TABULA

DISTINCTIO IX Quaestio I UTRUM DIVINA GENERATIO MENSURETUR ^ETERNITATE ARTICULUS I QUOMODO GENERATIO SIT IN DIVINIS (p. 1.) Conclusio l : Processio Verbi in divinis dicitur generatio, et ipsum Verbum procedens dicitur Filius.

Aureolus. Conclusio 2" : Generatio passive dicta, sive nativitas Filii, non est passio, sed relatio. - Aureolus. ARTICULUS II QUID SIT AETERNITAS, ET QUOMODO DIVINA GENERATIO MENSURETUR ^ETERNITATE (p. -V) Conclusio 1 : Ratio aternitatis consequitur immutabilitatem.

Aureolus. Conclusio 2 : ^Eternitas non est tempus, nec aevum. Conclusio 3" : Aliter se babet nunc aetcrnitatis ad aeternitatem, quam nunc temporis ad tempus, et quam nunc aevi ad aevum. Conclusio 4" : Aliter se habet aeternitas ad aeternum, quam aevum ad aeviternum, vel quam tempus ad temporale. Conclusio 5 : Generatio Dei mensuratur aeternitate. DISTINCTIO X Quaestio I UTRUM SPIRITUS SANCTUS PROCEDAT UT AMOR (P-11-) Conclusio 1" : Spiritus Sanctus procedit processione (s) llaec tabula est quam Thomas a Sancto Germano, in amoris et voluntatis.

Aureolus, Durandus, Scotus et multi alii, Henricus. Conclusio 2" : Spiritus Sanctus procedit naturaliter a Patre et Filio , non tamen per modum naturae. Conclusio 3 : Spiritus Sanctus non producitur libere libertate excludente necessitatem, licet producatur libere libertate excludente coactionem. DISTINCTIO XI Quaestio I ARTICULUS I UTRUM SPIRITUS SANCTUS PROCEDAT A PATRE ET FILIO (p. 16.) Conclusio l : Spiritus Sanctus procedit a Filio.

Contra rationes sancti Doctoris arguit Aureolus, Scotus. ARTICULUS II QUOMODO FILIUS DISTINGUATUR A SPIRITU SANCTO FORMALITER (p. 20.) Conclusio i : Licet Filius distinguatur a Spiritu Sancto per filiationem secundum habere et non babere eamdem proprietatem, stat quod per filiationem solum distinguitur a Patre secundum oppositionem relativam. Conclusio 2 : Filiatio non potest esse prima ratio distinctionis inter Filium et Spiritum Sanctum, sed spiratio activa quae est in Filio.

Aureolus, Gre-(jorlus. ARTICULUS III AN FILIUS IN ESSE PERSONALI CONSTITUATUR FORMALITER PER SPIRATIONEM ACTIVAM (p. 29.) Conclusio l : Spiratio nullam personam divinam constituit.

Aureolus, Greijorlus. editione 1483, singulis voluminibus praemisit. TABULA DISTINCTIO XII DISTINCTIO XIV Quaestio I Quaestio I UTRUM PATER ET FILIUS SINT UNUM PRINCIPIUM UTRUM TEMPORALIS PROCESSIO SPIRITUS SANCTI SPIRITUS SANCTI SIT EJUS PROPRIETAS (p.3i.) (p. 58.) Conclusio i" : Pater et Filius sunt unum principium Spiritus Sancti.

Aureolus. Conclusio 2 : Ista uno modo est concedenda, alio modo non, scilicet: Pater et Filius sunt idem principium Spiritus Sancti.

Aureolus. Conclusio 3 : Licet Pater et Filius sint duo spirantes, non tamen duo spiratores.

Aureolus. Conclusio i" : Spiritus Sanctus procedit a Patre et Filio in quantum sunt unum et in quantum sunt plures.

Aureolus, Henricus, Scotus. DISTINCTIO XIII Quaestio I UTRUM GENERATIO, ET PROCESSIO SPIRITUS SANCTI SINT PROCESSIONES ALTERIUS RATIONIS ARTICULUS I QUOMODO ET PENES QUID DISTINGUANTUR NATIVITAS FILII ET PROCESSIO (1). 45.) Conclusio 1" : Generatio Filii et processio Spiritus Sancti non distinguuntur seipsis formaliter.

Aureolus, Scotus, ItoiiaveiiUiru, Warro. Conclusio 2 : Processiones illae non distinguuntur realiter penes principia secundum intellectum et voluntatem.

Henricus. Conclusio 3 : Hujusmodi processiones differunt secundum ordinem originis.

Aureolus, Scotus. ARTICULUS II PENES DUILI ET QUOMODO DISTINGUANTUR GENERATIO ET SPIRATIO ACTIVE SUMPTAE (p. 51) Conclusio i" : Generare et spirare non sunt duae res realiter distincta; in Patre. - Durandus ei alli. Conclusio 2" : Generare et spirare differunt ratione. -Aureolus. Conclusio 3 : Licet generatio exspiratio active sumptae non distinguantur realiter, non tamen una praedicatur de altera. Conclusio i" : Spiritus Sanctus procedit temporaliter, et aliqua processio ejus est temporalis. Conclusio 2 : Processio temporalis Spiritus Sancti non est alia realiter a processione aeterna ejusdem Spiritus Sancti. Conclusio 3^ : Non tantum dona Spiritus Sancti procedunt in nos, sed etiam ipse Spiritus Sanctus. Conclusio 4 : Processio temporalis Spiritus Sancti, de qua loquimur, attenditur tantum secundum dona gratiae gratum facientis.

Aureolus, Gregorius. - CoNCLUSio 5 : Processio Spiritus Sancti, vel est proprietas Spiritus Sancti, vel non distinguitur realiter ab ea. DISTINCTIO XV et XVI Quaestio I UTRUM CUILIBET DIVINAE PERSON.T5 CONVENIAT MITTI ARTICULUS I QUID EST MISSIO IN DIVINIS (p. 63.) Conclusio 1": Ratio missionis consistit in duplici habitudine. - Aureolus. Conclusio 2 : Missio convenit divinis personis.

Aureolus. Conclusio 3 : Missio de sui ratione differt a processione et ratione. ARTICULUS II AN QUAELIBET PERSONA MITTATUR (p. 65.) Conclusio l : Soli Patri in divinis repugnat missio. Conclusio 2" : Mittere personam divinam proprie convenit Patri et Filio, sed minus proprie convenit Spiritui Sancto. - Scotus. ARTICULUS III AN ALIQUA PERSONA MITTATUR, NULLA ALIA MISSA (p. 68.) Conclusio 1" : Missio Filii distinguitur a missione Spiritus Sancti. TAB ULA xj Conclusio 2 : Istae duae missiones conveniunt quantum ad effectum, et differunt quantum ad originem. Conclusio 3" : Nunquam mittitur Spiritus Sanctus, quin mittatur Filius, loquendo de missione invisibili; nec econtra.

Aureolus. DISTINCTIO XVII Quaestio I UTRUM CHARITAS SIT ALIQUIS HABITUS CREATUS IN ANIMA (p. 70.) Conclusio l : Motus charitatis necessario requirit in nobis aliquam habitualem formam superadditam potentiae naturali.

Aureolus, Gregorius. Conclusio 2 : Actus meritorius necessario requirit gratiam creatam in anima eliciente vel producente hujusmodi actum.

Gregorius, Scotus. Conclusio 3 : Gratia gratum faciens realiter distinguitur a charitate et ab omni virtute.

Aureolus. Quaestio II UTRUM CHARITAS POSSIT AUGERI ARTICULUS I AN ET QUOMODO CHARITAS AUGETUR (p. 94.) Conclusio l : Charitas creata potest augeri. Conclusio 2" : Licet intensio aliquarum qualitatum fiat per remotionem contrarii, tamen intensio charitatis non fit illo modo.

Gregorius, Adam, Scotus, Callon et alli. Conclusio 3" : Charitas non potest augeri isto modo quod charitas addatur charitati.

Aureolus, Adam, Scotus. Conclusio 4 : Ponere charitatem augeri isto modo quod magis formatur et radicatur in subjecto, et quod non augetur essentialiter, implicat contradictionem.

Aureolus, Conclusio 5 : Charitas augetur per hoc quod educitur de perfecto ad perfectum.

Gregorius, Godefridus, Adam, Scotus. Conclusio 6 : Aliquae formas intensibiles intenduntur non solum secundum participationem subjecti, sed etiam per additionem alicujus.

Aureolus. Conclusio 7 : Non omnis forma est augmentabilis seu intensibilis.

Gregorius. ARTICULUS II UTRUM CHARITAS POSSIT AUliERI IN INFINITUM (p. 130.) Conclusio i" : Charitas vitae, quantumcumque intendatur, nunquam potest devenire ad aliquem terminum ultra quem non possit augeri. - Aureolus, Scotus, Gregorius. DISTINCTIO XVIII Quaestio I UTRUM DONUM SIT PROPRIUM NOMEN SPIRITUS SANCTI (p. 144.) Conclusio l : Donum dicit quid personale. Conclusio 2 : Donum potest esse nomen essentiale. Conclusio 3 : Donum, prout dicitur personaliter, est proprium nomen Spiritus Sancti.

Aureolus etalii. DISTINCTIO XIX Quaestio I UTRUM UNA PERSONA DIVINA SIT IN ALLA. (p. 147.) Conclusio l : Quaelibet persona divina est in qualibet alia.

Aureolus, Henricus et Warro, Durandus, Scotus. Quaestio II UTRUM TRES PERSONAE SINT PENITUS COAEQUALES (p. 152.) Conclusio l : Necesse est ponere aequalitatem in divinis personis.

Aureolus. Conclusio 2 : Hujusmodi aequalitas fundatur in quantitate virtutis.

Aureolus. Conclusio 3 : Licet Filius aequetur Patri, non tamen econtra; et eodem modo de Spiritu Sancto, qui licet aequetur Patri et Filio, nullus tamen eorum aequatur Spiritui Sancto.

Aureolus. Conclusio 4 : aequalitas et similitudo in divinis non sunt relationes distinctae a relationibus personalibus secundum rem, sed bene secundum rationem vel intellectum. Quaestio III UTRUM VERITAS, SECUNDUM SUAM FORMALEM RATIONEM, SIT IN ANIMA, VEL IN REBUS (p. 157.) Conclusio i : Veritas principaliter est in intellectu;in rebus autem non est nisi secundum quod comparantur ad intellectum.

Aureolus, Durandus, Hervaeus, Alii. Conclusio 2 : Veritas, prout est in re, dicit esse vel essentiam rei, et cum hoc quamdam relationem funxij TABULA datam in re, et terminatum ad cognitionem vel similitudinem quae est in intellectu; loquendo de veritate ut est in re creata.

Aureolus. Conclusio 3" : Veritas, prout est in intellectu, non est relatio adaequationis, sed est cognitio vel species, aut conceptus adaequatus rei, vel adaequans sibi rem; etc. Conclusio 4 : Quaelibet res creata, extra animam exsistens, potest dici vera triplici veritate, scilicet : Dei, sua, et intellectus. DISTINCTIO XX Quaestio I UTRUM POTENTIA GENERANDI CLAUDATUR SUB OMNIPOTENTIA (p. 101.) Conclusio 1" : Potentia generandi pertinet ad omnipotentiam Patris, non autem ad omnipotentiam simpliciter.

Aureolus, Bonaventura, Durandus, Scotus. DISTINCTIO XXII Quaestio I UTRUM DEUS POSSIT ALIQUO NOMINE PROPRIE DESIGNARI (p.160.) Conclusio i : Nullum nomen dicitur proprie de Deo quantum ad modum significandi. Conclusio 2 : Aliqua nomina proprie dicuntur de Deo quantum ad rem significatam, et quaedam non, sed solum metaphorice. Conclusio 3 : Nullum nomen a nobis impositum, significat divinam essentiam secundum quod in se est, sed solum secundum quod repraesentatur in perfectionibus creaturarum. Conclusio 4" : Nullum nomen a nobis impositum, significat Deum secundum ejus simplicem et proprium ei soli conceptum.

Aureolus. Conclusio 5" : Nullum nomen a nobis impositum, dicitur univoce de Deo et creatura.

Scotus. DISTINCTIO XXIII Quaestio I UTRUM NOMEN PERSON.V. SIT NOMEN SECUND.E INTENTIONIS (p. 1-6.) Conclusio Ii : Tam prima quam secunda intentio est conceptio intellectus. - Aureolus. Conclusio 2" : Talium intentionum quaedam conveniunt naturis, et quaedam conveniunt suppositis naturarum. Conclusio 3 : Hoc nomen, persona, non est nomen secundu? intentionis, licet sit nomen rei cui convenit secunda intentio. - Henricus, Petrus de Palude. DISTINCTIO XXIV Quaestio I UTRUM NUMERUS SIT PROPRIE ET FORMALITER IN DIVINIS ARTICULUS I UTRUM UNITAS VEL NUMERUS SIT ALIQUID EXTRA ANIMAM IN REBUS (p. 183.) Conclusio 1" : Tam numerus quam unitas quae est principium numeri, addit aliquid positivum supra rem quae dicitur una.

Gregorius, Scotus, Aureolus. Conclusio 2 : Numerus qui est species quantitatis, et unitas quae est illius principium, solum reperiuntur in rebus materialibus.

Gregorius, Aureolus. Conclusio 3 : Tam unum quod est principium numeri, quum unum quod cum ente convertitur, dicit negationem divisionis; sed multitudo, tam illa, quam ista, dicit negationem rei.

Scotus. Conclusio 4 : Multitudo quodammodo est prior unitate, et quodammodo posterior. Conclusio 5 : Numerus de genere quantitatis est unum quid simpliciter, et non solum sicut acervus.

Aureolus. ARTICULUS II QUIS NUMERUS, ET QUOMODO EST IN DIVINIS (p. 207.) Conclusio 1" : Numerus proprie dictus, scilicet qui est de genere quantitatis, non habet locum in divinis, licet ibi sit multitudo. Conclusio 2 : Termini numerales, scilicet: unum, duo, tria, cum dicuntur de divinis, non dicunt numerum qui est de genere quantitatis, sed unitatem, vel multitudinem, quae consequuntur ens. CoNCLUSip 3 : Tales termini in divinis dicuntur positive et remotive. Conclusio 4" : In divinis, licet non sit numerus simpliciter, est tamen ibi numerus quidam. - Contra praedicta Aureolus. TABULA Xllj DISTINCTIO XXV Quaestio I UTRUM PERSONA DICAT IN DIVINIS QUID COMMUNE TRIBUS PERSONIS QUOD PLURIFICETUR IN EIS (p. 209.) Conclusio i : Persona, de suo formali significato, significat individuum vel suppositum naturae rationalis. Conclusio 2" : Nomen persona? proprie dicitur de divinis. Conclusio 3 : Hoc nomen, persona, de significato materiali, significat in divinis essentiam et relationem; et utrumque in recto et in obliquo.

Aureolus. Conclusio 4 : Hoc nomen, persona, est commune divinis personis, non secundum rem, sed secundum rationem. Conclusio 5 : Communitas persona? non est communitas generis, vel speciei, sed sicut individui vagi.

Aureolus. DISTINCTIO XXVI Quaestio I UTRUM PERSONAE CONSTITUANTUR IN ESSE SUPPOSITALI PROPRIETATIBUS RELATIONIS, ET EISDEM DISTINGUANTUR ARTICULUS I VIDETUR DE (JUAESITO (p. 215.) Conclusio l : Personae divina? non distinguuntur ab invicem nec constituunlur in esse personaliter aliquid absolutum.

Gregorius, Scotus. Conclusio 2 : Personae divinae non constiluuntur nec distinguuntur formaliter et principaliter, in esse personali aut hypostasis, per origines, scilicet per produ ctiones aut per processiones, sed potius per relationes originis.

Aureolus, Scotus. Conclusio 3 : Licet relatio, ex natura relationis, habeat constituere et distinguere in esse relativo divinas hypostases, non tamen ex natura relationis habet distinguere aut constituere illas in esse hypostatico subsistenti seu personali.

Aureolus. ARTICULUS II AN ABSTRACTIS PROPRIETATIBUS RELATIVIS PER INTELLECTUM A PERSONIS, ADHUC REMANEANT HYPOSTASES (a) (a) Iste articulus in omnibus Auctoris editionibus desideratur. DISTINCTIO XXVII Quaestio I UTRUM GENERARE ET PATERNITAS SINT IDEM REALITER IN DIVINIS (p. 235.) Conclusio I : Actio in divinis non dicit rem de praedicamento actionis, sed potius divinam essentiam cum relatione reali, vel rationis. Conclusio 2 : Generare et generari habent potius modum relationum quam actionum et passionum.

Aureolus. Conclusio 3 : Aclus notionales, cujusmodi sunt generare et spirare, sunt idem realiter cum relationibus personarum; sed differunt secundum modum significandi.

Aureolus, Alii. Conclusio 4 : Paternitas praecedit secundum intellectum ipsum generare, sed generari praecedit Hliationem.

Aureolus. Quaestio II UTRUM VERBUM INCREATUM EMANET UT INTELLECTIO ACTUALIS (p. 241.) Conclusio l : Verbum intellectus nostri est illa con ceptio, vel intentio, vel similitudo rei, quam intelligens per actum intelligendi producit.

Aureolus, Durandus, Petrus de Palude, Gerardus, Scotus. Conclusio 2 : Licet omne intelligere in nobis sit dicere, non tamen in Deo.

Gerardus, Alli, quos Petrus de Palude recitat, Aureolus. Conclusio 3 : In divinis est Verbum, quod producitur per actum intellectus paterni. Conclusio i : Licet Verbum in divinis possit sumi essentialiter, tamen, proprie loquendo, est nomen personale. Conclusio 5 : Verbum dicit respectum ad creaturas, non ex sua proprietate personali, sed ratione essentia?, qua? includitur in significato personae.

Aureolus. Conclusio 6 : Sicut Verbum, si capiatur proprie, dicitur personaliter in divinis de solo Filio, ita et Imago.

Aureolus. DISTINCTIO XXVIII Quaestio I UTRUM INNASCIBILITAS SIT PROPRIETAS CONSTITUTIVA PATRIS (p. 261.) Conclusio l : Ingenitus vel innascibilitas nihil ponit quod sit de proprio intellectu ejus, licet aliquid ponat sicut praesuppositum sibi.

Aureolus. TABUL Conclusio 2 : Innascibilitas, quam significat hoc nomen, Ingenitus, prout ost proprietas Patris, sumitur privative, non pure negative.

Aureolus. Conclusio 3" : Illa privatio fundatur in ratione principii, secundum quod est notio Patris. - Aureolus, Alii. Conclusio 4" : Innascibilitas non est proprietas personalis, vel constitutiva Patris. - Quidam. Conclusio 5" : Innascibilitas est vere et proprie notio Patris.

Aureolus, Scotus et nili. Conclusio a; : Licet innascibilitas sit notio Patris, non tamen inspirabit itas. DISTINCTIO XXIX Quaestio I UTIUJM NOMEN PRINCIPII SIGNIFICET NOTIONEM DISTINCTAM (p. 270.) Conclusio l" : Notiones ponendae sunt in divinis, sive proprietates in abstracto notificantes personas.

Gregorius, Aureolus. Conclusio 2" : Nomen principii proprie dicitur in divinis, et competit uni persona? respectu alterius.

Aureolus. Conclusio 3 i : Principium non dicitur univoce in divinis secundum quod dicitur Deus principium personae divinae et creaturae, sed analogice.

Quidam ab Aureolo recitatus. Conclusio 4": Principium, in divinis, prout una persona dicitur principium respectu alterius, dicit notionem, quae est origo, non autem prioritatem. UTRUM INTER DEUM ET CREATURAM SIT ALIQUA RELATIO REALIS (p. 282.) Conclusio la : Aliqua relatio est verum ens reale extra animam. - Aureolus, Oceani, Gregorius. Conclusio 2" : In illis tantum mutua relatio realis invenitur, in quibus ex utraque parte est eadem ratio ordinis unius ad alterum. - Aureolus. Conclusio 3": Creatura refertur ad Deum relatione reali, sed non econtra.

Gregorius. LA ARTICULUS II UTRUM INTER DEUM ET CREATURAM SIT ALIQUA RELATIO RATIONIS (p. 310.) Conclusio i" : Aliquae sunt relationes, non reales, nec extra intellectum, sed rationis et in intellectu.

Gregorius. Conclusio 2" : Deus refertur ad creaturas relatione secundum rationem. Conclusio 3 : Talium relationum quaedam sunt in Deo ex tempore, et quaedam ab reterno.

Scotus, Aureolus. DISTINCTIO XXXI Quaestio I UTRUM SIMILITUDO ET AEQUALITAS SINT RELATIONES REALES IN DEO (p. 318.) Conclusio d : aequalitas, tam in creaturis quam in divinis, est relatio fundata super unitatem quantitatis.

Aureolus. Conclusio 2" : aequalitas aliquid ponit et aliquid privat. Conclusio 3 : aequalitas ponit in creaturis relationem realem, sed in Deo ponit relationem secundum rationem.

Aureolus, Durandus, Scotus et alii. Conclusio 4" : aequalitas in divinis non est divina essentia.

Aureolus. Conclusio i" : Ista propositio : Pater et Filius diligunt se Spiritu Sancto, est vera, et nihilominus est propria. Conclusio 2" : Cum dicitur : Pater et Filius diligunt se Spiritu Sancto, ille ablativus, Spiritu Sancto, non solum construitur in habitudine signi, ut sit sensus : Pater et Filius diligunt se Spiritu Sancto, id est, Spiritus Sanctus est signum quod Pater et Filius se diligunt. Conclusio 3" : Ille ablativus, non sufficit dicere quod sit resolvendus in propositionem, ut sit sensus : Pater diligit Filium Spiritu Sancto, id est, per Spiritum DISTINCTIO XXX Quaestio I ARTICULUS I DISTINCTIO XXXII Quaestio I ARTICULUS I UTRUM PATER ET FILIUS DILIGANT SE SPIRITU SANCTO (p. 326.) TAB Sanctum, ita quod ly per designet subauctoritatem in Spiritu Sancto, et auctoritatem in Patre et Filio. Conclusio 4 : Ille ablativus non construitur in habitudine formae, ita quod sit sensus : Pater et Filius diligunt se formaliter amore qui est Spiritus Sanctus. Conclusio 5 : Ille ablativus construitur in habitudine quasi effectus formalis.

Aureolus. Conclusio 6 : Pater diligit se Spiritu Sancto. Conclusio 7 : Paler diligit creaturas Spiritu Sancto. Conclusio 8" : Illa : Spiritus Sanctus diligit se Spiritu Sancto, uno modo est vera, et alio modo non. ARTICULUS II UTRUM PATER SIT SAPIENS SAPIENTIA QUAM GENUIT (p. 333.) Conclusio l : Pater, licet omnia videat in sapientia genita vel Verbo, non tamen est sapiens sapientia genita vel Verbo.

Aureolus. Conclusio 2 : Filius potest dici sapiens sapientia genita, et sapientia ingenita. DISTINCTIO XXXIII Quaestio I UTRUM PROPRIETATES PERSONALES SINT DIVINA ESSENTIA (p. 330.) Conclusio l : Essentia divina et proprietas relativa sunt idem secundum rem. Conclusio 2 : Proprietas relativa, est idem realiter quod persona. Conclusio 3 : Divina essentia et relatio, vel proprietas relativa, differunt ratione.

Aureolus, Scotus. Conclusio 4 : Proprietas personalis differt secundum rationem a persona, ut paternitas a Patre. Conclusio 5 : Proprietas relativa, est vere et secundum rem in essentia et in persona. DISTINCTIO XXXV Quaestio I UTRUM DEUS VERE ET FORMALITER ALIQUID INTELLIGAT ARTICULUS I QUID SIT FORMALITER INTELLIGERE (p. 318.) Conclusio l : Intelligere, in nobis, est actio intellectus, cujus principium est species intelligibilis, et terminus est conceptio seu verbum rei intellectae.

Aureolus, Henricus, Godofridus, Alii, quos recitat Scotus, Durandus, Johannes de Ripa. Conclusio 2 : Immateriatas est ratio quod aliquid sit naturae intellectualis, et quod aliquid sit intelligibile in actu.

Aureolus. ARTICULUS II UTRUM DEMONSTRATIVE MOBARl POSSIT QUOD INTELLIGERE SIT IN DEO (p. 369.) Conclusio l : Deus est intellectivus. Conclusio 2" : Intellectus, in Deo, non se habet ad intelligere, ut potentia ad actum.

Aureolus. Conclusio 3" : Intelligere Dei est sua essentia. Conclusio 4 : Deus non intelligit alia specie intelligibili quam sua essentia. Quaestio II ARTICULUS I UTRUM ESSENTIA DIVINA SIT OBJECTUM ADAQUATUM SUI INTELLECTUS (p. 371.) Conclusio I : Sola essentia divina est primum, per se principale objectum divini intellectus.

Arguitur contra, a quibusdam. Conclusio 2 : Deus cognoscit alia a se sicut in essentia sua visa.

Aureolus. Conclusio 3 : Deus cognoscit res alias a se propria cognitione, id est, non solum in communi, sed etiam in quantum sunt ab invicem distincta;. Conclusio 4 : Deus cognoscit res singulares.

Aureolus, Warro, Gregorius. Conclusio 5 : Creatura: intellecta; a Deo, sunt intellecta secunda divini intellectus.

Aureolus. ARTICULUS II DE CONDITIONIBUS DIVIN.E SCIENTIAE (p. 393.) Conclusio l : Divina scientia est speculativa et practica.

Aureolus. Conclusio 2 : Scientia Dei non est habitualis, sed omnia simul intelligit actualiter. Conclusio 3 : Scientia Dei non est discursiva vel ratiocinativa. Conclusio 4 : Scientia Dei vel cognitio non componit vel dividit.

Aureolus. Conclusio 5 : Deus omnia simul intelligit.

Aureolus. xvj TABULA Conclusio ea : Deus cognoscit enuntiabilia et complexa, praedictis non obstantibus. - Aureolus. Conclusio 7" : Divina cognitio vel scientia non est universalis nec particularis.

Aureolus. Conclusio 8" : Scientia Dei est causa rerum. - Aureolus. Conclusio 9 : Scientia Dei est invariabilis. Conclusio lO : Scientia Dei non est univoca scientia; nostrae, nec aequivoca, sed analoga.

Aureolus. DISTINCTIO XXXVI Quaestio I ARTICULUS I UTRUM OMNIA SINT AETERNAUTER IN rRAESENTIA DEI, QUANTUM AD SUAS PROPRIAS RATIONES (p. 405.) Conclusio l : Divina essentia est propria ratio cujuslibet creaturae.

Aureolus. Conclusio 2": Rationes creaturarum in Deo sunt plures et distinctae secundum respectus rationis, licet sint eaedem secundum rem.

Aureolus. Conclusio 3" : Illae plures rationes sunt plures ideae.

Aureolus, Durandus, Scotus. Conclusio 4 : Licet Deus non habeat ideam, proprie loquendo, nisi de cognitis ab eo practice; tamen rationes habet de cognitis ab eo practice vel speculative. Conclusio 5 : Non omnia distincta in re, habent distinctas ideas in Deo, proprie loquendo de idea. Conclusio 6" : Omnia quae habent ideam in Deo, vel rationem aut similitudinem, sunt vita in Deo.

Aureolus. Conclusio 7" : Res factae a Deo, sunt in Deo verius quam in propria natura.

Aureolus. ARTICULUS II UTRUM SINT DEO AETERNALITER PRAESENTIA OMNIA SECUNDUM SUAS ACTUALES EXSISTENTIAS (p. 424.) Conclusio i" : Quidquid agitur in toto decursu temporis, est presens Deo in tota ejus aeternitate. - Aureolus. DISTINCTIO XXXVII Quaestio I UTRUM DEUS SIT UBIQUE (p. 430.) Conclusio l : Deus est in omnibus creaturis, non sicut pars essentiae vel accidens, sed sicut agens adest ei in quod agit.

Contra rationes hujus et sequentium conclusionum arguit Scotus, Aureolus. Conclusio 2 : Deus est ubique, non solum sicut in omni re, sed modo speciali est in omni loco. Conclusio 3 : Deus generaliter est in omni re triplici modo, scilicet per praesentiam, per essentiam, per potentiam; licet aliquibus specialibus modis, sit in aliquibus creaturis.

Aureolus. DISTINCTIO XXXVIII Quaestio I UTRUM DEUS COGNOSCAT FUTURA CONTINGENTIA ARTICULUS I UNDE ORTUM HABET CONTINGENTIA RERUM (p. 439.) Conclusio i" : Contingentia non oritur in rebus, solum propter causas secundas. Conclusio 2" : Radix contingentiae est divina voluntas.

Aureolus. Conclusio 3 : Prima radix contingentiae in creaturis, secundum rem et secundum rationem, est divinus intellectus, et divina scientia.

Aureolus. Conclusio 4 : Nullus effectus evenit contingenter a prima causa, isto modo quod possit ordinem ejus exire.

Scotus, Aureolus, Gregorius, Adam. ARTICULUS II UTRUM DEUS CERTITUDINALITER COCNOSCAT FUTURA CONTINGENTIA, ET QUOMODO CUM IMMUTABILITATE SCIENTIAE EJUS STET CONTINGENTIA RERUM (p. 447.) Conclusio 1" : Contingens, ut futurum, non potest infallibiliter cognosci, sed secundum quod est in prasenti.

Durandus. Conclusio 2 : Deus non cognoscit contingentia ut futura sunt, immo aeternaliter cognoscit ea ut sunt in seipsis prasentia. - Aureolus; et Scotus, contra responsiones argumentorum. Conclusio 3 : Licet Deus non cognoscat futura ut TAB futura sunt, tamen cognoscit contingentia esse praesentia sibi, et futura aliis. Conclusio 4 : Cognitio Dei de futuris est infallibilis et certissima.

Aureolus, Gregorius. Conclusio 5" : Contingentia ad utrumlibet futurorum cognitorum a Deo stat cum infallibilitate divinoe scientia?, nec unum tollit aliud.

Quidam, apud Aureolum. Conclusio 6 : Quodcumque contingens Deus scivit esse futurum , necessario scivit illud esse futurum, sic quod ista est necessaria : Deus scivit Antichristum esse futurum.

Scotus. Conclusio 7 : Propositio de futuro contingenti quod futurum Deus scit, est uno modo necessaria, et alio modo non. -

Aureolus, Gregorius. Conclusio 8 : Ista consequentia non valet : Hoc est futurum, ergo hoc erit. DISTINCTIO XL Quaestio I UTRUM PRAEDESTINATI DE NECESSITATE SALVENTUR ARTICULUS I DE PRAEDESTINATIONE, QUID SIT, LT EJUS OPPOSITO, SCILICET REPROBATIONE (p. 473.) Conclusio I : Praedestinatio essentialiter pertinet ad scientiam vel intellectum.

Aureolus. Conclusio 2 : Praedestinatio addit supra Providentiam.

Aureolus. Conclusio 3 : Praedestinatio est realiter in praedestinante et non in praedestinato, licet aliquid ponat in praedestinato.

Aureolus. Conclusio 4 : Liber vitae differt secundum rationem a praedestinatione, licet sit praedestinatio secundum rem. Conclusio 5 : Reprobatio est praescientia iniquitatis, cum voluntate permittendi casum in culpam, et inferendi damnationem pro culpa. Conclusio 6 : Reprobatio aliter se habet ad malum reprobati, quam praedestinatio ad bonum praedestinati. Conclusio 7 : Notitia quam Deus habet de reprobatione malorum non dicitur liber mortis, sicut notitia quam habet de praedestinatione bonorum dicitur liber vitae. ARTICULUS II DE PROVIDENTIA, QUID SIT, ET DE KATO ET EUFORTUNIO (p. 478.) Conclusio In : Providentia differt secundum rationem a scientia et a dispositione.

Aureolus. ULA xvij Conclusio 2 : Providentia pertinet essentialiter ad intellectum, licet praesupponat actum voluntatis.

Aureolus. Conclusio 3 : Providentia differt secundum rationem ab arte divina.

Aureolus. Conclusio 4 : Providentia differt realiter a fato.

Aureolus. Conclusio 5- : Ad hoc quod aliquis sit bene fortunatus, juvatur a superioribus causis, scilicet Deo, et angelo, et coelo. Conclusio 6 : Hujusmodi bona fortuna attenditur penes duo, scilicet electionem et prosecutionem. Conclusio 7 : Inter inclinationem a corpore coelesti ex una parte, et inclinationem Dei vel angeli ex alia, attenditur differentia : quia secundum primam, homo potest dici bene natus, et bene fortunatus; sed penes secundam, dicitur bene custoditus, vel bene gubernatus. ARTICULUS III AN ALIQUOD PREDICTORUM IMMUTABILITATEM INDICAT IN ACTIBUS HUMANIS. (p. 486.) Conclusio l : Divina praescientia nullam necessitatem rebus praescitis imponit.

Aureolus. Conclusio 2 : Divina providentia nullam necessitatem absolutam provisis contingentibus imponit.

Aureolus. Conclusio 3 : Divina praedestinatio nullam necessitatem absolutam imponit praedestinatis, etc.

Aureolus. Conclusio 4 : Fatum non imponit rebus aliquam necessitatem absolutam.

Aureolus. b Conclusio 8 : Inter inclinationem Dei ex una parte, et inclinationem coeli et angeli ex alia, est differentia : quia prima est sicut causa perficiens, secunda vero sicut causa disponens. Conclusio 9 : Inter inclinationem angelicam et caele-tem est differentia; quia prima fit per modum considerationis, secunda per modum passionis. Conclusio 10 : Divina inclinatio est universalior quam angelica, et angelica quam coelestis.

Aureolus, et contra sequentes. Conclusio ll : Respectu bonorum moralium nullus dicitur bene vel male fortunatus, licet possit dici respectu eorum bene vel male natus. Conclusio 12 : Primum auxilium, scilicet ad eligendum, est universalius secundo, quod scilicet datur ad exequendum; et penes primum aliquis dicitur fortunatus, non autem penes secundum. Conclusio 13 : Nullus eventus potest dici fortuitus per comparationem ad divinam causam, sed bene per reductionem in causam coelestem. Conclusio i4 : Homo non potest esse bene fortunatus universaliter ex virtute corporis coelestis, sed solum quantum ad hoc vel ad illud. XVIIJ TABOLA i Conclusio 3 : Potentia divina non est principium secundum rem divinae actionis, sed solum secundum rationem ; quamvis sit principium secundum rem illius quod producitur per actionem. Conclusio i : Divinae potentiae activae non correspondet aliqua potentia passiva adaequans eam; licet materia prima multas formas possit a Deo recipere , ad quas non est in potentia naturali, licet in potentia obedientiae.

Aureolus. Conclusio 5" : Cum praedictis stat quod divina praescientia certa est et infallibilis. Conclusio 6" : Divina Providentia certa est et infallibilis, et certitudo ejus addit supra certitudinem praescientiae.

Aureolus. Conclusio 7a : Divina praedestinatio infallibilis est, et ejus certitudo addit supra certitudinem Providentiae. Conclusio 8 : Licet tam numerus praedestinatorum quam reprobatorum sit Deo certissimus, tam formaliter, quam materialiter, stat quod aliter est certus primus quam secundus.

Aureolus. DISTINCTIO XLI Quaestio I UTRUM PRAESCIENTIA MERITORUM SIT CAUSA PRAEDESTINATIONIS VEL REPROBATIONIS (p. 498.) Conclusio In : Nec merita aut demerita sunt causa praedestinationis, ex parte actus praedestinantis. Conclusio 2" : Effectus praedestinationis non praeordinatur alicui propter merita praeexsistentia in alia vita, etc Conclusio 3 : Merita praeexsistentia in hac vita, non sunt ratio vel causa praedestinationis effectus, etc. Conclusio ia Nec merita sequentia effectum praedestinationis, sunt causa effectus praedestinationis, etc. Conclusio 5 : Licet aliquis particularis effectus praedestinationis habeat causam ex parte nostra, tamen totalis effectus praedestinationis in communi nullam causam habet ex parte nostri. Conclusio 6 : Totalis effectus praedestinationis causa est Dei bonitas. Conclusio 7 : Ex divina bonitate potest sumi ratio praedestinationis aliquorum, et reprobationis aliorum -et sola divina voluntas est ratio quod istos reprobet, et illos eligat in gloriam.

Aureolus, DISTINCTIO XLII Quaestio I UTRUM IN DEO SIT OMNIPOTENTIA (p. 504.) Conclusio l Licet in Deo non sit potentia passiva, stat tamen quod in eo est maxime potentia activa. Conclusio 2" : Divina potentia non est aliud ab ejus essentia secundum rem, sed solum secundum rationem. Conclusio 5 : Divina potentia est omnipotentia.

Aureolus. Conclusio 6 : Deus dicitur omnipotens, quia potest omne possibile absolutum.

Aureolus. Conclusio 7 : Deus non potest illa quae sunt potentiae passivae, nec illa quae sunt contra rationem factibilis, nec illa quae ejus derogant bonitati vel scientiae.

Gregorius. Conclusio 8 : In Deo non differt secundum rem potentia absoluta et ordinata, nec potentia creativa et generativa, vel spirativa, sed solum secundum rationem. DISTINCTIO XLIII et XLIV Quaestio I UTRUM DEUS EX SUA INFINITATE OMNEM CREATURAM POSSIT IN INFINITUM FACERE MELIOREM ARTICULUS I AN DEUS, VEL EJUS POTENTIA SIT INFINITA (p. 523.) Conclusio l : Deus non est infinitus secundum quantitatem molis continuam vel discretam, sed secundum magnitudinem spiritualem. Conclusio 2 : Deus non est infinitus privative, sed negative. Conclusio 3 : Non solum virtus Dei est infinita negative, immo ejus essentia, et sapientia, et omnia quae sunt in eo.

Aureolus. Conclusio i Licet divina potentia habeat infinitatem ex essentia, tamen aliquem modum infinitatis habet potentia, quem non habet essentia. Conclusio 6 : Divinae potentiae et virtutis infinitas, sufficienter arguitur ex creatione rerum ex nihilo.

Aureolus. Conclusio 6" : Supposita aeternitate primi motus, argui potest infinitas divinae virtutis.

Aureolus. Conclusio 7 : Infinitas divinae potentiae concluditur ex activitate nostri intellectus. - Aureolus, TABULA xix ARTICULUS II AN SIT DARE MAXIMAM MAGNITUDINEM, AUT PERFECTIONEM , AUT CREATURAM, QUAM DEUS rOSSIT FACERE (p. 536.) Conclusio i" : Deus non potest facere aliquid simpliciter infinitum, sed bene secundum quid. Conclusio 2 : Deus potest facere aliquam formam infinitam in aliqua specie et secundum rationem suae speciei, tam substantialem, quam accidentalem.

Aureolus. Conclusio 3" : Deus non potest facere multitudinem, aut magnitudinem dimensivam, actu infinitam.

Gregorius, Adam. Conclusio 4 : Multitudo est infinita in potentia, et magnitudo est infinita in potentia, etc.

Aureolus. Conclusio 5" : Quacumque forma intensibili exsistente in subjecto data, Deus potest eam intendere ad duplum et ad triplum, et sic sine statu, etc. Conclusio 6" : Deus non potest producere aliquam creaturam ita perfectam, quin majorem et perfectiorem in specie producere posset.

Aureolus. Conclusio 7 : Quamcumque rem productam Deus potest facere meliorem accidentaliter, non tamen essentialiter. Conclusio 8 : Deus posset facere universum in infinitum melius quam sit, quantum ad aliquid, et quantum ad aliquid non.

Aureolus. Conclusio 9" : Non repugnat Deum producere aliquam creaturam, quae cognoscat infinita secundum numerum vel secundum speciem, puta infinitas partes continui, et infinitas figuras, quae sunt in continuo in potentia.

Aureolus. DISTINCTIO XLV ET SEQUENTES Quaestio I UTRUM QUODLIBET VELLE INTRINSECUM DIVINAE VOLUNTATI SEMPER IMPLEATUR ARTICULUS I AN IN DIVINIS SIT ALIQUOD VELLE INTRINSECUM RESPECTU CREATURARUM (p. 563.) Conclusio l : Deus est volens. Conclusio 2 : Divina voluntas est ejus essentia secundum rem, licet differant secundum rationem. Conclusio 3 : Velle divinum non elicitur a divina voluntate secundum rem, sed secundum modum significandi aut intelligendi.

Aureolus. Conclusio 4 : Nullus actus divinae voluntatis, secundum propriam rationem, dicitur dolor vel tristitia. Conclusio 5 : Nullus actus divinae voluntatis, secundum propriam rationem, dicitur spes vel desiderium. Conclusio 6" : Nullus actus divinae voluntatis est proprie timor aut poenitentia. Conclusio 7 : Nullus actus divinae voluntatis habet proprie rationem invidiae aut irae. Conclusio 8 : Licet nullus actus divinae voluntatis habeat proprie rationem odii respectu alicujus rei, metaphorice tamen Deus dicitur aliqua odire.

Aureolus. Conclusio 9 : Aliquis actus voluntatis divinae habet rationem gaudii vel delectationis.

Aureolus. Conclusio 10 : Aliquis actus divinae voluntatis habet rationem amoris.

Aureolus. Conclusio ll : Aliquis actus voluntatis divinae potest dici amor amicitia: proprie, et aliquis quasi amor concupiscentiae. Conclusio -12" : In divina voluntate non est aliqua virtus per modum habitus. Conclusio 13 : In divina voluntate non est fortitudo, nec temperantia, secundum propriam rationem qua dicuntur virtutes morales. Conclusio 14 : In divina voluntate est justitia distributiva secundum propriam rationem, non autem commutativa.

Aureolus. Conclusio 15 : Tam passiones, quam virtutes morales quae exsistunt circa passiones, possunt attribui Deo metaphorice. ARTICULUS II UTRUM QUODLIBET VELLE INTRINSECUM DIVIN-E VOLUNTATIS SEMPER IMPLEATUR (p. 573.) Conclusio l : Licet principale volitum a voluntate Dei sit sola divina essentia, tamen Deus vult alia a sua essentia.

Aureolus. Conclusio 2 : Licet divina voluntas eadem volitione velit divinam essentiam et alia volita, non tamen necessario vult alia, sicut necessario vult divinam essentiam.

Aureolus. Conclusio 3 : Divina voluntas, quidquid vult, aeternaliter voluit; et ad ea volenda determinata est; et omnia quae vult, necessario vultnecessitateabsoluta, vel necessitate conditionis vel suppositionis.

Aureolus. Conclusio 4 : Deus aliqua vult voluntate antecedente, quae non vult voluntate consequente.

Aureolus. Conclusio 5 : Licet Dei voluntas consequens semper impleatur, non tamen necessitatem rebus volitis generaliter imponit.

Aureolus, Bradwardlnus. Explicit tabula quaestionum, conclusionum et impugnatorum earum primi libri Defensionum sancti Doctoris per Johannem Capreolum Tholosanum, Ordinis Praedicatorum.

JOHANNIS CAPREOLI THOLOSANI, ORDINIS PRAEDICATORUM THOMISTARUM PRINCIPIS DEFENSIONES THEOLOGIAE DIVI THOMAE AQUINATIS IN PRIMO SENTENTIARUM LIBRI PRIMI