ARTICULUS II.

PONUNTUR OBIECTIONES Argumenta Durandi.

Quantum ad Secundi reduplicatur. - reducitur Pr. U4 dum articulum, objiciendum est contra conclusiones, specialiter contra tertiam, contra quam arguit Durandus (dist. 10, q. 1 ). Primo. Quia hoc pronomen iste non demonstrat suppositum aeternum, nisi quatenus importatur nomine hominis. Ergo sic demonstrat, sicut ibi (a) importatur in (6) nomine hominis. Sed ibi, ratione implicationis, importatur formaliter, et non materialiter, hoc est, non secundum se, sed ut est habens talem naturam, qiiae sit ratio convenientia: praedicati cum subjecto. Ergo sic demonstratur. Ergo non verificatur propositio, nisi natura nomine hominis importata, sit ratio quare esse Deum conveniat Christo. Non autem est sic. Igitur, etc. Ad probationem minoris, praemittit quod implicatio secundum quod, si proprie sumatur (t), importat causam inhaerentiae praedicati ad subjectum , proximam vel remotam. Sed considerandum est, ut dicit, quod terminus concretus positus in praedicato, vel in quacumque implicatione circa subjectum (o), tenetur formaliter pro natura, et non materialiter pro supposito : non quod terminus concretus unquam supponat formaliter (e) pro natura in recto, ex quacumque parte ponatur; quia tunc talis propositio esset falsa; ut si dicatur, Socrates est homo, vel Socrates (Q, secundum quod homo, est rationalis, : tunc enim esset sensus quod Socrates esset natura humana, vel quod Socrates, secundum quod est natura humana, esset rationalis. Sed pro tanto dicitur teneri formaliter ex parte praedicati, vel implicationis, magis quam ex parte subjecti, quia quando terminus concretus ponitur ex parte subjecti, magis accipitur secundum id (ti) quod est aliquid in se, quam secundum id quod est habens aliquam naturam : ut si dicatur, Album currit, album magis stat ibi pro eo quod est aliquid in se subsistens, quam secundum quod est habens talem naturam, scilicet albedinem ; quamvis enim (8) non possit verificari propositio nisi currenti insit albedo, tamen (t) albedo non est causa quare cursus insit Socrati, vel cuicumque supposito currenti; unde et non album potest currere. Sed quando ponitur ex parte praedicati, vel cum implicatione, ut dicendo, Homo est albus, vel Socrates, secundum quod est albus, disgregat, ibi praedicatum non convenit subjecto nisi ut est habens talem naturam; ita quod quando implicatio est vera, ipsa est causa quare praedicatum est in subjecto. Ex quibus patet quod quaelibet harum est simpliciter falsa, Christus, secundum quod homo, est persona, et Christus, secundum quod hic homo, est persona : quia implicatio importat causam inhaerentiae praedi-I cati ad subjectum, quantum ad naturam per termi-I num implicationis importatam ; nunc ila est, quod natura importata per hoc nomen homo, vel iste homo, non est causa remota vel propinqua quare Christo competat esse personam. Ergo quaelibet harum est falsa : Chrislus, secundum quod homo, est persona; Clirislus, secundum quod iste homo, est persona.

Secundo arguit, dicens quod non valet illud quod dicit nostra conclusio, scilicet quod non oportet praedicatum convenire subjecto ratione omnium quae implicantur, sed solum ratione unius. Quia cum dicitur, Christus, inquantum iste homo, pronomen demonstrativum non est pars implicationis (a), sed demonstratio ejus. Et ideo oportet quod propositio verificetur ratione alicujus formaliter importati nomine hominis; quod non est in proposito. Tertio. Quia, quamvis non oporteat praedicatum inesse subjecto ratione cujuslibet implicati absolute, tamen, si implicatio cadit sub reduplicatione dicente causam, oportet quod praedicatum insit subjecto ratione omnium implicatorum ; ut in omnibus patet. Unde sicut haec est vera, Iste homo est persona, demonstrato Christo, ila et haec, Homo est persona, non solum pro hominibus puris, sed pro Christo. Ergo similiter, si ista est falsa, Cliristtts, secundum quod homo, est persona; eadem ratione, haec est falsa, Christus, secundum quod iste liomo, est persona.

Haec ille. Et in hoc secundus articulus terminatur.