ARTICULUS II.

PONUNTUR OBIECTIONES g 1.

Contra primam conclusionem Argumenta Durandi.

Quantum ad secundum articulum, arguendum est contra conclusiones. Et quidem contra primam conclusionem, vel ejus probationes, arguit sic Durandus (dist. 21, q. 4), dicens Primo (6), quod ratio ad conclusionem adducta non valet. Quamvis enim illud quod agitur interius per Christum, repraesentetur exterius per ministrum factis et verbis, vel altero eorum, quantum ad principalem effectum sacramenti; non tamen oportet quod omnes circumstantiae repraesententur. Verbi gratia : minister baptizans, facto suo, quo lavat exterius, et verbo suo quo dicit, Ego te baptizo, etc, repraesentat ablutionem spiritualem a peccatis, quam Christus facit interius; et hoc est effectus principalis baptismi. Et consimiliter est in confirmatione, ordine, extrema unctione. Et eodem modo est in confessione : quia principalis effectus quem Deus facit interius, est remissio peccatorum; et istud representatur exterius per ministrum, cum dicit, Absolvo te, etc. Celare autem peccata confessa non est effectus sacramenti, sed obligatio ministri. De qua quaeritur : unde veniat? Nec apparet quod veniat ex hoc ipso quod illud quod interius agitur a Christo, debet repraesentari per illud quod geritur exterius a ministris. Hoc enim intelligitur de effectu sacramenti : sic enim, et non aliter, intelligitur quod sacramenta efficiunt quod significant. Secundo. Quia quaeritur : qualiter intelligitur quod Christus celat peccata confitentium? Aut enim hoc intelligitur pro praesenti saeculo, vel pro futuro. Non pro praesenti : quia sic Christus aequaliter celat peccata non confessa, sicut confessa; non enim revelat ista, vel illa. Si autem intelligitur pro futuro, non apparet qualiter sit verum : quia licet sacramenta significent illud quod praesentialiter efficitur, nisi recipiens sit indispositus; tamen quod significent illud quod in futuro saeculo agitur, nullus unquam dixit. Tertio. Quia in futuro saeculo non celabuntur peccata confessa, neque inconfessa; sed omnia erunt omnibus manifesta, virtute divina. Propter quod ex isto latere non apparet quod sacerdos debeat celare peccata sibi confessa. g 2.

Contra secundam conclusionem Argumenta quorumdam.

Contra secundam conclusionem potest argui ("). Quia, si circumstantiae peccatorum confessorum essent celanda?, sicut et peccata confessa, tunc videretur quod tertia persona, cum qua confitens confitetur se peccasse, caderet sub sigillo, cum sit circumstantia peccati, et aliquid faciens ad necessitatem vel bonitatem confessionis in casu. Sed hoc consequens est falsum, propter multa. Primo. Quia tertia persona non est peccatum, neque circumstantia peccati. Sed nihil aliud cadit sub sigillo confessionis, nisi peccatum, vel ejus circumstantia. Ergo, etc. Secundo. Quia nihil cadit sub sigillo confessionis, nisi illud per quod confitens posset prodi. Sed quandoque confessor posset loqui de peccatis illius tertiae personae, absque proditione confitentis. Ergo, etc. Tertio. Quia hora, tempus et locus nihil faciunt ad expressionem peccati; ideo non cadunt sub sigillo confessionis. Ergo, a simili, nec tertia persona. (a) Argumenta hujus paragraphi et sequentis Auctor refert prout reperiuntur apud Petrum de Palude, dist. 21, q. 3. Quarto. Quia ratio quare tenetur confessionem celare, est quia praesumitur quod Deus celet remittendo. Sed non sic praesumitur de peccato tertiae personae prodito. Ergo, etc. Quinto. Quia nihil cadit sub sigillo confessionis, quod non spectat ad judicium illius fori. Sed tertia persona non est hujusmodi. Ergo, etc. Sexto. Quia genus peccati est magis intimum rei quam circumstantia. Sed genus peccati non cadit sub sigillo : quia licitum est confessori dicere, Talis persona confessa est mihi de omnibus peccatis suis. Ergo multo minus circumstantia tertiae personae. Septimo. Quia confessor potest loqui de peccatis confitentis, non referendo ad ipsum. Ergo multo magis de peccatis non confitentis. Octavo. Quia, si sic, tunc sigillum confessionis esset in praejudicium observantiae divinae; quia tunc non posset corrigi tertia persona accusata in confessione. g 3.

Contra tertiam conclusionem Argumenta quorumdam.

Contra tertiam conclusionem arguitur. Primo (a). Quia ratio pro illa conclusione potissima esse videtur ista : quod Ecclesia non potest mutare illa qua? pertinent ad veritatem articulorum et sacramentorum, cum praelati Ecclesiae non sint domini, sed ministri, non fundatores, sed executores; sed ad celationem confessionis tenetur minister ex natura sacramenti; ergo in hoc non potest per aliquem dispensari.

Sed ista ratio videtur deficere in minori. Quia, licet ex natura sacramenti confessionis et absolutionis teneatur poenitens ad faciendum poenitentiam sibi injunctam, tamen Papa potest cum eo dispensare, ut non teneatur eam facere; nec propter hoc dicitur veritatem sacramenti mutare. Secundo. Quia ex natura sacramenti sacerdotii tenetur sacerdos celebrare; potest tamen Papa cum eo dispensare licite, ut non celebret. Tertio. Quia ratio per sanctum Thomam adducta, videtur non valere. Cum enim dicit quod occultatio est de natura sacramenti,

hoc non videtur valere: quia illa occultatio non pertinet ad formam nec ad materiam sacramenti. Similiter, sine tali occultatione remaneret perfectum et integrum sacramentum. Ergo videtur quod super hoc Papa posset dispensare. g 4.

Contra quartam conclusionem I. Argumenta Durandi.

Contra quartam conclusionem arguitur per Durandum (dist. 21, q. 4). Primo. Quia, si licentia confitentis non sufficit ad dicendum id quod auditum est in confessione, nisi habeatur nova notitia, tunc non sufficiunt verba per quae non habetur de peccato nova notitia, sed solum de praecedente notitia datur licentia. Sed per haec verba, Licentio te ad dicendum illud quod a me in confessione audisti, non datur aliqua nova notitia (alioquin omnis audiens haec verba, acciperet notitiam de peccato dicto in confessione); sed solum datur licentia, quia nec plus verba sonant. Ergo per illam nunquam est licitum sacerdoti dicere quod audivit in confessione. Secundo. Quia, si talis licentia sufficeret, esset via ad revelationem confessionum et suspicionem criminum. Quia judex habens aliquem suspectum de aliquo crimine, poterit ei dicere : Da sacerdoti licentiam dicendi quod audivit de te. Si dat licentiam, et data valeat, habebit testimonium contra se. Si non dat, et dare possit (ut ponit tua opinio), merito habebitur amplius suspectus. Et ita non erit usquequaque secretum quod dictum erat in confessione; cum oporteat vel talem licentiam dare ad revelationem confessionis, vel incurrere notam gravis suspicionis. Melius est ergo ut dicatur quod talis licentia, nec verba quae sonant talem licentiam, sufficiunt; sed oportet quod poenitens dicat sacerdoti extra confessionem, in generali, vel in speciali, peccatum quod vult alteri revelari. II. Argumenta aliorum.

Ad idem arguitur ab aliis (a). Primo. Quia sicut judex de crimine occulto quod vidit, non potest judicare reum, per hoc quod reus dat ei licentiam ut judicet eum secundum quod scit vel vidit; ergo a simili in proposito. Secundo. Quia in lege naturae solus auctor (6) ejus potest dispensare; sicut de pluralitate uxorum. Sed de lege naturae est celare crimen. Ergo, etc. Tertio. Quia non minus debet celare quod audivit in confessione, quam si vidisset occultum. Sed tunc non posset licentiare de dicendo : quia, sicut non potest mihi dare licentiam ut occidam eum, sic nec quod diffamem eum. Quarto. Quia tenetur obedire praelato in licitis et honestis. Si ergo, de licentia confitentis, licet sibi revelare, ergo tunc tenetur praelato praecipienti revelare obedire; quod falsum est. Quinto. Quia sicut quod pertinet ad forum exteriorem, de nullius licentia potest pertinere ad forum conscientiae, sic scilicet quod (y) de licentia Papae, ex his quae dixi tibi in foro exteriori, possis me absolvere in posnitentia, nisi iterum dicam tibi ut (a) Haec argumenta reperies apud Petrum de Palude, dist. 21, q. 3. confessori; sic nec e converso, quae dicta sunt in hoc foro, de nullius licentia possunt dici in alio foro, nisi aliter dicatur. Et in hoc secundus articulus terminatur.