ARTICULUS II.

PONUNTUR OBJECTIONES Sj 1.

Contra primam conclusionem Argumenta Scoti. - Quantum ad secundum articulum, arguendum est contra conclusiones. Et quidem, contra primam conclusionem arguit Scotus (dist. 10, q. 9), probando quod oculus corporalis potest videre corpus Christi ut exsistens in Eucharistia. Primo. Quia, si corpus Christi, ut exsistens in Eucharistia, non posset immutare visum, hoc esset quia est inextensum. Sed hoc non valet. Quia angelus nusquam est praesens localiter, nisi diffinitive; movet tamen localiter corpus sibi proportionatum praesens, et, si haberet virtutem alterandi ipsum, alteraretur corpus ut est praesens. Ergo non requiritur ex parte moventis extensio corporalis, ad hoc quod atteret organum ad sensationem. Secundo. Quia corpus Christi non est praesens speciei alicui (a) ad minus, nisi minimo sensibili; quia nulli indivisibili est praesens. Minimum autem sensibile potest percipi a sensu perfectissimo, secundum Philosophum, in de Sensu et Sensato. Ergo et istud poterit percipi a visu perfectissimo, non obstante suo modo exsistendi. Tertio (6). Quia illud quod dicitur de tactu in probatione conclusionis, non valet, nec concludit. Quia contactus (y), ut dicit habitudinem corporis ad corpus extrinsecum, non videtur necessario requiri ad aliquam actionem absolutam, cujusmodi (6) Hoc argumentum est responsio data a Scoto alicui probationi conclusionis, quam sic praesentavit : " Non potest ibi esse contactus, sine quo non est actio naturalis in corporibus. Ratio autem quare ibi non potest esse contactus, est: quia corpus Christi non respicit ibi species ratione quantitatis, quantitas autem sola est ratio contactus. " est mutatio sensus; quia actio absoluta videtur posse praecedere quemcumque talem respectum extrinsecus advenientem. Ergo, licet corpus Christi, ut hic, non contingat, excludendo talem respectum extrinsecus advenientem ad aliud corpus, non sequitur quin posset alterare, quod est movere vel mutare ad formam absolutam. Quarto (a). Quia illud quod dicitur de quantitate, non concludit nisi quod color non habet ordinem ad locum, eo modo quo quantitas, quae est ejus subjectum, non habet ordinem ad locum. Hoc autem non est nisi quia non est extensio proportionabilis extensioni quantitatis illius corporis. Ergo inferas quod color non extenditur extensioni quantitatis continentis. Sed, si inferatur, ergo non potest alterare medium, nihil ad propositum. Quinto (6). Quia similiter illud de derivatione per medium, non valet, ut patet per primam rationem : quia angelus potest bene habere aliquem effectum ordinate determinatum in passo, secundum partes passi; licet angelus, ut agens, non habeat alicubi esse localiter. Sexto. Quia, cum visio sit forma absoluta, potest sine contradictione fieri a Deo in oculo quocumque, sive glorificato, sive non glorificato, sive respectu praesentialitatis ad objectum, vel quocumque tali respectu, ut videtur. Septimo. Quia illud quod additur de miraculo, non valet. Quia miraculum non est ad illud quod includit contradictionem. Sed quod oculus corporalis videat corpus Christi ut hic primo, implicat. Patet : quia tam causatio quam terminatio visionis requirit in objecto primo causante, vel terminante, dispositionem debitam, et hoc secundum locum, utpote approximationem et distantiam debitam; sed corpus Christi ut in Eucharistia non potest debite approximari organo, nec distare debite, quia non est hic ut in loco.

Haec Scotus, in forma. g2,

Contra secundam conclusionem Argumentum Scoti.

Contra secundam conclusionem arguit idem Scotus (dist. 10, q. 8, concl. 3), probando quod beatus per actum beatificum non videt corpus Christi in Eucharistia. Quia beatus non distinguitur a non beato, nisi beatificum objectum videndo, et ea quae includuntur in ipso, (a) Per istud quartum argumentum respondet Scotus probationi conclusionis ab ipso sic efformata: : " Alia ratio est, quia color respicit quantitatem pro per se subjecto; corpus autem Chribti non habet ordinem ad locum ratione quantitatis; ergo nec ratione coloris; ergo corpus Christi non potest immutare medium immutatione aliqua, virtute coloris; et ita nec ad visionem. " (6) Ratio ad quam respondet Scotus per hoc argumentum, ab eo sic enuntiatur : " Species non potest hic derivari ab objecto per medium, quia objectum non est in loco ; derivatio autem talis requiritur ad visionem. " ut est tale objectum. Sed corpus Christi in Eucharistia non est tale objectum beatificum, ut patet. Nec inclusum in objecto beatifico. Patet: quia aeque naturaliter pertinet ad objectum beatificum in ratione objecti videre unam rem unius sacramenti, sicut alterius (sicut ad fidem aeque pertinet credere veritatem unius articuli, sicut alterius); sed nullo modo pertinet ad objectum beatificum includere istud sub ratione ostensi, scilicet gratiam conferri parvulo in baptismo, vel gratiam conferri confitenti in confessione; et ista aeque veraciter includuntur in sacramentis, sicut corpus Christi in Eucharistia; ergo nullo modo objectum beatificum, ut objectum tale est, includit corpus Christi ut visum in Eucharistia. Et addo, juxta hoc, quod multo minus requiritur ad beatitudinem quod beatus videat exsistentiam corporis Christi in Eucharistia in proprio genere; quia multo minus requiritur ad beatitudinem talis perfectio visionis, quam visionis in Verbo.

Haec Scotus, in forma. Sj 3.

Contra tertiam conclusionem Argumenta Scoti.

Contra tertiam conclusionem arguit idem Scotus (dist. 10, q. 8, concl. 2), probando quod intellectus angelicus, vel animae separatae, sive hominis beati, naturaliter potest videre exsistentiam corporis Christi in Eucharistia. Primo. Quia intellectus se habens ad intelligibilia sicut ipsa sunt intelligibilia in se, prius intelligit illud quod prius est intelligibile in se, et per consequens illud quod prius est in se ens; quia unumquodque, sicut se habet ad esse, ita ad intelligibilitatem et veritatem secundum se, ut patet, 2. Metaphysicae (t. c. i). Talis autem intellectus respicit totum ens, et quodlibet, secundum ordinem suae intelligibilitatis. Substantia autem est prior, sicut in entitate, ita in cognoscibilitate, quocumque modo accidentali ipsius. Ergo talis intellectus prius intelligit substantiam ipsam, quam quemcumque modum ejus; et, per consequens, nullus modus ejus sub specie potest impedire intellectionem substante a tali intellectu.Breviterarguitur(i) sic: Modus accidentalis in per se objecto, non impedit cognitionem illius objecti. Ista praesentia in Eucharistia est modus accidentalis substantiae corporis Christi. Ergo non impedit illam substantiam cognosci a tali intellectu, cujus ipsa est per se objectum. Est autem objectum per se illius intellectus abstracti, qui non dependet in intelligendo a sensibus. Igitur, etc. Dices quod ista concludunt quod talis substantia corporis Christi posset cognosci a tali intellectu, sed non intuitive videri (6) : quia illa exsistentia est supernaturalis, et per consequens improportionata) arguitur.

arguit Pr. (6) videri. - videre Pr. bilis intellectui creato, vel naturaliter cognoscenti.

Sed contra hoc arguitur. Quia virtus potens cognoscere objectum intuitive dum est praesens, potest cognoscere ejus absentiam dum est absens; patet, 2. de Anima (t. c. 71), quia visu non tantum cognoscimus lucem, sed tenebram. Sed intellectus talis potest cognoscere substantiam panis, vel praesentiam panis, quando est praesens; quia non est objectum supernaturale. Ergo potest cognoscere absentiam panis, quando est absens. Et qua ratione potest cognoscere istam absentiam substantiae panis, potest cognoscere praesentiam substantiae (a) corporis Christi : quia illud in se est objectum proportionatum tali intellectui ut intuenti; ergo modus accidentalis ipsius corporis non impedit quin sit objectum intuibile ipsi intellectui. Secundo sic. Totum ens creatum, sicut est objectum proportionatum tali intellectui quantum ad cognitionem abstractivam, ita quantum ad intuitivam. Non enim differt intuitiva ab abstractiva, nisi propter praesentiam objecti aliam et aliam. Quidquid autem potest esse sibi praesens hac praesentia, hoc et illa. Si ergo quodcumque ens potest abstractive cognosci a tali intellectu quando est sibi presens uno modo, sequitur quod potest intuitive intelligi quando est sibi praesens in propria exsistentia actuali. Tertio sic. Naturale et supernaturale non distinguunt naturam alicujus in se, sed tantum in comparatione ad agens : ideo enim dicitur aliquid supernaturale, quia a supernaturali agente; naturale vero, quia a naturali agente. Habitudo vero ad agens aliud et aliud, non concludit aliquid esse aliud et aliud in se, secundum Augustinum, 3. de Trinitate, cap. 9. Ergo non concludit illud esse aliud et aliud in ratione intelligibilis. Hoc etiam patet : quia imperfectum ens posset esse supernaturale, et naturale aliquid posset esse (6) perfectius eo; sicut omnis substantia est simpliciter perfectior omni accidente, 7. Melaphysicae (t. c. 4, etc); et tamen alicui substantiae, quae est ens mere naturale, posset inesse aliquod accidens supernaturale. Hoc autem patet : quia virtutes theologicae, ut (y) charitas, et hujusmodi, sunt in determinata specie qualitatis; et, secundum multos, angelus habet naturaliter principia cognoscendi omnes species entium, et cognoscendi illas virtutes, licet sint entia supernaturalia.

Haec Scotus in forma. Et in hoc secundus articulus terminatur. VI - 14