Tomus III

TURONIBUS SUMPTIBUS ALFRED CATTIER, BIBLIOPOLAE EDITORIS M DCCCC II Imprimatur : Fr. M.-Constantius Ginies, Prov. S. 0. P.

Tholosa?, dic sexta Januarii 1902. I 1

TABULA DISTINCTIO I Quaestio I UTRUM MUNDUM INCEPISSE SIT CONCLUSIO DEMONSTRABILIS (p. 1.) Conclusio l : Non implicat contradictionem aliquod ens ab alio esse aeternum. Conclusio 2 : Nullam contradictionem implicat aliquid a Deo diversum in essentia nunquam incepisse.

Contia hanc conclusionem arguunt quidam quos recitat Scotus, Aureolus, Alli quos recitat Gregorius de Arimlno, Durandus. Conclusio 3 : Mundum incepisse, vel non semper fuisse, sola fide tenetur, et demonstrative probari non potest. Quaestio II UTRUM CREATIO SIT ALIQUID (p. 26.) Conclusio l : Aliqua creatio est Deus, et aliqua creatio non est Deus.

Aureolus, Gregorius, Scotus. Conclusio 2 : Creatio passive sumpta, non est, proprie loquendo, mutatio nec passio; licet per modum pns-Bionis aut mutationis significetur.

Aureolus, Scotus, Alli. Conclusio 3 : Licet eadem sit actio qua Deus creavit et qua conservat res, tamen creatio activa et conservatio activa ratione distinguuntur.

Aureolus, Gregorius, Henricus. Conclusio 4 : Nullum aliud a Deo potest esse, nisi creatum a Deo.

Aureolus, Alli. (a) Haec est tabula quam Thomas a Sancto Germano, in Conclusio 5 : Nullum ens aliud a Deo, potest in esse conservari sine Deo conservante.

Aureolus. Conclusio 6 : Deus est causa, non solum creaturas, sed etiam cujuslibet actionis creaturae, quadruplici modo.

Aureolus, Durandus, Alii. Quaestio III UTRUM POTENTIA CREANDI POSSIT COMMUNICARI ALICUI CREATURAE (p. 81.) Conclusio l : Nulli creaturae communicari potest potentia creandi, sicut causae principali, neque sicut causae vel agenti instrumentali.

Durandus contra conclusionem et rationes sancti Doctoris; similiter Scotus contra rationes; Alii quos recitat Adam. Conclusio 2 : Potentia creandi non est propria alicui divinae personae, immo communis toti Trinitati, licet approprietur aliqualiter personis procedentibus, ut Filio et Spiritui Sancto.

Scotus. DISTINCTIO II Quaestio I UTRUM ANGELUS SIT IN LOCO (p. 119.) Conclusio l : Angelus non est in loco, nisi per contactum et applicationem suae virtutis ad locum.

Scotus, Aureolus, Gregorius, Durandus. editione 1483, secundo volumini praemisit. 0" X TABULA Conclusio 2" : Angelus potest esse indifferenter in loco divisibili et indivisibili, et potest esse quandoque in nullo loco, et quandoque in convexo caeli empyrei. -Gregorius, Aureolus. Conclusio 3 : Plures angeli non possunt esse simul in eodem loco. - Gregorius. Conclusio 4 : Onus angelus non potest esse naturaliter in diversis locis. - Gregorius. Quaestio II UTRUM ANGELUS TEMPORE MENSURETUR (p. 145.) Conclusio l : Omnes motus continui corporum inferiorum mensurantur uno et eodem tempore, quod est passio motus primi.

Aureolus, Gregorius. Conclusio 2 : In toto tempore continuo est idem nunc secundum essentiam, sed plura nunc vel multa instantia diversa secundum rationem.

Aureolus, Scotus, Gregorius. Conclusio 3 : Praeter tempus continuum, quod est passio primi motus, est aliud tempus discretum, nullo modo continuum.

Scotus, Aureolus. Conclusio 4 : Nullum tempus habet esse completum extra animam vel intellectum.

Gregorius. Conclusio 5 : Esse ipsius angeli, et ejus substantia, secundum se, mensuratur aevo, et non tempore; aliqua vero operatio angeli mensuratur tempore continuo; et aliqua, tempore discreto; et aliqua, aeternitate quodammodo participata. - Bonaventura, Alli. Conclusio 6" : Sicut omnium temporalium est idem tempus numero, ita omnium aeviternorum est idem aevum numero; et illud est subjective in angelo beatiori. - aegidius de Horna, Alli, Durandus. DISTINCTIO III Quaestio I UTRUM ANGELI INDIVIDUENTUR PER MATERIAM (p. 199.) Conclusio I. : Nullus angelus est compositus ex materia et forma, proprie loquendo de materia et forma. - Aureolus, Durandus, Conclusio 2" : In substantiis materialibus et corporeis principium individuationis est materia, uno modo; et quantitas, alio modo. - Aureolus, Scotus, Durandus. Item, Scotus, Aureolus, Durandus. Conclusio 3 : Individuatio aliter convenit angelo quam homini.

Aureolus, Scotus. Conclusio 4 : Angelus non solum sic est immateria-lis quod non est ex materia et forma compositus, verum etiam quia non est informativus materiae, nec potest uniri materiae sicut forma.

Aureolus, Scotus. Conclusio 5 : Nulla species angelica est de se multiplicabilis in plura individua.

Scotus, Durandus, Henricus. Quaestio II UTRUM INTELLIGERE ANGELI SIT SUA SUBSTANTIA (p. 253.) Conclusio l : Intelligere angeli non est sua substantia.

Quidam, Godolridus, Adam. Conclusio 2 : Virtus intellectiva ipsius angeli non est eadem cum ejus essentia.

Durandus. Conclusio 3 : In angelis non habet locum distinctio intellectus agentis et possibilis, sicut in nobis, nisi aequivoce loquamur.

Scotus, Aureolus, Gregorius. Conclusio 4 : Angeli non omnia cognoscunt per essentias suas, sed per species connaturales (i) et concreatas.

Henricus, Durandus, Alii quos recitat Gregorius, Aureolus. Conclusio 5 : Quilibet angelus intelligit seipsum per essentiam suam, et non per speciem superadditam.

Scotus, Aureolus. Conclusio G : Essentia ipsius angeli est sufficiens principium quo angelus intelligit Deum naturali cognitione, nec indiget alia specie superaddita.

Scotus. Conclusio 7a : Angeli per eamdem speciem intelligunt plures quidditates; et quanto angelus est superior, tanto per species pauciores et universaliores intelligit.

Scotus, Aureolus. Conclusio 8 : Intellectus angelicus per eamdem formam intelligibilem intelligit naturam communem speciei et omnia ejus individua vel singularia. - Scotus, Aureolus, Durandus. Conclusio 9" : Non omnia illa inlelligit angelus simul et in actu quorum species apud se habet, sed aliqua sic, et aliqua non. - Aureolus, Gregorius, Alli. Conclusio 10" : Angelus non intelligit cum discursu.

Gregorius. DISTINCTIO IV Quaestio I UTRUM ANGELUS POTUERIT APPETERE AEQUALITATEM DEI, IN PRIMO INSTANTI SUI ESSE VEL SUAE CREATIONIS (p. 334.) Conclusio l : Angelus, in solis naturalibus consideratus, potest et potuit peccare.

Aureolus. Conclusio 2 : Diabolus peccando appetiit aequalitatem Dei, non simpliciter, sed secundum quid.

Scotus, Aureolus. Conclusio 3 : Primum peccatum diaboli fuit superbia.

Scotus. Conclusio 4 : Angelus malus non peccavit nec peccare potuit in primo instanti suae creationis.

Aureolus, Gregorius. Durandus. Conclusio 5 : Angelus malus statim post primum instans suae creationis peccare potuit, et peccavit de facto.

Scotus, Gregorius. DISTINCTIO V Quaestio I UTRUM ANGELI IN PRIMO INSTANTI SUAE CREATIONIS FUERINT BEATI (p. 361.) Conclusio l : Angelus in primo instanti suae creationis fuit beatus beatitudine natui ali, non autem beatitudine supernaturali.

Contra fundamentum hujus conclusionis et sequentium arguunt quidam doctores anglici, quos Adam recitat. Contra conclusiones, Adam, Gregorius. Item, Adam contra supposita. Conclusio 2 : Angeli suam beatitudinem supernaturalem meruerunt. Conclusio 3" : Possibile fuit angelum mereri suam beatitudinem in primo instanti suae creationis, vel statim post primum instans. Conclusio 4 : Angelus bonus, post primum actum charitatis quo beatitudinem meruit, beatus fuit beatitudine ultimata et supernaturali. ULA xj DISTINCTIO VI Quaestio I UTRUM ANGELUS POSSIT MOVERI LOCALITER (p. 378.) Conclusio l : Nec angelus, nec aliquid corpus potest seipsum movere localiter, ut (a) proprie et per se movens et per se motum localiter.

Scotus, Gregorius. Conclusio 2 : Angelus potest localiter moveri a seipso, et (6) per accidens.

Scotus, Alli, Gregorius (t). Conclusio 3 : Angelus, eo modo quo movetur localiter, potest moveri de extremo ad extremum per medium, si vult, et non per medium, si vult.

Corruptor veritatis (6), Scotus. Conclusio 4 : Impossibile est angelum moveri localiter in instanti.

Scotus, Gregorius, Corruptor veritatis (i). DISTINCTIO VII Quaestio I UTRUM VOLUNTAS DAEMONUM SIT OBSTINATA IN MALO (p. 422.) Conclusio I : Angelus beatus peccare non potest, nec male velle.

Adam. Conclusio 2 : Liberum arbitrium vel mens daemonis sic est obtinata in malo, quod non potest bene velle, nec peccato carere, vel desinere male velle.

Scotus, Durandus. Item contra probationes conclusionis : Scotus, Gregorius (;), Aureolus. Quaestio II UTRUM ANGELUS MOVEAT COELUM, VEL QUODCUMQUE CORPUS, PER INTELLECTUM ET VOLUNTATEM, VEL PER ALIQUAM ALIAM POTENTIAM (p. 457.) Conclusio 1" : Quidquid angelus agit ad extra, agit ULA DISTINCTIO IX et X per intellectum et voluntatem, et non per aliam po- i tentiam mediam. - Contra : Aureolus, Henricus, GodoJrldus, Auctor. DISTINCTIO Vili Quaestio I UTRUM DAEMONES NATURALI VIRTUTE POSSINT COGITATIONES HUMANI CORDIS COGNOSCERE, ET VIRES SENSITIVAS IMMUTARE (p. 463.) Conclusio l : Nullus angelus bonus aut malus ex sola naturali virtute sua potest cognoscere proprie et distincte cogitationes et affectiones cordis nostri. -Scotus, Quidam alius, Durandus, Conclusio 2 : Nullus daemon sua naturali virtute potest causare in intellectu humano quamcumque cogitationem vel actualem considerationem tanquam causa totalis, nec tanquam partialis principalis; et hoc directe et immediate , licet hoc possit facere indirecte et mediate.

Scotus. Conclusio 3 : Daemones possunt immutare phantasiam vel virtutem imaginativam hominis. - Aureolus et Scotus. Quaestio I UTRUM ANGELI HABEANT CORPORA NATURALITER EIS UNITA, POTISSIME COELESTIA (p. 477.) Conclusio l : Nullus angelus unitur coelesti corpori tanquam forma sua; materia;.

Aureolus. DISTINCTIO XI Quaestio I UTRUM ANGELI PROFICIANT IN COGNITIONE PER MUTUAM LOCUTIONEM (p. 489.) Conclusio l : In angelis est locutio. Conclusio 2 : Angelum loqui angelo nihil aliud est quam unum angelum ordinare conceptum mentis suae ad alium, ad hoc quod voluntas ejus alteri innotescat.

Gregorius, Durandus. Conclusio 3 : Angelus loquens, proprie loquendo, nihil de novo causat in angelo audiente, sed tantummodo in seipso.

Scotus. Quaestio II UTRUM ANGELI EX MUTUA ILLUMINATIONE PROFICIANT (p. 497.) Conclusio l : Unus angelus illuminat alium. - Durandus. Conclusio 2 : Dicta illuminatio fit secundum duo : primum est intellectus confortatio; secundum est veritatis proportionatae capacitati illuminandi propositio. Durandus, Aureolus. Conclusio 3 : Illuminatio fit de rationibus divinorum operum et non de pertinentibus ad deitatem in se, sicut de attributis aut relationibus. - Aureolus. JOHANNIS CAPREOLI THOLOSANI, ORDINIS PRAEDICATORUM THOMISTARUM PRINCIPIS DEFENSIONES THEOLOGIAE DIVI THOMAE AQUINATIS IN SECUNDO SENTENTIARUM LIBRI SECUNDI