ARTICULUS II.

PONUNTUR OBJECTIONES Quantum ad secundum articulum, arguitur contra conclusiones. Et quidem contra primam sunt multas auctoritates Hieronymi (Episl. ad Evangelum (a), et Comm. inEpist. ad Titum) qui videtur sensisse quod summa potestas consecrationis, sive ordinis, erat potestas sacerdotalis (ita quod omnis sacerdos, quantum est de potestate sacerdotali, potest omnia sacramenta ministrare, confirmationem, omnes ordines, omnes benedictiones et omnes consecrationes facere; sed, propter periculum schismatis, fuit ordinatum ut sacerdotes unum ex ipsis eligerent, qui diceretur Episcopus, idest, super alios intendens, cui obedirent, et cui reservatum est ordines facere, et hujusmodi, quae non faciunt nisi soli Episcopi); et quod Episcopus est major sacerdote, quantum ad potestatem jurisdictionis, sed non quoad potestatem ordinis vel consecrationis, sed sunt pares, quamvis ex ordinatione Ecclesiae aliqua sint reservata Episcopis et prohibita presbyteris. Quae quidem dicta Hieronymi habentur (a) In editione Migne, epist. 146. . - QUAESTIO I. 479 in Decretis, dist. 93,can. Legimus in Imia, etc.(").

Sed quia dicta opinio non plus est contra sanctum Thomam quam contra omnes alios doctores, et rationes ejus sufficienter solvit Durandus (dist. 24, q. 5), et Petrus (dist. 24, q. 6), et dicta Hieronymi convenienter exponunt, ideo eas non recito de praesenti (Sj. g 1.

Contra secundam conclusionem I. Argumenta Durandi.

Contra secundam conclusionem, et ejus probationem, arguit Durandus (dist. 24, q. 6), dicens quod, quidquid sit de conclusione, ratio tamen istorum non concludit bene secundum mentem eorum. Cum enim dicunt quod sacramentum importat habitudinem ad sacramentum Eucharistiae, si intelligatur in consecrando tantum, contra eos est : quia minores ordines nullam talem habitudinem habent; et tamen, secundum eos, sunt sacramenta. Si autem intelligatur haec habitudo in consecrando vel disponendo ad consecrationem seu consecrati susceptionem, iterum est contra eos : quia, sicut potestas minorum ordinum est ad disponendum populum ad sacramenti Eucharistiae susceptionem, sic potestas episcopalis est ad ordinandum ministrum ad ejusdem consecrationem vel confectionem; sicut ergo propinquiorem et nobiliorem habitudinem ad sacramentum Eucharistiae habet consecrans quam recipiens, sic nobiliorem et propinquiorem habitudinem habet ad illud sacramentum potestas episcopalis quam potestas minorum ordinum ; ergo si minores ordines sunt sacramenta, secundum istos, sequitur quod ordinatio episcopalis fortiori ratione erit sacramentum. Secundo. Quia, sicut consecratio panis et vini constituunt unum sacramentum, tanquam partes ejus integrales; sic ordinatio sacerdotis simplicis et ordinatio summi sacerdotis, id est, Episcopi, constituunt unum completum sacramentum sacerdotii. Cum enim perfectum sit quod potest facere simile sibi, illud sacerdotium non est completum, per quod sacerdos non recipit potestatem ordinandi alium in sacerdotem; et tale est sacerdotium simplex. Sacerdotium autem summum, id est, episcopatus, est perfectum sacerdotium : quia per ipsum recipitur potestas ordinandi alium in sacerdotem summum, vel simplicem. Et sic ordinatio simplicis sacerdotis et ordinatio episcopalis constituunt unum sacramentum perfectum. Tertio. Quia ordo non est aliud nisi gradus pote- (a) Iste canon conficitur ei epistola Hieronymi ad Evangelum presbyterum. Ea vero quae dicit in commentario supra Epistolam ad Titum, reperiuntur in Decretis, can. 5, Dist. 95. (6) Cfr. etiam Divum Tliomam, 2" 2", q. 18t, art. 6, ad l"i", ubi respondet dictis Hieronymi. statis vel ministerii in spiritualibus dispensandis. Sed Episcopi possunt dispensare aliqua sacramenta, quae non possunt dispensari per simplices sacerdotes, sicut confirmationem et ordinem sacrum. Ergo episcopatus est ordo et sacramentum. II. Argumenta aliorum.

Ad idem arguitur ab aliis (apud Petrum de Palude, dist. 24, q. 7). Primo. Quia satis videretur mirabile quod ordinatio acolythi, qui debet portare candelabrum, urceolum, aquam et vinum, esset sacramentum, et ordinatio episcopalis, ad quam vel a qua dependet totus ordo ecclesiasticus, non esset sacramentum. Secundo. Quia episcopatus est a Deo institutus; et cum signo sensibili consecrationis datur; et ex opere operato confert gratiam, ut videtur, multo magis quam alii ordines, quia Deus non deficit in necessariis, et ipse Episcopus plus indiget quam quicumque alius. Ergo videtur quod episcopatus sit verum sacramentum, habens omnia quae requiruntur ad essentiam sacramenti. I 2.

Contra secundam et primam CONCLUSIONES Argumenta Aureoli.

Contra eamdem conclusionem, et contra primam insimul, arguit Aureolus (dist. 24, q. 1, art. 2), probando quod episcopatus non sit alius ordo distinctus a sacerdotio. Primo. Quia aut esset ordo superior sacerdote, aut inferior. Sed nec sic, nec sic. Ergo nullo modo. Probatur minor. Quia quod non sit inferior, patet : quia inferius prius sumitur et praesupponitur ordini superiori; sed consecratio in Episcopum non praesupponitur ordinationi in sacerdotium, sed magis econtra; ergo. Quod etiam non sit superior, patet : quia nullum actum superiorem habet, ut distinguitur contra sacerdotium. Patet : quia actus Episcopi, ut differt a sacerdotio, est ordinare; actus vero sacerdotis, ut differt ab Episcopo, est conficere corpus Christi; constat autem quod conficere corpus Christi est actus melior et dignior quam ordinare; ergo, etc.

Dicetur forte, quod gradus episcopalis est dignior, eo quod includit ordinem sacerdotalem, et ultra hoc addit aliquid aliud quod est sibi proprium , et ambo sunt digniora simul quam alterum per se.

Contra. Quia hic non comparatur episcopatus ad sacerdotium quantum ad illud quod ambo includunt, sed praecise quantum ad illud quo unum differt ab alio. Licet ergo episcopatus posset dici ordo; non tamen distinctus a sacerdotio; quia non ordinatur ad actum superiorem actu sacerdotis, nec ad inferiorem, nec aequalem. Quod enim non ad superiorem, nec inferiorem, probatum est. Quod autem non ad aequalem, patet : tum quia conficere et ordinare non sunt actus aequales; tum quia in ordine hierarchico non possunt esse duo aequalia. Secundo sic. Gradus episcopalis et sacerdotium non sunt distincta; potestates. Ergo nec distincti ordines. Antecedens patet. Quia quandocumque aliqua forma sic se habet, quod ei debentur multi actus, si alter eorum impeditur, et postea contingat removeri impediens, non causatur nova forma, nec in prima forma aliud variatur, nisi quod removetur impediens prioris formae. Exemplum est : quia, in habente animam rationalem, ubi quandoque impeditur actus rationis, et postea removetur impedimentum, non datur nova anima, vel forma, sed tantum removetur illud quod prius impediebat animam rationalem ne exiret in actum rationis. Sed ordinare in sacerdotem est actus conveniens (a) sacerdoti inquantum sacerdos est, et tamen est actus impeditus in eo. Probatur : Quia nemo dat quod non habet, sicut in naturalibus ubi forma transfundit seipsam; ergo non sacerdotis non (6) est ordinare in sacerdotem, sed hoc pertinet ad sacerdotem, qui habet illam formam potentem transfundere seipsam. Unde Papa non posset ordines committere non sacerdoti, posset autem committere cuicumque sacerdoti. Ergo videtur quod conferre ordines sit pertinens ad sacerdotem. Confirmatur. Quia pone quod aliquis sit sacerdos; omni alio circumscripto, Papa potest ei committere ordines. Pone autem omnia alia, et circumscribe sacerdotium, non poterit ei Papa committere potestatem ordinandi. Hoc videtur satis probabile : quia omnis forma, ex quo est in actu, videtur quod possit se communicare in eadem specie; ergo quicumque sacerdos poterit ordines celebrare. Ergo, si potestas illa modo (7) sit impedita, sicut est de facto, et impedimentum removeatur per hoc quod fit Episcopus, non datur ei nova potestas, sed tantummodo pristina potestas prius impedita expeditur, impedimento remoto; et haec reductio illius potestatis ad usum dicitur ampliatio potestatis.

Haec Aureolus, in forma. Et in hoc secundus articulus terminatur.