ARTICULUS II.

PONUNTUR OBJECTIONES Contra secundam conclusionem Argumenta Durandi.

Quantum ad secundum articulum, arguendum est contra conclusiones. Etquidem, eontra secundam arguit Durand us(dist. 7, q. 4) multipliciter Primo sic. Quia de integritate cujuslibet sacramenti sunt materia, et forma, et minister. Sed Papa non potest mutare aliquid circa formam sacramentorum, vel circa materiam. Engo nec circa ministrum. Aut ei^go simplex sacerdos ex institutione divina est minister confirmationis; et tunc, absque commissione Papae, potest eam conferre. Aut non est minister, sed solus Episcopus; et tunc ex quacumque commissione non (i) potest eam conferre. Ad hoc tamen posset aliquis dicere, quod minister non est ita de integritate sacramenti sicut materia et forma : quia materia et forma sunt intrinseca sacramento; minister autem extrinsece se habet ad ipsum; propter quod, aliqua variatio potest fieri circa ministrum, et non circa materiam vel formam. Quod patet in sacramento poenitenliae, in quo potest fieri variatio circa ministrum per Papam : sicut cum Papa dat aliquibus privilegium absolvendi, cum prius absolvere non possent; vel cum subtrahit ab his qui (6) prius habuerunt; nunquam tamen potest mutare materiam aut formam sacramenti poenitentia:. Et similiter videtur quod posset facere circa alia sacramenta, ut scilicet posset variare ministrum, non autem materiam vel formam.

Sed istud non valet (y). Primo, quia Papa circa sacramentum poenitentia? non mutat ministrum (quia minister ejus est omnis sacerdos, cum omni sacerdoti dicatur, Joann. 20, v. 22 et 23, Accipite Spiritu in Sancium, quorum remiseritis peccata, etc); sed subtrahit materiam isti vel illi, sicut sibi placet; quod est pro tanto, quia, cum sacramentum poenitenti;? sit judiciale, materia hujus est peccator subditus; potest autem Papa facere quod subditus isti sacerdoti, sibi amplius non sit subditus; et sic subtrahit isti vel illi materiam absolvendi, qua subtracta, non potest solvere nec ligare; sicut si sacerdoti subtraheretur panis et vinum, non posset conficere. Similiter, Papa potest alicui subdere subditum, qui prius ei non erat subditus; et tunc poterit eum absolvere, quem prius non poterat ex defectu materiae. Non ergo mutat Papa ministrum poenitentiae, sicut nec in aliis sacramentis; sed dat materiam, vel subtrahit.

Vel potest alio modo dici : quod Papa ministrum alicujus sacramenti mutaro non potest; potest tamen praecipere quod nullus a tali vel tali ministro recipiat sacramenta; et tunc recipiens contra inhibitionem Papae, peccat, nec recipit gratiam. Et quantum ad sacramentum poenitentias, nihil omnino recipit, nec sacramentum, nec rem sacramenti : non quia sacerdos non sit minister; sed quia confessio non est integra, quando tacet peccatum quod actu committit, contra inhibitionem Papae faciens (a), et sic est defectus in materia; aut, si non tacet, nihilominus non recipit rem sacramenti, scilicet gratiam, cum actu committat culpam. Est tamen verum sacramentum; sed quia totus effectus poenitentias est remissio culpae, ideo sacramentum est in tali iterandum, sicut esset aliud sacramentum per quod nihil penitus esset factum (6). Nec valet quod dicitur, ministrum se habere extrinsece ad sacramentum, et materiam et formam intrinsece. Quia, sicut minister conferens se habet extrinsece ad sacramentum, sic et suscipiens ipsum. Sed ubi suscipiens aliquod sacramentum est determinatus, sicut in extrema unctione infirmus, vel in ordine masculus, per Papam mutari non potest (y); unde nullum est sacramentum, si sanus inungatur, vel mulier ordinetur. Ergo similiter, circa ministrum nihil omnino potest mutari absque evacuatione sacramenti, quamvis extrinsece se habeat ad sacramentum. Et hoc est secuudum argumentum. Tertio arguit sic : Dispensare sacramenta quorum actus respicit corpus Christi mysticum, non convenit Papae aut Episcopis ratione jurisdictionis : quia, cum Papa electus et Episcopus confirmatus habeant plenariam jurisdictionem antequam sint consecrati, possent tunc sacramenta conferre seu dispensare; quod est falsum; ergo non competit eis ratione jurisdictionis, sed ratione consecrationis. Sed ea quae consecrationem respiciunt, non consecrato committi non possunt, ut habetur, Extra, De Consecratione Ecclesia? vel altaris, cap. penult. Ergo Papa vel Episcopus non possunt non episcopo committere quod possit alia sacramenta conferre. Quarto sic : Papa non habet majorem potestatem (6) Ea quae hic leguntur, a verbis Vel potest alio modo dici, usque ad nihil penitus esset factum, non inveniuntur apud Durandum, bene vero apud Petrum de Palude dist 7 q. 4. . - , quam Episcopus, nisi in foro causarum. Si ergo ex commissione Papa simplex sacerdos potest conferre confirmationem, vel minores ordines, idem poterit quilibet sacerdos ex commissione proprii Episcopi; quod a nullo conceditur. Quinto. Quia, sicut in baptismo confertur potestas suscipiendi sacramenta (a), sic in ordine dispensandi ea. Sed Papa non potest facere quod non baptizatus suscipiat verum sacramentum. Ergo non potest facere quod non ordinatus illa ordinatione qua quis reoipit potestatem dispensativam confirmationis, vel ordinis, possit hoc sacramentum conferre. Sexto. Quia mirum esset si aliquis posset in actionem respectu (6) cujus non habet potentiam. Secundum istos autem, character ordinis, vel baptismi, sunt potestas suscipiendi et conferendi sacramenta. Nullus autem potest hahere characterem baptismi, vel ordinis, ex commissione Papae; sed requiritur susceptio sacramentorum. Ergo non habenti characterem ordinis per susceptionem sacramenti, non potest per quemcumque committi actus illius sacramenti.

Item, deducatur ut prius : Quia minister confirmationis, aut est ordinatus ordine episcopali, aut simplicis sacerdotis. Si episcopali, committi non potest non episcopo. Si simplicis sacerdotis, simplici sacerdoti non est necessaria commissio, nisi forte propter prohibitionem Ecclesioe, ad vitandum culpam inobedientiae. Septimo arguitur. Quia ratio tuae opinionis non videtur concludere. Cum enim dicit quod Papa habet plenitudinem potestatis super corpus mysticum,

verum est dupliciter (y). Unam, qua potest sacramenta dispensare, sed non committere, cum haec sit potestas consecrationis, in qua cum ipso communicant omnes Episcopi. Aliam potestatem habet, quae est jurisdictionis, quae est in statuendo (8), citando, excommunicando, suspendendo, in qua nullus ei aequatur. Et hanc potest committere cui vult, in toto, vel in parte. Sed de hac (e) nihil ad propositum ; sed de prima, quae committi non potest. Octavo. Quia quod dicitur, quod illa commissio non potest fieri nisi sacerdoti, qui habet potestatem super corpus Domini verum,

non videtur cogere. Quia a corpore Domini ut consideratur in se, vel per se, puta passo, vel mortuo, induit gratia in corpus mysticum, et non ab ipso solum ut est in sacramento. Sacerdos autem non habet potestatem super corpus Domini verum ut est in se, sed solum prout est in sacramento. Et ideo, quantum est de virtute sermonis, vel rationis, non est necessarium quod sibi soli competat dispensatio sacramentorum, per quae effluit gratia super corpus mysticum. Quod etiam patet : quia alius a sacerdote potest conferre baptismum, quantum est de ratione sacramenti; licet, ex institutione Ecclesiae, solus sacerdos habeat auctoritatem ministerii. Nono. Quia, cum dicitur quod Presbyteri Cardinales conferunt minores ordines,

dicendum est quod aeque dubium est de minoribus ordinibus et de confirmatione. Non enim claret quomodo possint a non episcopo conferri, si solus Episcopus ex ordinatione Christi sit horum sacramentorum minister. Si vero omnis sacerdos sit minister, sed ex ordinatione Ecclesiae reservatur solis Episcopis, tunc quilibet sacerdos potest vere confirmare, et minores ordines conferre, licet peccet conferendo, faciens contra statutum Ecclesiae. Ecclesia enim potest ministrum sacramenti ligare suo statuto; sed non potest irritare sacramentum, concurrentibus his quae sunt de necessitate sacramenti. Et si hoc est verum, tunc Gregorius potuit conferre sacerdotibus quod licite confirmarent, qui alias peccassent confirmando, licet vere (a) confirmassent. Si autem non est ita, sed solus Episcopus est minister, nescio cur non possit dici quod Gregorius, cum fuerit homo, et non Deus, errare non potuerit. Decimo. Quia videtur quod proprius minister confirmationis sit Episcopus, per illud quod dicitur, de Consecratione, dist. 5 (can. Manus). Minister autem minorum ordinum videtur esse simplex sacerdos, ut patet per illud quod dicitur, Extra, De ordinatis ab Episcopo qui renuntiavit suo episcopatui, cap. 1. Et in hoc secundus articulus terminatur.