DIVISIO ET EXPOSITIO TEXTUS.

Igitur hierarchia quid est (ut aestimo), etc.

In praecedenti capitulo cliffmivit hierarchiam in communi, et ejus utilitatem ostendit : in parte ista accedit ad determinandum in communi de angelica hierarchia, de qua est hujus operis intentio. Et dividitur haec pars in duas, In prima determinat in communi de angelica hierarchia, ostendens ejus eminentiam ex

branda : cujus etiam sacrae in eloquiis efformationes, supermundanis oculis contuendae, ut ad quam maxime deiformem earum simplicitatem per mysticas effictiones subveharnur ; nec non omnis hierarchicae scientiae principium, ea qua Deum decet veneratione, ac sacrosanctis gratiarum actionibus celebremus.

Primum omnium id dictu verum, superessentialem deitatem per bonitatem cunctas rerum essentias subsistere faciendo, in lucem produxisse ; est enim hoc omnium causae supremaeque bonitati proprium, ut ad sui communionem res vocet, prout cujusque captus modusque postulat. Quare res omnes participant providentiam, a Deitate superessentiali omniumque causa promanantem :

propinquitate ad primum. In secunda ostendit, quare communiter denominatur angelica potius quam ab alio ordine, in cap. V, ibi, Haec quidem quantum ad nos.

Istud autem capitulum dividitur in tres partes. In prima utitur transitu, continuans dicta dicendis. In secunda ostendit, quod angelica hierarchia primo et affluenter recipiens divina dona, defert ea ad nos, ibi, Primum simul omnium. In tertia ostendit per scripturam, quod ab ipsa angelica hierarchia in nostram deferuntur divina? illuminationes, ibi (g 4 circa medium), Sic quidem ut Theologia ait.

Circa primum tria dicit, scilicet quid dictum sit, quid dicendum sit, et ad quam utilitatem.

Littera sic legatur : Posuimus materialia et formalia et actum proprium ipsius hierarchiae, et utilitatem ejus, et haec sufficiunt ad diffinitionem ejus. Igitur diffinita a nobis hierarchia, in communi, ablativi casus: unde quia sufficienter propter dicta innotescit, ut aestimo, id est, certe scio, ex natura diffinitionis, deinde, id est, in sequentibus usque ad ultimum capitulum laudanda est specialiter angelica hierarchia, id est, cum laude est notitia ejus tradenda per propria et per communia ipsius, que, id est, et intuendae sunt supermundanis oculis, mentis scilicet, id est, divino lumine perfectis, quia ad hoc naturale non sufficit, vel in superna dona tendentibus, non remanendo in figuris, facturae formarum in eloquiis, id est, compositiones in Scriptura sacra traditae, ejus scilicet angelicae hierarchiae, mirabiles id est, inquisitionem causae talis formationis exposcentes, et hoc in cap. XV, Hac utilitate dico intuendae, ut ascendamus mente per formationes, id est, figuras mysticas, id est, aliud in se occultantes, in simplicitatem eorum, scilicet Angelorum, deformissimam, id est, Deo inter creaturas simillimam. Et haec utilitas est quantum ad intellectum, et simul, id est, cum hoc ex dicto intuitu, laudabimus principium omnis scientiae hierarchiae, id est, Deum a quo manifestatur nobis scientia hierarchiae, in divina, religiositate, id est, religando intellectum nostrum per principia fidei in obsequium Christi: et laudabimus in perfectissimis gratiarum actionibus, de hoc scilicet quod tam mirifica dona Angelis communicat et nobis manifestat. Et dicuntur perfectissimae, non quantum ad. agentem gratias, cum nullus ad hoc sufficiat, sed quantum ad dona: quia de perfectissimis donis aguntur gratiae : et haec utilitas est secundum effectum.

Primum simul omnium. Hic ostendit eminentiam angelicae hierarchiae in propinquitate ad Deum, et in eo quod ejus dona deferunt nobis. Et est vis suae rationis haec. Quaecumque producuntur in esse, producuntur a Dei voluntate, prout participant ipsam : sed quanto plura participant ab ipso, magis appropinquant sibi: cum igitur Angeli plura participent de attributis, magis erunt propinqui in-

ter alia : et sic primo accipiunt, et per eos deferuntur ad alios.

Dividitur autem haec pars in tres. In prima ostendit, quod omnia quae sunt, participant divinam bonitatem. In secunda concludit, quod Angeli qui plura participant, propinquiores sunt ei, ibi (sig. 3), Clarumque. In tertia concludit ulterius, quod primo recipiunt a Deo, et per eos ad nos deferuntur, ibi (sig. 3 circa finem), Ipsae ergo sunt primo.

Prima autem dividitur in tres. In prima proponit quod intendit. In secunda probat, ibi, Est enim. In tertia manifestat hoc in diversis gradibus entium, ibi (sig. 2), Non enim fortassis.Littera sic legatur : Primum omnium simul, id est, inter omnia simul quae docentur, illud est primum, verum dicere, id est, primo quod divinitas superessentialis, id est, ens super omnes essentias, adduxit ad esse essentias omnium eorum quae sunt substituens, id est, statuens eas sub aliis bonitatibus inditis eis : quia prima rerum creatarum est esse, ut dicitur in libro de Causis. Adduxit dico ut bonitate universali, id est, ut sint per bonitatem ejus super omnia se extendentem.

Est enim. Probat propositum per hoc quod communicare se est proprium bonitatis Dei, dicens : Adduxit omnia ad esse sua bonitate : enim, id est, quia hoc est proprium causae omnium, scilicet Dei, et etiam bonitatis divinae quae est super omnia, ut excedens et providens eis, hoc scilicet vocare ea quae sunt, id est, est causa ut sint: et postquam sunt, ad communionem suam, id est, ut se eis communicet, ut, id est, sicut unicuique eorum quae sunt, diffinitur, id est, determinatur, ex propria analogia, id est, possibilitate. Igitur si hoc est propriumejus, manantem ex divinitate superessentiali, ut supra, et causalissima, id est, quae omnia causat et omnibus causis dat causare.

Et nota, quod hoc quod dicit vocare, alludit Graeco vocabulo : apud Graecos

enim AdminBookmark idem est quod clamo, as : et ideo proprium est bonitatis vocare. Et similiter providentia congruit Deo. AdminBookmark enim quod est Deus, apud Graecos dicitur a AdminBookmark quod est video : quia omnia vi-

det : vel a AdminBookmark quod est euro, quia omnia circuit per curam ; et haec duo includit providentia, scilicet intuitum et curam.