MEMBRUM IV.

Utrum Deo sit proprium esse in fine simplicitatis ?

Quarto quaeritur, Utrum Deo proprium sit esse in fine simplicitatis ?

Et videtur quod non.

1. In primo enim libro Sententiarum, distinctione octava, cap. Eademque, ex verbis Augustini in libro contra Maximinum dicitur, quod " proprie et vere simplex, est ubi nec partium, nec accidentium, nec quarumlibet formarum ulla est diversitas, sive variatio vel multitudo . " Hoc autem in multis est. In materia enim prima si non conjuncta quantitati intelligatur, nec partium, nec formarum, nec accidentium diversitas est. Ergo non soli Deo convenit esse simplicem in fine simplicitatis.

2. Adhuc, In Sex principiis dicitur, quod forma est simplici et invariabili essentia consistens: et sic non soli Deo convenit esse simplicem in fine simplicitatis: quia si forma non esset in fine simplicitatis, aliquid variaret esse ejus.

3. Adhuc, Boetius in libro de Hebdomadibus dicit, quod " esse est habere aliquid aliud praeter quod ipsum est: " esse vero nihil habet admixtum: ergo esse in fine simplicitatis est: non ergo soli Deo convenit.

Si dicat aliquis, quod licet quod est et quo est simplicia sint, tamen componibilia sunt et sic non sunt in fine simplicitatis. Non videtur instare: quia etiam divina natura et composita et componibilis est cum humana in una persona: tamen in fine simplicitatis est.

Solutio. Dicendum, quod soli Deo convenit esse in fine simplicitatis simplicem.

Et quod objicitur de materia, quod non habeat partium vel formarum vel accidentium compositionem. Dicendum, quod tamen omnium illorum habet susceptibilitatem: et sic esse suum concretum est habitudinibus inhaerentibus sibi, quae ut inhaerentes non transeunt in modum substantiae sicut in Deo, sed remanent accidentaliter inhaerentes: propter quod in fine simplicitatis esse non potest.

Ad aliud d ice nd um , quod forma universalis compositioni est contingens: et ideo aliud habet quo forma est sive essentia vel natura, et aliud quo compositioni contingens est: sicut universale per aliud quoddam natura simplex est, et per aliud quo in multis est, et per aliud quo de multis est: et ideo in fine sim-

plicitatis non est, sed quodammodo simplici et invariabili essentia consistit, et non simpliciter.

Ad aliud dicendum, quod esse licet nihil habeat admixtum ex quo sit, tamen miscetur ei cui componitur, et in quo est. Quod est enim et quo est non possunt dici componi ex quod et ex quo est: quia sic iretur in infinitum. Nihilominus tamen utramque illorum componibile est, et habitudinibus componibilium realiter concretum: et ideo in fine simplicitatis non est. Quia licet Pater et Filius et Spiritus sanctus realibus differant relationibus et non secundum intellectum tantum, ut dicit Sabellius, tamen ut praehabitum est, relationes illae non retinent proprium modum relationis, nisi in quantum ad alteram sunt, et ideo nihil diminuunt de simplicitate. In creatis autem habitudines diversae sunt ab eo cujus sunt habitudines, et ideo ibi diminuunt simplicitatem. Et hoc est quod dicit Hilarius in lib. VII de Trinitate: " Non ex compositis subsistit Deus qui vita est atque inanimis. Nec qui virtus est, ex infirmioribus continetur: nec qui lux est, ex obscuris coaptatur: neque qui spiritus est, ex disparibus formabilis est. " Et intendit, quod vita quae est actus simplex, de Deo praedicatur substantialiter: quod non posset esse si compositus esset: tunc enim vivus et non vita diceretur: vita enim vivi est actus vivificans in vivum. Et quod virtus de Deo substantialiter praedicatur: quod non posset esse si esset compositus: componentia enim infirma sunt. Similiter quod lux in abstracto substantialiter de Deo praedicatur: compositum enim non est lux, sed lucem participans, cum in se obscurum sit.