam concomitantiam et sequelam exigit animam defectuosam. Et sic non est controversia nisi in verbis tantummodo, nisi pro quanto sanctus Thomas ponit in semine virtutem quamdam tradu-ctivam culpae et reatus in animam, quae (a) ad ejus introductionem disponit : peccatum enim originale, ultra privationem quam importat, includit rationem voluntarii, et reatum, et alia, de quibus in praecedenti quaestione dictum est; et omnia haec virtualiter in semine continentur. II. Ad argumenta Scoti.

Ad primum Scoti, dicitur quod semen dicitur infectum pro tanto quod in eo est virtus productiva naturae humanae cum defectu originalis justitiae, non quod in eo sit aliqua qualitas positiva causata ab anima seminantis, quae quidem sit causativa alicujus alterius qualitatis positivae superaddite naturalibus in carne prolis. Unde, Ad primam formam ibidem factam, dicitur quod utique verum est quod semen patris nunquam fuit . - 3:;r. animatum in actu. Sed negatur consequentia ex hoc antecedente illata, qua infertur quod nullam infectionem contraxit ab anima seminantis, immo contraxit infectionem, vocando infectionem, virtutem producendi carnem cum defectu perfectionis debitae inesse carni, et ultra, virtutem intentionalem traductivam peccati originalis in anima; tamen illa virtus non est qualitas habens esse ratum fixum et reale.

Ad confirmationem , dicitur quod Angelinus intelligit quod in semine non est aliqua infectio, quae sit culpa in actu, plus quam in sputo hominis vel ejus sanguine. Non tamen negat, nec negare potest, quin in semine sit culpa originalis in virtute, sicut in causa instrumentali, modo statim dicto. Et sic intelligo beatum Thomam, de Malo, q. 4, art. 3, ubi sic dicit : (i Ad hujus, inquit, quaestionis intelligentiam, scilicet qua quaeritur utrum peccatum originale sit in carne vel in anima,

duas distinctiones oportet considerare. Primo quidem, quod aliquid dicitur esse dupliciter in aliquo : uno modo, sicut in proprio subjecto; alio modo, sicut incausa. Proprium autem subjectum aliciijusacciden-lis coaequatur ipsi accidenti; puta : si volumus considerare proprium subjectum felicitatis et virtutis, cum virtus et felicitas sint propria hominis, proprium subjectum utriusque erit id quod est proprium hominis, scilicet pars animae rationalis, ut Philosophus probat (a), 1. Ethicorum (cap. 7 et 13). Causa autem est (8) duplex, scilicet instrumentalis et principalis. In principali autem causa, aliquid est secundum similitudinem formae, vel ejusdem speciei, si sit causa univoca, puta cum homo generat hominem, ignis ignem; vel secundum aliquam excellentiorem formam, si sit agens non univocum, sicut sol generat herbas. In causa autem instrumentali, est aliquis effectus secundum virtutem quam recipit a causa principali, inquantum ab ea movetur. Aliter enim est forma domus in lapidibus et lignis, tanquam in proprio subjecto; et aliter in anima artificis, tanquam in causa principali; et aliter in serra et securi, sicut in causa instrumentali. Manifestum est autem quod esse susceptivum peccati, est proprium hominis. Unde oportet quod proprium subjectum peccati cujuscumqiie, sit illud quod est proprium hominis, scilicet anima rationalis, secundum quam homo est homo; et sic peccatum originale est in anima rationali sicut in proprio subjecto. Semen autem carnale, sicut est causa instrumentalis traductionis naturae humanae in prole, ita est causa instrumentalis traductionis peccati originalis; et ita peccatum originale est in carnali semine, virtute, sicut in causa instrumentali. Secundo oportet considerare quod duplex est ordo, scilicet naturae et temporis. Ordine quidem naturae, (a) probat.

procedit Pr. iS) est - Uni, l-r. perfectum prius est imperfecto, et actus potentia. Ordine vero generationis et temporis, e converso, imperfectum est prius perfecto, et potentia actu. Sic igitur, ordine naturae, per prius est peccatum originale in anima, in qua est sicut in proprio subjecto, quam in carne, in qua est sicut in causa instrumentali ; sed in carne prius est ordine generationis et temporis. "

Haec ille.

Ex quibus apparet primo, quod haec consequentia : semen nunquam fuit animatum ; igitur nunquam potuit infici per animam, nec accipere virtutem transfundendi peccatum originale in prolem,

non plus valet quam ista consequentia valeat : semen nunquam fuit animatum; igitur nunquam habuit, nec accepit ab anima seminantis virtutem traducendi naturam humanam in prole. Et causa nullitatis primaeet secundae est, quia causa instrumentalis non oportet quod contineat in actu similitudinem formae quam inducit in effectu; sufficit enim quod eam contineat in quadam virtute intentionali. Secundo sequitur quod, cum sanctus Thomas dicit quod infectio peccati originalis prius est in carne quam in anima rationali, non cogimur (a) dicere quod per carnem intelligat illam quae est in actu et formaliter caro humana, et pare hominis unita animae rationali. Sed per carnem possumus intelligere duo. Primum est, ipsum semen carnale decisum a patre, in quo est natura humana et peccatum originale in virtute activa intentionali. Secundum est, illa caro quae praecedit in embryone hominis ante infusionem animae rationalis, in qua similiter potest dici esse natura humana cum peccato originali in virtute, non quidem activa, sed passiva, et in potentia proxima. Si vero per carnem intelligat carnem quae actu et formaliter est humana et pare hominis, tunc infectio peccati originalis prius est in illa carne quam in anima modo superius dicto, scilicet in potentia passiva coexigente actum defectuosum, et forte instrumentaliter, licet non ita proprie. Ad secundam formam Scoti, dicitur quod procedit ex falsa imaginatione, scilicet quod infectm peccati originalis sit in semine de quo formatur corpus prolis, sicut in causa effectiva instrumentali. Nos enim hoc non dicimus, sed potius quod dicta infectio est in semine patris illo modo. Illud autem semen non transmutatur per diversas formas substantiales, ad hoc quod de ipso formetur corpus prolis ; quia corpus prolis solum formatur ex semine matris. Licet posset dici quod talis infectio est in semine paterno sicut in causa effectiva instrumentali ; in semine autem materno est sicut in causa materiali, et in potentia passiva : quia ibi est materia quae continue disponitur ad hoc quod suscipiat animam rationalem, in qua est subjective peccatum originale. Ulterius autem false imaginatur q.uod (i) cogimur. - coguntur Pr. nos ponamus talem morbidam qualitatem in semine materno vel paterno. Illa enim est imaginatio Gregorii, et non sancti Thomae; licet ponamus ibi virtutem quamdam habentem esse intentionale.

Ad illud quod adducitur ibi de leone comedente cadaver hominis,

dicitur quod procedit similiter ex falso intellectu opinionis nostrae. Tum quia nos non ponimus infectionem istam effective esse in materia cui anima rationalis unitur, sed in semine paterno. Tum quia, licet talis infectio possit concedi esse in tali materia, non tamen est ibi sicut in causa effectiva, sed sicut in potentia passiva : non in ordine ad quamcumque formam indifferenter; sed in ordine ad animam rationalem. Et ideo, si inducatur in tali materia anima rationalis per generationem naturalem, resultabit talis infectio in anima; non autem si inducatur ibi anima leonis, plus quam digiti humani, et figura humana. Et sic patet quod procedit ex falso intellectu. Ad tertiam formam patet per idem. Quia, dato quod aliquis formaretur miraculose de digito quantumcumque infecto, non tamen contraheret originale peccatum ; quia defectus reperti in tali homine non haberent rationem culpae, cum non sint traducti ab Adam effective. Talis enim non acciperet naturam ab Adam effective, et ita nec illos defectus. De hoc diffuse loquitur sanctus Thomas, l 2", q. 81, art. 4; et 2. Sentant., dist. 31, q. 1, art. 2; et rfe Malo, q. 4, art. 7, ubi sic dicit : " Peccatum originale derivatur (a) a primo parente in posteros, inquantum posteri moventur ab eo per originem. Manifestum est autem quod materiae non est movere, sed moveri. Unde qualitercumque aliquis materialiter procedat ex Adam, vel ex his quae ab Adam processerunt, nullo modo contraheret peccatum originale, nisi seminaliter propagaretur ab eo. Sicut etiam nec originale peccatum contraheret, si aliquis homo de novo formaretur de terra. Non enim refert, quantum ad conditionem hominis, de qua materia formetur, sed a quo agente formetur; quia ab agente recipit formam et dispositiones, ut dictum est. Materia vero non retinet formam priorem, aut dispositionem ; sed novam acquirit per generationem. "

Haec ille.

Item, in solutione primi, sic dicit : cc Si aliquis formaretur ex digito vel carne alterius hominis, hoc non posset esse nisi carne illa corrupta et recedente a sua dispositione : quia generatio unius est corruptio alterius ; unde infectio quae praecessit (6) in carne, non remanet ad inficiendum animam, j)

. Haec ille.

Sed forte restat dubium Scoti; quia, secundum quod arguit ipse, si aliquis resuscitetur, sicut fuit de Lazaro, inveniet carnem rebellem spiritui, etc. Dicitur quod si taliter resuscitatus, antequam decederet fuerat purgatus ab originali peccalo, post talem suscitationem erit fomes in eo, sicut prius; sed non habebit rationem peccati originalis : quia plura requiruntur ad peccatum originale quam fomes ver rebellio. Nec tamen sequitur quod fomes remanserit in corpore mortuo, nisi in potentia remotissima. Sed ideo iterum habet fomitem, quia ille remanserat in anima separata, in virtute, et in radice, sicut et potentia? animae. Unde, breviter, fomes vel concupiscentia, quantum ad illud quod dicit absolute et positive, est quid consequens ex principiis naturae in puris naturalibus consideratae. Sed quantum ad illud quod dicit privative, pertinens ad culpam vel poenam peccati originalis, causatur instrumentaliter a semine patris. De hoc sanctus Thomas, 2. Senteni., dist. 31, q. 1, art. 2, in solutione tertii, sic dicit : " Si aliquis divina virtute ex digito formaretur, originale non contraheret : et nihilominus haberet omnes defectus quos habent qui in originali nascuntur, tamen sine ratione culpae. Quod patet. Poterat enim Deus a principio, quando condidit hominem, etiam alium hominem ex limo terrae formare, quem in conditione siuc naturae relinqueret, ut scilicet mortalis et passibilis esset, et pugnam concupiscibilis ad rationem sentiens, in quo nihil humanae natunr derogatur, quia hoc ex principiis naturae consequitur. Nec tamen isti defectus in eo rationem culpae vel paenae habuissent; quia non per voluntalem talis defectus causatus esset. Similiter dico quod in isto qui esset ex digito generatus, talis defectus esset, si principiis naturae sine relinqueretur, nisi Deus gratis hoc sibi vellet conferre, quod primo homini contulit. Nec isti defectus ex voluntate primi hominis procederent, quia defectus non causatur ex voluntate primi parentis, nisi in eis qui ab eo naturam accipiunt ; non autem aliquis accipit naturam a materia, sed a generante. Unde, cum iste sit ab Adam solum materialiter, non autem sicut a principio activo ab eo descendat, constat quod naturam humanam (a) ab eo non accipit, nec per eum incurrit praedictos defectus; et ideo rationem culpae vel poeiiae non habebunt, cum non comparentur ad voluntatem sicut ad causam. "

Haec ille.

Ex quibus patet ad dubium Scoti. Ad secundum principale ejusdem Quoad primam formam ibidem faciam, dicitur primo, quod caro pueri in instanti infusionis non maculat animam, aliquid effective sibi imprimendo, quod sit positivum absolutum ; quia nec peccatum originale, secundum sanctum Thomam, est tale quid. Dicitur secundo, quod caro pueri dicitur maculare animam defective, illo modo quo subjectum inhabile, indispositum potest dici maculare formam sibi impressam ab agente, inquantum forma non recipitur ibidem in sua puritate et virtute, sed defectuosa TENTURUM et imperfecta. Dicitur tertio, quod, licet anima Adae maculaverit carnem propriam et alienam, et iterum caro inficiat animam, et utraque causa sit aequivoca suo effectui, non tamen quaelibet est totalis, nec eodem modo causans. Nam anima Adae per suam voluntatem tanquam causa principalis causavit infectionem carnis. Caro autem non inficit animam ut causa principalis, sed potius sicut causa instrumentalis mota ab Adam. Item, anima Adae in tali infectione primo fuit causa totalis, cum scilieet infecit propriam carnem. In caeteris vero infectionibus, non est causa totalis, sed partialis; quia non inficit carnes aliorum nisi mediante semine, nec alias animas nisi mediante carne. Et sic non est ibi illa circulatio, de qua timet arguens. Dicitur quarto, quod potentia pure corporalis potest immutare voluntatem , praesertim defective, immo etiam essentiam animas tanquam agens partiale, et cum hoc instrumentale; quia illo modo phantasma immutat intellectum possibilem, scilicet virtute intellectus agentis. Dicitur quinto , quod in essentia animae non potest esse culpa actualis; sed culpa originalis (a), quae importat privationem perfectionis perficientis essentiam animae et ejus potentias, potest esse non solum in potentiis animae, sed etiam in essentia animae, ut prius dictum fuit. Ad secundam formam dicitur quod ideo anima Adae potius infecit carnem propriam quam alia? animae, quia ista infectio non est per impressionem absoluti positivi, sed per subtractionem illius. Caro autem Adae habebat aliquam virtutem positivam supernaturaliter sibi datam , quae poterat tolli per peccatum. Carnes autem aliorum hominum nunquam tale donum habuerunt; et ideo nunquam per peccatum tale donum perdere potuerunt : qui enim nunquam fuit indutus, nunquam potuit spoliari, quia spoliatio supponit indultionem. Unde istud argumentum parum valet.

De praedictis sanctus Thomas, 2. Sententiarum, dist. 31, q. l, art. 1, sic dicit : " In progressu originalis peccati, talis (6) ordo servatur quod persona naturam infecit per actum proprium, et naturae infectio in personam secundario transivit, quae a persona peccante propagatur. Quod qualiter sit, videndum est. Sicut enim prius dictum est, hoc Deus naturae humanae in sui principio supra conditionem suorum principiorum contulerat, ut esset in ratione rectitudo, quae dicitur originalis justitia, quam sine resistentia aliqua viribus inferioribus imprimere posset. Et quia hoc gratis collatum fuerat, ideo juste per ingratitudinem inobedientiae subtractum est. Unde factum est ut primo homine peccante, natura humana quae in ipso erat, sibiipsi relinqueretur, ut consisteret secundum conditionem suorum principiorum; et per modum istum ex actu personae peccantis in ipsam defectus transivit. Et quia natura deficiens ab eo quod gratis impensum erat, non potest causare hoc quod supra naturam collatum erat, cum nihil agat ultra suam speciem ; ideo sequitur quod ille qui generatur ab habente naturam hoc modo deficientem, naturam in simili defectu suscipiat. Actus enim personae secundum conditionem suae naturae procedit, et ultra non extenditur; et inde est quod defectus in ipsam personam generatam redundat. Sed ratio culpae inde venit, quia illud quod gratis collatum fuit ipsi Adae, scilicet originalis justitia, non fuit sibi collatum personaliter, sed inquantum talem naturam habebat, ut omnes scilicet in quibus talis natura inveniretur ab eo accepta, tali dono potirentur; et ideo cum propagatione carnis etiam illa originalis justitia propagata fuisset. In potestate ergo naturae erat, ut talis justitia in ea servaretur. Sed tamen per voluntatem personae exsistentis in natura factum est ut hoc perderetur; et ideo hic defectus comparatus ad naturam, rationem culpae habet in omnibus in quibus invenitur cum natura accepta a persona peccante. Et quia per originem carnis defectus iste naturali generatione traducitur simul cum natura, ideo etiam culpa originalis per originem carnis traduci dicitur. Quia ergo per voluntatem personae, ratio culpae ad naturam transivit, ideo dicitur persona infecisse naturam. Quia vero in personis aliis est originale peccatum a persona generantis, non est ratio culpae ex ipsis, cum (a) non propria voluntate peccatum incurrant, sed inquantum naturam talem cum ratione culpae recipiunt. Inde est quod secundo natura personam inficere dicitur (6). Inde est etiam quod infectio ista ex inordinata voluntate primi parentis, in ipso quidem primo parente fuit dupliciter, scilicet per modum peccati actualis, inquantum eam per propriam voluntatem contraxit; et etiam ulterius per modum peccati naturalis, inquantum natura in eo infecta est. In sequentibus autem non est nisi ut peccatum naturale. )i

Haec ille.

Item, expressius ad propositum solutionis ultimo datae, dicit idem, 2. Senteni., dist. 33, q. 1, art. 1, in solutione tertii : " In Adam, inquit, fuit natura integra dotata munere quod Deus humanae naturae gratis contulerat. Unde per peccatum ipsius potuit natura humana corrumpi in ipso, et per consequens in omnibus qui naturam humanam ab eo acceperunt; quia genitum accipit naturam a generante, qualem generans habet. In aliis autem hominibus invenitur natura jam corrupta. Unde illius corruptionis ulterius peccatum causa esse non potest, sicut quod semel mortuum est, iterum non occiditur. In quocumque autem homine fuisset inventa natura humana integra, per (i) a verbo Inde usque ad dicitur, om. Pr. peccatum illius poterat corrumpi in eo et in his qui ab eo descenderent. Unde patet quod servatur eadem relatio omnium hominum ad naturam humanam. "

Haec ille.

Ex quibus omnibus patet quod opinio sancti Thomae non ponit in carne vel in semine talem qualitatem morbidam habentem esse ratum et fixum, a qua effective causetur infectio peccati originalis in anima, eo modo quo ponit Gregorius de Arimino. Et similiter non ponit in carne vel semine esse solam privationem, ad quam consequatur privatio in (et) anima, vel ratio culpae, et reatus; sed ponit quod in semine paterno est virtus quaedam intentionalis traductiva defectuum in carne et in anima prolis : in carne quidem, cum ratione pcenae, in anima vero et ejus potentiis virtutis et vitii susceptivis, cum ratione culpae et paenae, et reatus pcenae aeternae. Et totum hoc procedit ab Adam, sicut a causa efficiente principali removente prohibens; a semine vero, sicut a causa instrumentali. Ad argumentum pro parte quaestionis affirmativa, patet responsio per praedicta; quia peccatum originale aliquo modo est in carne, vel in carnali semine, non quidem sicut in subjecto, sed sicut in causa instrumentali. Et puto quod quidquid sanctus Thomas dixerit in 2. Sentent., mens sua ultima fuit quod, cum dicitur quod caro inficit animam, hoc intelligi debet non proprie de carne cui anima unitur, sed de carne patris, vel de semine carnali. Quod videtur per illud quod dicit, l 2 , q. 81, art. 4, in solutione secundi, ubi sic dicit : " Caro non inficit animam nisi inquantum est principium activum in generatione. "

Haec ille. Constat autem quod sola caro paterna est hujusmodi principium ; non autem caro prolis. Et haec de quaestione sufficiant. De qua benedictus Deus. Amen.