ARTICULUS III. De ordine dividentium et divisi .

Tertio, Quaeritur de ordine dividentium et divisi.

Videtur enim, quod inter dividentia nullus sit ordo: quaecumque enim paries subjectivae aliquod totum dividunt, quod secundum unam rationem praedicatur de ipsis, non secundum ordinem, sed coaequaeva sunt in illo, sicut homo, asinus, et equus coaequaeva sunt in animali. Hierarchia secundum unam rationem praedicatur de prima, secunda, et tertia, ut Dionysius vult: dicitur enim prima hierarchia secundum perfectam rationem hierarchiae, et similiter secunda, et similiter tertia. Ergo tres hierarchiae coaequaevae sunt in hoc communi quod est hierarchia: non ergo habent ordinem in illo communi.

Contra: Primum, secundum, tertium, nomina sunt ordinabilia, ut dicit Priscianus. Dicitur autem prima hierarchia, secunda, tertia: similiter suprema, media, intima: et non. potest dici, quod ordinem ponant haec nomina, nisi in hoc communi quod est hierarchia. Ergo ordinem ponunt in hoc communi quod est hierarchia.

Solutio. Dicendum, quod particulares hierarchiae secundum, ordinem participant hoc commune quod est hierarchia. Est enim hierarchia communis totum potestativum ad particulares hierarchias. In toto autem potestativo sic est, ut dicunt Dionysius et Boetius, quod quidquid potest inferior potentia, potest superior eminenter et excellenter, et non convertitur: et sic est in hierarchiis, quia quidquid potest inferior, potest et media et suprema: et quidquid potest media, potest suprema, sed non convertitur: est enim inter eas ordo potestatis sive facultatis participandi illuminationes divinas, sicut in antehabitis in quaestione de divisione hierarchiae dictum est.

Ad hoc quod contra hoc esse videtur, dicendum quod hoc argumentum procederet, si. hoc commune quod est hierarchia, de particularibus praedicaretur ut universale: hoc autem falsum est, praedicatur enim ut totum potestativum, quod medium est inter totum universale et totum integrale: et convenit cum toto universali, quia praedicatur de qualibet parte: cum. toto autem integrali convenit, quia secundum perfectam sui rationem, non est in qualibet parte, sed in suprema tantum. Proprium autem habet in quo differt ab utroque toto, scilicet universali et integrali: quia in eo quidquid potest potentia inferior, potest superior eminenter et excellenter, sed non convertitur, sicut patet in exemplo Boetii de regno: quidquid enim potest praefectus, potest praeses excellenter et eminenter, sed non convertitur: et quidquid. potest praeses, potest rex excellenter et eminenter, et similiter non convertitur.

Est etiam exemplum in anima hominis, in qua sicut dicit Philosophus in II de Anima, vegetativum est in sensitivo, et sensitivum in rationali sicut trigonum in tetragono: et ideo quidquid potest vegetativum, potest et sensitivum excellenter et eminenter: et quidquid, potest sensitivum, potest rationale excellenter et eminenter, sed non convertitur. Propter quod dicit Philosophus, quod ratio partium talis totius est sicut ratio figurae: una enim figura po-

testate continetur in alia: quot enim angulos habet polygonum, tot sunt in eo trianguli potestate: unde quidquid pot- est trigonum, potest tetragonum, pentagonum, et hexagonum excellenter et eminenter, sed non convertitur.