ARTICULUS I.

PONUNTUR CONCLUSIONES Quonium ad primum articulum, sit Prima conclusio : Quod nullum corruptum polesl per agelis naturale idem numero reparari. Secunda est quod per divinam potentiam res permanens, si fuerit corrupta, vel annihilata, potest eadem numerii reparari. Tertia est quod nulla res successiva corrupta, vel annihilata, potest quacumque potentia eadem numero reparari. Has tres conclusiones ponit sanctus Thomas, quarto Quodlibeto, ari. 5, ubi sic dicit : a In his quae in nihilum redigi possunt, est quaedam differentia attendenda. Quaedam enim sunt, quorum unitas in sui ratione habet durationis continuitatem ; sicut patet in motu et tempore. Et ideo interruptio talium etiam directe contrariatur unitati eorum secundum numerum. Ea vero quae contradictionem implicant, non continentur sub numero Deo possibilium ; quia deficiunt a ralione entis. Et ideo, si hujusmodi in nihilum redigantur, Deus ea non potest eadem numero repat are : hoc enim esset facere contradictoria simul esse vera; puta si motus interruptus esset unus. Alia vero sunt, quorum unitas non habet in sui ratione Continuitatem durationis , sicut unitas rerum permanentium, nisi per accidens, in quantum esse eorum est subjectum motui; sic enim et mensurantur hujusmodi tempore, et eorum esse est unum et continuum, secundum unitatem et continuitatem temporis. Et quia naturale agens non potest illa producere sine motu, inde est quod agens naturale non potest hujusmodi reparare eadem secundum numerum, si in nihilum redacta fuerint, vel secundum substantiam corrupta. Sed Deus potest hujusmodi reparare sine motu, quia in ejus potestate est quod producat effectus sine causis mediis; et ideo potest eadem numero reparare, etiamsi in nihilum elapsa fuerint. "

Haec ille. Item, ibidem, in solutione tertii, sic dicit : " Per hoc quod aliquid reducitur in nihilum, interrumpitur continuatio essendi, quae pertinet ad unitatem motus et eorum quae consequuntur ad motum. "

Haec ille. Ex quibus possunt formari rationes pro qualibet trium conclusionum.

Pro prima arguitur sic : Alietas motus et mutationis infert alietatem eorum quae per motum aut mutationem producuntur. Sed quod bis producitur per agens naturale, duplici motu vel mutatione producitur. Ergo non est idem numero, sed specie. - Pro secunda arguitur sic : Omne non implicans contradictionem est Deo possibile. Sed permanens corruptum, vel annihilatum, idem numero reparari sine motu et mutatione, nullam implicat contradictionem. Ergo, etc.

Pro tertia arguitur sic : Nullum implicans contradictionem est Deo possibile. Sed successivum annihilatum, vel corruptum, idem numero reparari, claudit contradictionem. Ergo, etc. De secunda conclusione tamen aliter videtur sensisse, 4. Sentent., dist. 44, q. 1, art. 1, q 2, ubi arguit sic, tertio loco : " Unus homo non est, si est plura animalia. Ergo, si non est idem animal, non est unus homo numero. Sed ubi non est idem sensus, non est idem animal : quia animal diffinitur per sensum primum, qui est tactus, ut patet, 2. de Anima (t. c. 17; et 3, t. c. 63). Sensus autem, cum non maneant in anima separata, ut quidam dicunt, non possunt iidem (a) numero resumi. Ergo in resurrectione non erit homo resurgens idem animal numero. Ergo nec idem homo. " Ecce argumentum. Sequitur responsio : " Dicendum quod ratio illa optime concludit contra illos qui ponunt animam sensibilem et rationalem diversas esse in homine : quia, secundum hoc, anima sensitiva in homine non esset incorruptibilis, sicut nec in aliis animalibus ; unde in resurrectione non esset eadam anima sensitiva, et, per consequens, nec idem animal, nec idem homo. Si autem ponamus quod eadem anima secundum substantiam in homine sit rationalis et sensibilis, nullas in hoc angustias patiemur. Quia animal diffinitur per sensum qui est anima sensitiva, sicut per formam essentialem; per sensum autem qui est potentia sensitiva, cognoscitur ejus diffinitio sicut per formam accidentalem, quae maximam partem confert ad cognoscendum quod quid est, ut in 1. de Anima (t. c. 11) dicitur. Post mortem ergo manet anima sensibilis, sicut et anima rationalis, eadem secundum substantiam. Sed potentiae sensitivae, secundum quosdam, non manent. Quae quidem potentiae, cum sint accidentales proprietates, earum varietates identitatem totius animalis auferre non possunt, nec etiam partium animalis : non enim dicuntur potentiae perfectiones vel actus organorum, nisi sicut principia agendi, ut calor in igne. "

Haec ille.

Similia dicit, 4. Contra Gentiles, cap. 80 et 81.

Ex quibus videtur velle quod accidentia, et formae substantiales, quarum esse per corruptionem vel annihilationem est interruptum, non possunt eadem numero quacumque virtute reparari. Et in hoc primus articulus terminatur.