ARTICULUS III.

ponuntur solutiones Ad argumenta contra tertiam conclusionem I. Ad argumenta Durandi.

Quantum ad tertium articulum, respondendum est obiectionibus supradictis. Et quidem Ad primum Durandi, dicitur primo, quod utique verum est quod materia prima, in sui pura essentia considerata, non includit intrinsece actualitatem alicujus decem praedicamentorum, sed potentiam substantialem, et essentiam potentialem ad recipiendum quamlibet talem, secundum tamen certum ordinem.

Dicitur secundo, quod materia prima, priusquam sit subjecta diversis formis, et considerata pro illo priori ut praecedit unionem sui ad formam, nullam habet partitionem, nec distinctionem actualem in se; nec una materia, aut pars materiae ad aliam. Habet tamen ordinem ad diversas formas quibus potest subjici, etconsequenter potentiam ad actualem distinctionem, et ad sui participationem, secundum numerum; ita quod, secundum diversas sui partes, subjiciatur diversis formis unius rationis, et diversarum rationum.

Dicitur tertio, quod diversas partes materias, postquam fuerunt sub diversis formis unius vel diversarum rationum, perpetuo retinent aliquem ordinem, vel inclinationem, vel proportionem, aut respectum , vel aliquam habitudinem ad formas sub quibus fuerunt, quem vel quam non habent ad formas quibus numquam informatae fuerunt : sicut materia quae fuit sub forma Adae, habet aliquem respectum ad animam Adae, quem non habet ad animam Christi, vel alterius, cujus numquam fuit pars.

Dicitur quarto, quod, licet una pars materiae non habeat actualem distinctionem ab alia parte materiae, nec actualem unitatem aut identitatem substantialem aut accidentalem ad seipsam, vel ad aliam, effective aut formaliter ex seipsa, sed ex efficiente et ex forma substantiali aut accidentali, tamen talis distinctio et unitas materiae ad materiam non solum dependet ex efficiente effective, et a forma formaliter, verum etiam subiective et fundamentaliter ex ipsa materia, sicut caeterae relationes dependent ex fundamento et subjecto et termino. Et ideo ad identitatem talis respectus non sufficit unitas (a) formae, nisi cum hoc sit unitas subjecti et materiae. Non ergo sequitur quod, stante unitate formae substantialis, omnis materia sibi subjecta sit eadem, nec quod omnes materiae unite animae Petri simul vel successive sint eadem materia.

Dicitur quinto, quod illa prima ratio - - QUAESTIO I. seipsam destruit. Quia, si ex identitate formae sequitur identitas materiae, ergo, per oppositum, ex diversitate formarum sequitur diversitas materierum eis subjectarum. Cum ergo materia primo subjecta animae Petri, et materia secundo subjecta eidem, maneant sub distinctis formis substantialibus et accidentalibus (quia materia quae desiit esse sub anima Petri, non est annihilata, sed informatur aliqua alia forma substantiali distincta ab anima Petri), ergo illae materiae sunt actualiter distincta;; et, ex alia parte, secundum te, sunt actualiter indistinctae ; ergo simul sunt actualiter distinctae et indistincte; quod est contradictio. De praedictis Petrus de Palude (dist. 44, q. 1) sic dicit : " Potest dici quod materia quae est sub una forma, distinguitur essentialiter ab illa quae est sub alia. Ex quo autem semel distincta est, per quascumque formas transeat, distincta remanet (a), si redeat ad eamdem formam. Unde, si anima Petri uniatur materiae Pauli, quae remansit in ossibus vel reliquiis Pauli, propter unitatem formae, bene materia quae nunc est Petri, habet eamdem actualitatem numero quam materia olim Petri hahuit. Sed, loquendo de essentia materiae in se, non est idipsum quod illa est, nec quod illa fuit. Quia materia quae fuit Petri, secundum entitatem suam potentialem, aut corrupta est, aut remansit. Non potest dici quod sit corrupta : quia est incorruptibilis; et praeterea, si esset corrupta, materia succedens non esset illa, quia ens non est non ens. Si autem non est corrupta, sed sub forma ossis vel reliquiarum ejus, non potest dici quod materia succedens sit idipsum quod materia praecedens, cum distinguantur formis; nec quod sit aliquid quod illa fuit, quia ipsa est id ipsum quod fuit, quia numquam corrupta fuit. Propter quod restat quod ista materia est materia Petri. Illa autem non est materia Petri, sed fuit; quia non informatur nunc anima Petri, sed prius. Propter quod Petrus non est ille qui fuit; quia non habet partem essentialem quam prius habuit, sed habet aliquam quam numquam hahuit.

Si quis ergo velit sustinere communem opinionem, potest dicere ad primam rationem Durandi, quod materia habet diversitatem a forma, modo quo dictum est. Quia sicut quantitas, si migraret de subjecto in subjectum, daret idem esse quantum diversis, quae tamen haberent diversa esse substantialia; econtra autem, si unum subjectum transiret de quantitate in quantitatem, haberet diversa esse quanta, et unum esse substantiale, quod convertitur cum ente. Sed quae simul habent unam quantitatem, sunt una substantia perfecta; quae simul duas, diversae. Sic est de materia respectu formae : quia, transiens de forma in formam, retinet unitatem essentialem potentialem, recipiens diversas actuales. Unde sunt duae unitates in composito, quamvis non sit nisi una forma. Et hoc est signum quod hanc unitatem non habet materia a composito, alias non esset nisi una unitas materiae et formae, sicut unitas numeralis in uno quanto non est nisi una omnium una quantitate affectorum (a).

Ulterius, si forma migraret de materia in materiam, daret idem esse accidentale materiebus habentibus diversam essentiam. Sed quando actu duae formae informant materiam, faciunt (6) ipsam distinctam ; et quando una forma multas materias, facit omnes unam actu.

Quod autem materia non sit quid, vel quale (t), vel quantum, etc,

verum est actu. Sed potentia, sic est quid, quod non est aliud : quia est in genere substantiae; et inde est quod primo actuatur per quid, et non per quale vel quantum, etc. i

Haec Petrus, et bene. Ad secundum dicit Petrus (ibid.), quod a nutritum mutatur substantialiter : quia nutritio est mutatio substantialis, non accidentalis; unde alimentum nutrit inquantum quid; quia ex non substantiis non fit substantia, nec ex non quantis quantum. Ergo, cum nutritio sit propter restaurationem deperditi, substantia deperditur, et restauratur : non autem tota, nec pars quae est forma, nec pars quae est materia; sed pars partis. Aliter tamen deperditur, et aliter restauratur. Nam, cum ex resolutione nutriti contingat animalia generari (quod non est sine materia), potest dici quod illa materia quae per deperditionem et consumptionem humidi a calido consumitur, est alia materia actualiter ab illa quae remanet; quia distinguitur per formam ejus quod generatur inde. Materia vero quae additur, cum sit sub eadem forma, non distinguitur ab illa cui additur. Et sic in additione fit mutatio secundum partem essentialem materialem, non actualem, sed potentialem; quia, facta additione, est potentia facta in toto ad majorem quantitatem per augmentum, quae prius non erat. Quando autem dicitur quod, si materia haberet de se unitatem, retineret eam ;

licendum quod materia unitatem essentialem habet de se, et a se. Sed omnis distinctio est per actum. Unde non distinguitur una materia ab alia, nisi quando est sub alia forma. Propter quod illa quae additur sub eadem forma, nullo modo distinguitur; sed illa quae separatur, distinguitur, quia fit sub alia forma, sive separetur quanta (quod magis videtur), sive non quanta, per hoc quod est sub quantitate, quando actio primo eam attingit j. - Haec Petrus, et concorditer dictis sancti Thoniae. Unde sanctus Thomas sententialiter solvit illud argumentum in multis locis. Nani, 1 p., q. 119, art. 1, arguit sic, quinto loco : " Si alimentum in veritatem (a) humanae naturae transiret, nihil est in homine quod non posset recedere et reparari; quia id quod in homine generatur ex alimento, et recedere et reparari potest. Si ergo diu viveret, sequeretur quod nihil quod in eo materialiter fuit in principio suae generationis, finaliter remaneret in ipso; et sic non esset idem homo per totam vitam, cum ad hoc quod aliquid sit idem numero, requiratur identitas materiae. Hoc autem est inconveniens. Non ergo alimentum transit in veritatem (6) humanae natura?. " Ecce argumentum. Sequitur responsio : " Dicendum, inquit, quod, sicut Philosophus dicit in 1. de Generatione (t. c. 39), quando aliqua materia per se convertitur in ignem, dicitur ignis generari ; quando autem convertitur in ignem praeexsistentem, dicitur ignis nutriri. Unde, si tota materia simul amittat speciem ignis, et alia materia convertatur in ignem, erit alius ignis numero. Si vero, paulatini comhusto uno ligno, aliud substituatur, et sic deinceps, quousque omnino prima ligna consumantur, semper remanet idem ignis numero; quia semper illud quod additur, transit in praeexsistens. Et similiter est intelligendum in corporibus viventibus, in quibus ex nutrimento restauratur id quod per calorem naturalem consumitur (y). "

Haec ille. Simile ponit, 2. Sentent., dist. 30, q. 2, art. 1, in solutione quarti argumenti, dicens : " Cum illud quod advenit ex alimento aggeneratum (S), sit permixtum ei quod prius erat, et simpliciter unum effectum ex ambobus sit (s), semper fit deperditio in utroque proportionabiliter. Unde oportet quod de utroque remaneat proportionabiliter. Et ideo numquam contingit quod (C) totum illud quod prius erat, abscedat, ita quod nihil prioris materiae remaneat; sed semper manet aliquid; et illud quod advenit, est unum cum eo quod praeerat, effectum. Et ideo eadem materia et idem individuum manet per totam vitam. Sicut patet etiam in igne, qui nutritur lignis : semper enim manet idem numero ignis, quamvis quibusdam lignis appositis alia consumantur; quia illud quod advenit, semper efficitur unum cum eo quod praeerat. Et magis esset simile, si fieret commixtio secundum totum, sicut est in nutrimento. Secus autem esset, si ex materia adveniente generaretur ignis vel caro seorsum : tunc enim, propter omnimodam diversitatem materiae, esset diversitas secundum numerum. "

Haec ille. Simile dicit, octavo Quodlibeto, art. 5, in solutione secundi. " Veritas, inquit, humanae naturae, et cujuslibet alterius rei, est a specie. Et ideo, cum illud quod est in homine maneat secundum speciem, quamvis non maneat secundum materiam, nihilominus veritas humanae naturae dicitur. Nec desinit homo idem esse numero, propter mutationem quae est secundum materiam; quia non tota materia simul a forma abstrahitur, ut alia tota simul formam accipiat (hoc enim esset generatio et corruptio; sicut si totus unus ignis extingueretur, et alius totus accenderetur); sed aliqua pars materiae consumitur, et aliqua in locum ejus subrogatur, quae efficitur una materia cum praecedenti vel praeexsistenti, per hoc quod ei adjungitur ad suscipiendum eamdem formam humani (a) corporis; sicut si unum lignum ignis consumat (6), et aliud loco ejus apponatur, erit idem ignis numero, s

Haec ille. Ex quibus patet, primo, quod nullo modo est simile de alietate materiae quae advenit nutrito, et de alietate materiae quae adveniret animae Petri in casu nostro : nam, in primo casu, semper remanet una materia secundum numerum, aliquali unitate et identitate, non autem in secundo casu; et ideo in secundo casu non esset idem individuum numero sicut in primo. Si autem quaeratur utrum in primo casu sit unum et idem individuum numero simpliciter,

dicendum, mihi videtur, quod est idem simpliciter quoad formam; non autem est idem omnino simpliciter quantum ad materiam; potissime, cum Philosophus dicat, 1. de Generatione (t. c. 33 et seq.) quod nutriti quaelibet pars manet eadem secundum speciem, non autem manet eadem secundum materiam. Quis enim nesciat quod materia animalis nutrimento utentis, per calorem naturalem aliquid deperdentis, et per virtutem nutritivam aliquid restaurantis, non habet tantam unitatem vel identitatem a principio usque ad finem, quantam habet materia corporum coelestium, nec quantam habebit materia corporum glorificatorum? Et ideo non oportet quaerere tantam unitatem aut identitatem secundum numerum in generabilibus et corruptibilibus, in quibus est eontinua deperditio et acquisitio materiae, quanta est in corporibus coelestibus aut in substantiis separatis. Ad tertium dicitur primo, quod rationes oppositae partis sunt probabiliores. Variato enim aliquo principiorum essentialium speciei vel individui intrinsecorum, necesse est speciem vel individuum intrinsece variari, nec esse omnino idem quod prius. De hoc sanctus Thomas, 1 p., q. 119, art. 1, sic dicit : " Secundum Philosophum, 2. Metaphysice (t. c. 4), hoc modo se habet unumquodque ad veritatem, sicut se habet ad esse. Illud ergo perti- V. - QUAESTIO I. net ad veritatem naturae alicujus, quod est de constitutione naturae ipsius. Sed natura potest considerari dupliciter : uno modo, in communi, secundum rationem speciei; alio modo, secundum quod est in hoc individuo. Ad veritatem ergo naturae alicujus in communi consideratae, pertinet forma et materia in communi accepta; ad veritatem autem naturae in hoc particulari consideratae, pertinet materia individualis signata (a), et forma per hujusmodi materiam individuata. Sicut de veritate naturae humanas in communi, est anima et corpus; sed de veritate naturas humanae in Petro, vel Martino, est haec anima et hoc corpus. "

Haec ille. Dicitur secundo quod improbatio illarum rationum non sufficit, quia fundatur in hac falsa consequentia, scilicet: distinctio actualis numeralis unius materiae ab alia materia non est sine forma, sed per formam; ergo ex unitate formae sequitur unitas materiae. Ista autem consequentia nullius est valoris. Tum quia unitas actualis materiae ad materiam, licet quoad actualitatem sit a (6) forma, et in genere causae formalis, tamen talis unitas, quoad suum materiale, et in genere causae materialis, est ab ipsa materia; et ideo sola unitas formae non infert unitatem materiae ad materiam, nisi simul cum hoc esse hujus sit illius. Tum quia, etsi omnes materiae quae simul actuantur eadem forma substantiali, constituant unam materiam numero ex illis resultantem, non tamen oportet quod illa quae noviter advenit, sit idipsum quod illa quae praefuit, nec quod materia digiti sit materia pedis. Tum quia, si instantes materiae successive fuerunt sub eadem forma, et postea sunt sub diversis formis substantialibus, improbabile est dicere quod illa quae ultimo est sub anima rationali, sit una et eadem secundum numerum cum aliis tribus quae sunt sub aliis formis, cum distinctio formarum necessario arguat distinctionem materiarum eis subjectarum. Et propter multa alia praedicta consequentia non valet. Unde ad distinctionem materiarum sufficit distinctio formarum quibus simul actualiter informantur; sed ad actualem unitatem materiarum non sufficit unitas formae substantialis, qua illae materias successive informatae fuerunt. Conceditur tamen quod, sicut materiae simul subjectae distinctis formis sunt (y) actualiter distinctae, ita materiae simul subjectae eidem formae sunt una materia, vel constituunt unam materiam. Ad quartum dicitur quod illae difficultates, licet evaderentur per illam viam, non tamen sine multo inconvenienti; et, dum evaderent unam, inciderent in multas alias difficiliores. Opinio autem communis sancti Thomae evadit illas difficultates sine quota) individualis signata. - individuam significata Pr. (5) a. - Om. Pr. (y) sunt. - sive Pr. cumque inconvenienti, ut diffuse patet per ipsum, dist. 44, q. 1, art. 2, in solutione quartae quaestiunculae. Et ad hoc forte aliquid inferius dicetur. II. Ad argumenta Johannis de Neapoli.

Ad argumenta Johannis de Neapoli contra eamdem conclusionem, patet responsio per praedicta. Sed, exabundanti, dicitur ad primum, negando minorem principalem. Quia, in illo casu, non esset eadem materia secundum numerum sub forma Petri, quae prius erat sub eadem. Nec valet probatio ejus. Quia, in illo casu, materia secundo adveniens non haberet aliquam trium unitatum quas arguens ponit, in ordine ad materiam quae praefuit sub forma Petri. Non quidem primam. Quia, licet omnium generabilium et corruptibilium sit una materia unitate essentiali potentiali secundum rationem, non tamen secundum numerum. Aliud est enim loqui de materia prima absolute, aliud de materia prima hujus individui; secundum quod ostendit sanctus Thomas, 2. Sentent., dist. 30, q. 2, art. 1 (oc), contra quosdam dicentes quod materia aequaliter se habet ad recipiendum omnes quantitates, sicut ad recipiendum omnes formas, et quod quantumcumque parum sit de materia prima in quovis parvo corpore, potest recipere quantamlibet quantitatem, adeo quod ex grano milii posset fieri totus mundus, etc. Contra istos, inquam, inter alia, sic dicit : " Quando loquimur de materia exsistente in hac re, jam dimittimus considerationem materiae absolute. Non enim potest accipi illud materiae quod est in hac re, nisi secundum quod est divisum ab illa parte materiae quae est in alia re. Divisio autem non accidit materiae, nisi secundum quod consideratur sub dimensionibus saltem interminatis : quia, remota quantitate, ut 1. Physicorum (t. e. 15) dicitur, substantia erit indivisibilis. Unde consideratio materiae hujus rei est consideratio materiae non absolute, sed materiae sub dimensione exsistentis. Unde non oportet ut quod convenit materiae inquantum est absoluta et prima, conveniat materiae exsistenti in hac re, prout accipitur in hac re exsistens : quia ex hoc receditur a consideratione primae materiae. Unde materia quae est in hac re exsistens, non est in potentia ad totam quantitatem mundi, sed usque ad determinatum quid, quantum potest per rarefactionem consequi, etc. "

Haec ille. Dicitur secundo (6), quod, in illo casu, materia secundo adveniens formae Petri non haberet secundam unitatem cum materia quae primo subfuit eidem formae, scilicet unitatem substantialem actualem : quia talis unitas non solum dependet a forma, immo a materia, ut saepe dictum est; et ideo, variata materia, variatur talis unitas. Impossibile namque est illas materias esse idem vel unum essentialiter actualiter, quae sunt actu sub distinctis formis, et de quibus verificantur innumerabilia contradictoria. Sic autem est de materia primo subjecta formae Petri, et de materia secundo adveniente, ut de se patet. Ad secundum pricipaliter dicitur quod Augustinus non est illius opinionis quod possit esse idem homo secundum numerum, habens successive duas materias totaliter ab invicem distinctas, et in nullo communicantes; nec quod materia quae est sub una forma, sit eadem numero unitate essentiali, substantiali aut accidentali, potentiali vel actuali, cum materia quae est sub alia forma; nec quod duo homines simul habeant eamdem materiam; sicut habet dicere iste qui arguit. Sed vult quod idem homo secundum numerum potest habere duas materias successive secundum aliquam sui partem distinctas. De hoc sanctus Thomas, 4. Senteni, (a), dist. 44, q. i, art. 2, q 4, ubi, tertio loco, arguit sic : a Non potest esse quod idem in diversis hominibus resurgat. Sed potest esse quod aliquid fuerit (6) de veritate naturae humanae in diversis hominibus : sicut si aliquis carnibus humanis vescatur (y), quae in substantiam ejus transeant (8). Ergo non resurget in aliquo quidquid fuit de veritate humanae naturae in ipso.

(Arg. 4) Si dicatur quod non quidquid est in carnibus comestis, est de veritate humanae naturae; et ita aliquid eorum poterit resurgere in primo, et aliquid in secundo;

Contra : De veritate humanae naturae maxime videtur esse illud quod a parentibus trahitur. Sed, si aliquis non comedens nisi carnes humanas filium generaret, oportet quod illud quod filius a parentibus trahit, fuerit de carnibus aliorum hominum quas pater suus comedit; quia semen est de superfluo alimenti, ut probat Philosophus in libro de Animalibus (1. de Gener, animal., cap. 18). Ergo illud quod est de veritate humanae naturae in isto puero, fuit etiam de veritate humanae naturae in aliis hominibus, quorum carnes pater comedit. - (Arg. 5). Si dicatur quod illud quod erat de veritate humanae naturae in carnibus hominum comestorum, non transit in semen, sed illud quod erat ibi de veritate humanae naturae non exsistens; - Contra. Ponatur quod aliquis cibetur solis embryis, in quibus nihil esse videtur quod non sit de veritate humanae naturae, quia totum quod est in eis, a parentibus trahitur. Si ergo superfluitas cibi convertitur in semen, oportet quod illud quod fuit de veritate humanae naturae in embryis, qui etiam ad resurrectionem pertinent, postquam animam rationalem perceperunt, sit (a) etiam de veritate humanae naturae in puero qui ex tali semine generatur; et sic, cum non possit idem resurgere in duobus, non poterit resurgere in quolibet quidquid fuit de veritate humanae naturae in ipso. " Ecce argumentum. Sequitur responsio : " Dicendum, inquit, quod, secundum primam opinionem , facile est ad hoc respondere : quia carnes comestae, secundum illam opinionem, numquam sunt de veritate humanae naturae in comedente; fuerunt autem de veritate humanae naturae in eo cujus carnes comeduntur; et ita resurgent in primo, et non in secundo. Sed, secundum secundam opinionem et tertiam, unusquisque in illo resurget, in quo magis accessit ad perfectam participationem virtutis speciei. Et, si aequaliter in utroque accesserit, resurget in illo in quo primo fuit; quia in eo primo habuit ordinem ad resurrectionem ex conjunctione ad animam rationalem illius hominis. Et ideo, si in carnibus comestis (6) fuit aliqua superfluitas quae non pertineret ad veritatem humanae naturae in primo, resurgere poterit in secundo; alias illud quod pertinebat ad veritatem humanae naturae in primo, resurget in eo, et non in secundo; sed in secundo, loco ejus, sumetur vel aliquid de eo quod ex aliis cibis in carnem secundi conversum est, vel, si nullo cibo umquam pastus fuisset nisi(-[) carnibus humanis, divina virtus aliunde suppleret, quantum indigetur ad perfectionem quantitatis, sicut supplet in illis qui ante perfectam aetatem decedunt. Nec per hoc praejudicatur identitati in numero, sicut nec praejudicatur per hoc quod partes secundum materiam fluunt et refluunt.

Ad quartum, dicendum quod, secundum primam opinionem , facile est solvere : quia (8) ponit quod semen non est ex superfluo alimenti; unde carnes comestae non transeunt in semen ex quo puer generatur. Sed, secundum alias duas opiniones, dicendum est quod non est possibile quod totum quod fuit in carnibus comestis (e), convertatur in semen; quia post multam depurationem (i;) cibi pervenitur (v)) ad decoctionem seminis, quod est superfluitas ultimi cibi. Illud autem quod de carnibus comestis in semen convertitur, magis pertinet ad veritatem humanae naturae in eo qui ex semine generatur, quam in illo ex cujus carnibus semen est generatum. Et ideo, secundum rationem prius datam, hoc quod in semen conversum est, resurget in eo qui ex semine nascitur, et residuum naturae resurget in illo ex cujus carnibus comestis semen est generatum.

Ad quintum, dicendum quod embryo non pertinet ad resurrectionem ante animationem per animam rationalem, in quo statu puero multum advenit supra substantiam seminis de substantia nutriti, quia puer in utero matris nutritur. Et ideo, si aliquis embryis vescatur, et ex superfluo illius cibi generetur aliquis, illud quod erat in substantia seminis, resurget in eo qui ex semine generatur; nisi in illo contineretur aliquid quod fuisset de substantia seminis in illis ex quorum carnibus comestis semen generatum est, quia hoc resurget in primo, et non in secundo; residuum autem carnium comestarum, quod non est conversum in semen, constat quod resurget in primo; utrique divina potentia supplente quod deest, s

Haec ille.

Ex quibus patet quod in nullo casu anima resurgentis unietur materias totaliter novae, quin in corpore sumpto aliquid praecedentis materia? remaneat. Illud autem quod divina virtute supplebitur, faciet unum cum priori materia; et sic erit idem corpus quod prius, aliquali unitate, etsi non omnimoda. Ad tertium dicitur quod, in illo dicto Johannis Baptistae, ly suscitare non sumitur pro resuscitare eo modo quo loquimur, scilicet de resurrectione mortuorum, sed pro creare vel generare : ut sit sensus, quod Deus potest ex lapidibus creare novum populum, qui pertineat ad filios Abrahae spirituales; vel etiam carnales, puta si lapides converteret in panes, ex quibus comestis a Judaeis generaretur semen, quo Judaeus gigneret (a) filios; tunc enim ad litteram ex lapidibus generarentur novi filii Abrahae. Non autem loquitur de resuscitatione filiorum Abrahae praemortuorum. Ideo argumentum non est ad propositum. Quod etiam (6) patet per expositionem Hieronymi in arguendo adductam, in qua dicitur quod qui de nihilo cuncta fecerat, posset de saxis durissimis (v) populum procreare. Unde arguens videtur paralogizare (3) sophismate aequivocationis. Ad argumentum contra quaestionem (e), respondet sanctus Thomas, distinctione praesenti, q. 1, art. 1, q 1, in solutione tertii, dicens: " Illud quod intelligitur in materia ante formam, remanet in materia post corruptionem : quia, remoto posteriori, adhuc potest remanere prius. Oportet autem, ut Commentator dicit, in 1. Physicorum (com. 63), et in libro de Substantia orbis (cap. 1), in materia generabilium ante formam substantialem intelligere dimensiones non terminatas, secundum quas attenditur materiae divisio, ut diversas formas in diversis partibus recipere possit; et, post separationem formae substantialis a materia, adhuc illae dimensi gigneret.

gignet Pr. (6) Quod etiam.

et quod Pr. (7) durissimis.

levissimis Pr. (6) paralogizare. - paralogizantem Pr. (e) questionem. - conclusionem Pr. siones manent eaedem. Et sic materia sub illis dimensionibus exsistens, quamcumque formam accipiat, habet majorem identitatem ad id quod ex ea generatum fuerat, quam alia pars materiae sub quacumque forma exsistens. Et sic eadem materia ad corpus humanum reparandum reducetur, qua? prius ejus materia fuit. "

Haec ille.

Verumtamen positionem (a) illam de dimensionibus interminatis precedentibus formam in materia, et remanentibus in materia post recessum formae substantialis, in suis ultimis determinationibus reprobavit. Ideo aliter dicendum est: quod scilicet materia quae semel fuit sub forma Petri, et fuit pars Petri, aliquam habitudinem habet ad Petrum, et ad animam (6) Petri, quam non habet ad alias formas sub quibus numquam fuit, et ad alia composita quorum numquam fuit pars. Et haec de quaestione sufficiant. De qua benedictus Deus. Amen.