Albert the Great, Summa Theologiae

2. Super illud Psalmi vi, 2: Domine, ne in furore tuo arguas me, Cassiodorus definit eam sic: " tra est motus animi concitatus ad paenam provocans inferendam. "

3. Rabanus sic super Matthaeum, v, 22: Qui irascitur fratri suo. reus erit judicio: " Ira est omnis motus malus ad nocendum. "

4. Damascenus in libro II de Fide orthodoxa sic definit: " Ira est accensio ejus qui circa cor est sanguinis ex evaporatione fellis . ''"

5. Philosophus sic: " Ira est appetitus in vindictam. "

Contra primarii autem objicitur sic: Videtur enim, quod ira non sit tristitia: quia tristitia est una de passionibus naturalibus quae est de praesenti malo: ira autem non est in genere passionis, eum dicat motum appetitus, et motus sit operatio quaedam.

Similiter, Objicitur contra secundam: quia si est motus animi concitatus, tunc videtur, quod ira sit in genere motus, et non in genere passionis: et sic secunda non concordat cum prima.

Similiter, Objicitur contra tertiam: 1. Ponit enim iram in genere motus, cum ira sit passio quaedam, et passio non est motus, licet sit movens.

2. Adhuc, ira convenit Deo. isa. lxiv, 5: Ecce, tu iratus es, ei peccavimus. In ipsis fuimus semper. Nahum, i, 2: Ulciscens Dominus, ei habens furorem : cum tamen non conveniat Deo moveri, vel pati passione aliqua.

Similiter, objicitur contra quartam: secundum illam enim videtur ira esse corporale vitium, et non spirituale, quod falsum est.

Similiter, Objicitur contra quintam et ultimam: quia appetitus vindictae potest bene fieri, quando quaeritur vindicta de malis. Apocal, vi, 10, Sancti sub altare Dei clamant: Usquequo, Domine (sanctus ei verus) non judicas et non vindicas sanguinem nostrum de iis qui habitant in terra? Ira autem cum sit capitale vitium, non potest bene fieri.

Adhuc, Contra omnes sic objicitur: quia unius rei unica erit definitio quae indicat esse ipsius, secundum quod significatur per nomen: hic autem ponuntur multae definitiones de una re et eadem: et hoc est inconveniens.

Solutio. Ad hoc ultimum dicendum, quod licet ira unum sit vitium, tamen multiplex est esse ipsius, quando comparatur ad causas suas. Est enim ira quasi medium inter corporalia et spiritualia vitia: et propter hoc aliquid habet commune cum corporalibus, aliquid cum spiritualibus. Et ideo diffinitur aliquando per esse corporale, ei aliquando per esse spirituale. Quia, sicut dicit Aristoteles,, sicut motus animae perveniunt ad corpus, ita motus corporis perveniunt ad animam, et utrumque mutatur ex reliquo.

datur de ira secundum ejus esse spirituale secundum quod, proprie ponitur in esse moris.

Et ad objectum contra, dicendum quod licet tristitia sit passio et passibilis qualitas, tamen est passio inferens motum in appetitu irascibilis potentiae, ut dicit Aristoteles. Et ideo non est inconveniens, quod ira ponatur et in genere passionis, et in genere motus.

Et per hoc patet solutio ad secundum et tertium.

Ad id quod objicitur, quod ita convenit Deo, dicendum quod non convenit Deo nisi per prosopopoeiam, quae dicitur humana passio, quando scilicet attribuitur Deo quod humanum est, dum scilicet punit, quod facit homo irascens.

Ad aliud dicendum, quod Damascenus definit iram secundum quod, est in genere naturae, et non in genere moris, et convenit cum corporalibus vitiis: sic enim spiritus amarus qui est in sanguine et felle, movet irascibilem ut concitetur ad iram et vindictam.

Ad id quod objicitur contra ultimam, dicendum quod appetitus in vindictam de malis non est appetitus irae simpliciter, sed est appetitus per zelum, quae

conjuncta est amori rectitudinis justitiae. Ira enim talis non irascitur personae sive naturae, sed vitio sive peccato. Psal, iv, 5: Irascimini, et nolite peccare. Et haec est, sicut dicit Augustinus in Glossa super epist, ad Hebraeos, xii, 6, ira patris in filium, indisciplinatum. Et, Apocal, iii, 19: Ego quos amo, arguo et castigo.