ARTICULUS I.

QUID EST MISSIO IN DIVINIS A. - CONCLUSIONES Quantum ad primum sit Prima conclusio : quod ratio missionis consistit In duplici habitudine. Istam ponit sanctus Doctor, i p., q. 43, art. 1, quam probat sic : " In ratione, inquit, missionis duo importantur: quorum unum est habitudo missi ad eum a quo (6) mittitur; aliud est habitudo missi ad terminum ad quem mittitur. Per hoc autem quod aliquis mittitur, ostenditur processio quaedam missi a mittente : vel secundum imperium, sicut dominus mittit servum ; vel secundum consilium, et sic consiliarius dicitur mittere regem ad bellandum ; vel secundum originem, ut si dicatur quod (y) flos emittitur ab arbore. Ostenditur etiam habitudo ad terminum ad quem mittitur, ut aliquo modo ibi esse incipiat : vel quia prius ibi omnino non erat quo TENTURUM mittitur; vel quia incipit ibi esse aliquo modo, quo prius non erat ibi. "

Haec ille. - Ex quo patet quod missio est processio alicujus ab aliquo et in aliquem terminum, ut in eo noviter vel novo modo sit. Eamdem conclusionem ponit, 1. Sentent., dist. 15, q. 1, art. 1. Secunda conclusio est quod missio convenit divinis personis. Probatur sic, secundum eumdem, 1 p., ubi supra (q. 43, art. 1) : " Missio, inquit, divinae personae convenire potest, secundum quod importat ex una parte processionem originis a mittente, et secundum quod importat ex alia parte (a) novum modum essendi in aliquo; sicut Filius dicitur missus a Patre in mundum, secundum quod incipit esse in mundo visibiliter per carnem assumptam, et tamen antea in mundo erat, ut dicitur Joan., primo (v. 10) (6). "

Haec ille. Tertia conclusio est quod missio de suk ratione differt a processione et datione. Istam ponit sanctus Doctor, ubi supra (1. Senten., dist. 15, q. 1, art. 1), sic dicens : " Processio, inquit, in quantum processio, dicit realem distinctionem tantum ad principium a quo procedit, et non ad aliquem terminum. Datio autem non importat distinctionem dati a principio a quo datur, quia idem potest dare seipsum, sed tantum dantis ab eo cui datur, ut supra dictum est. Sed missio ponit distinctionem in ipso misso et ad principium et ad terminum. Et ideo, cum dicitur Spiritus Sanctus mitti, includitur in significatione missionis uterque respectus, scilicet: aeternus, prout a Patre et Filio procedit; et temporalis, prout significatur in habitudine ad creaturam, quae novo modo se habet ad illum. " - Haec ille. Idem ponit, 1 p., q. 43, art. 2, ubi sic ait : a In his quae important originem divinarum personarum, est quaedam differentia attendenda. Quaedam enim in sui significatione important solam habitudinem ad principium, ut processio et ( ) exitus. Quaedam vero, cum habitudine ad principium, determinant processionis terminum. Quorum quaedam determinant aeternum, sicut generatio et spiratio; nam generatio est processio divinae personae in naturam divinam ; et spiratio passive sumpta, importat processionem amoris subsistentis. Quaedam vero, cum habitudine ad principium, important terminum (6) et etiam secundum quod ex alia parte importat processionem originis a mittente. - Ad Pr temporalem, sicut missio et datio; mittitur enim aliquid ad hoc ut novo modo in aliquo sit, datur autem ut habeatur; personam autem divinam haberi ab aliqua creatura, vel esse novo modo exsistendi in ea, est quoddam temporale. Unde missio et datio dicuntur temporaliter tantum; generatio et spiratio solum ab aeterno ; processio autem et exitus dicuntur in divinis et aeternaliter et temporaliter; nam Filius ab aeterno processit ut Deus sit, temporaliter autem ut sit homo secundum missionem visibilem, vel ut sit in homine secundum invisibilem missionem, ti

Haec ille.

Ex praedictis potest haberi quod eadem res est generatio et processio et datio et missio, licet respectus connotati vel importati per ista nomina sint diversi. B. - OBIECTIONES Contra primam et secundam conclusiones Argumenta Aureoli.

Sed contra ista arguit Aureolus (dist. 15, q. 1, art. 1). Et primo contra primam conclusionem, in hoc quod dicit quod missio importat processionem secundum originem, eo modo quo dicitur quod flos emittitur ab (et) arbore. Primo sic. Missio, prout de ea hic loquimur, non est idem quod productio (6), nec missus est idem quod productus; immo missio sumitur pro legatione, et missus dicitur legatus; sicut de Filio dicitur, 4bdiae(v. 1): Auditum audivimus aDomino, et legatum ad gentes misit. Sed flos non dicitur legari ab arbore; nec originari est legari. Ergo missio, prout hic accipitur, non importat habitudinem originis. Secundo sic. Missio non importat processionem ab aliquo secundum rationem consilii vel imperii, sed magis secundum acceptionem potestatis et dominii et auctoritatis; unde legatus dicitur in humanis, qui potestatem aut auctoritatem accipit a legante. Sed in divinis Filius et Spiritus Sanctus accipiunt auctoritatem et potestatem a Patre, ille nascendo, iste procedendo. Ergo, quamvis sit ibi habitudo originis, non tamen secundum eam dicetur persona legari seu mitti, sed secundum acceptionem auctoritatis et potestatis. Et si dicatur quod acceptio non est aliud quam origo; non valet. Quia, si esset origo absque hoc quod communicaretur auctoritas, sicut est in flore qui oritur ex arbore, talis origo non induceret missionem ; et similiter, si esset auctoritatis communicatio sine origine, sicut est in humanis , ibi salvaretur vera legationis ratio; propter quod origo Filii non dicitur legatio in quantum origo, sed in quantum auctoritatis communicatio et quaedam transfusio. DISTINCTIO XV. ET Tertio sic. Si Filius diceretur mitti a Patre secundum rationem illam qua flos emittitur ab arbore, missio Filii esset ab aeterno; ab aeterno namque Filius est a Patre ut radius a sole, et flos seu ramus ab arbore. Sed nullus dicit quod missio Filii sit oeterna. Non ergo accipitur missio secundum illam rationem. Deinde arguit quarto contra easdem conclusiones, scilicet primam et secundam, quantum ad hoc quod dicunt quod de ratione missionis est quod missus in termino ad quem mittitur novo modo esse incipiat. Hoc quidem, inquit iste, non est verum; immo sufficit quod ibi prius exsistens, de novo auctoritate uti incipiat, sicut patet in humanis. Nam exsistenti Parisiis, potest Papa committere auctoritatem causam aliquam ventilandi et decidendi (a); et talis quidem diceretur legatus, non quia de novo veniret Parisios (o), sed quia jam ibi exsistens, de novo auctoritatem acciperet. Similiter etiam, si auctoritate accepta mandaretur ibi de novo ut ea uti inciperet, non est dubium quod diceretur quodammodo de novo legari. Sic ergo in proposito : non est de ratione divinae personae, quando legatur, quod de novo esse incipiat, sed quod accepta auctoritate de novo utatur.

Haec ille in forma. C. - SOLUTIONES Ad argumenta contra primam et secundam conclusiones Ad argumenta Aureoli.

Ad primum istorum dicitur quod missio in divinis est eadem secundum rem cum productione, et missus cum producto; sed secundum rationem missio dicit de significato formali processionem alicujus ab aliquo, quocumque modo procedat. Sed quia processio in divinis non potestesse nisi secundum originem, ideo missio in divinis, quoad significatum materiale, dicit processionem secundum originem.

Et cum dicitur quod persona quae in divinis mittitur, legatur, et flos missus ab arbore non legatur; dico quod non intendimus quod per omnia sunt similes missio personas a persona et floris ab arbore, sed solum in hoc quod utraque est solum processio secundum originem. Exemplum enim de flore positum est solum ad ostendendum quod ad missionem non requiritur processio secundum consilium vel imperium, sed sufficit processio secundum originem. Et ideo, cum ex illa similitudine infertur : emissio floris non est legatio, ergo missio personae non est legatio, nulla est consequentia; quia, licet ambae missiones conveniant in hoc quod est procedere secundum originem, tamen in hoc differunt quod illud quod mittitur ab arbore non per se operatur, nec per se subsistit dum mit- XVI. - QUAESTIO I. C5 titur, nec est suppositum distinctum a mittente; et alia infinita dissimilia possunt inveniri. Ad secundum dicitur quod missio de suo significato formali non importat processionem secundum rationem consilii, nec secundum rationem imperii, nec secundum originem, nec secundum acceptionem potestatis, sed solum processionem alicujus ab aliquo in aliquid, quocumque modo procedat. Loquendo autem de significato materiali, dico quod missio in aliqua natura significat processionem secundum originem, et secundum acceptionem potestatis, et naturae, vel accidentis.

Et similiter, cum probatur quod in divinis missio dicat processionem secundum acceptionem potestatis, et non secundum originem, quia si esset ibi origo sine transfusione potestatis vel auctoritatis, sicut est in flore, etc; negatur illud; immo est vera missionis ratio, sed non legationis (a). Unde istud argumentum solum probat quod legatio non dicat processionem secundum originem, sed secundum auctoritatem. Et ideo, cum sic arguitur : legatio in divinis dicit talem processionem et non talem, sed missio in divinis est legatio, ergo missio in divinis dicit processionem secundum etc, est fallacia accidentis; accidit enim quod missio sit legatio. Ad tertium dicitur quod missionis ratio in divinis, non praecise consistit in hoc quod est procedere secundum originem; et ideo non est aeterna. Ad quartum dicitur quod impossibile est aliquem noviter uti potestate sibi data Parisiis, quin novo modo sit Parisiis. Et ideo, cum arguens dicit quod sufficit quod missus noviter utatur auctoritate sibi collata, et non sit Parisiis noviter; dico quod illud non sufficit, cum sit impossibile et implicans contradictionem, scilicet : quod noviter operetur Parisiis, et non sit Parisiis novo modo exsistendi. Nos enim dicimus aliquid noviter alicubi exsistere, vel novo modo, si sit aliqua novitas in eo, vel in ejus effectu, vel si habeat novum respectum ad aliquid, quocumque modo et undecumque veniat ille respectus, sive sit rei, vel rationis. Et sic patet quod argumenta non concludunt. Et haec de primo articulo.