EXPOSITIO TEXTUS.

1. Littera sic legatur : Omne datum optimum, id est, naturalia optima reducta ad primum principium, et omne donum

perfectum, id est, omnia gratuita perficientia mentes, desursum est, id est, a superiori natura, descendens, non inaequali nobilitate susceptum, a Patre luminum idest, datore luminosorum donorum.

Sed et omnis. Hic quod dixerat de omnibus donis, manifestat in intellectualibus : quia in his magis videtur egressio eorum a primo, et reductio in ipsum. Dicit ergo : Dictum est donum et datum procederet a Patre luminum, sed et omnis processio manifestationis luminum, id est, luminosorum donorum, quibus fit intellectualis manifestatio, Patre moto, id est, a Patre sic moto : et est una dictio. Oportuit enim propter elegantiam sermonis Graeci et inopiam Latini sermonis fieri inusitatas compositiones in transferendo. Ipse dicit moto. Contra : Boetius in libro de Consolatione philosophiae, dicit, " Stabitisque manens, etc. " Dicendum, quod non dicitur motus variatione, sed repraesentatione, sicut dicitur exemplar moveri in exemplata. Unde ipsam rem motam esse, est primam ideam processisse in ideatorum formationem se repraesentantium. Proveniens in nos optime, quoad reductionem in ipsum, ac large, quantum ad egressionem ab ipso : licet enim nos stricte pro nostra capacitate recipiamus, ipse tamen largissime effundit. Ista dico processio sicut proveniens, iterum replet nos restituens ut unifica virtus : non enim sufficit quod proveniat in nos, nisi proveniens repararet nos, faciens participes divinae bonitatis, et reparatos consummaret, ut participes divinae potestatis effecti alios reducamus. Et dicitur virtus unifica, quasi unum faciens : quia participatione spiritualis emanationis magis summo uni appropinquantes, in majorem unitatem redigimur. Unde dicitur in libro de Causis, quod quanto intelligentia plures bonitates participat, non tamen magis plures, sed magis una efficitur. Et dicta processio convertit nos ad unitatem et deificam simplicitatem congregantis Patris, reducens in ipsum ut in finem et exemplar. Et dicitur congregantis Patris : quia in ipso congregamur secundum intellectum et affectum : recedendo enim ab ipso, dispergimur : et quia per spiritualia dona quibus in divinam simplicitatem, prout possibile est, reducimur, dii et participes deorum efficimur, ut idem postmodum dicet.

Deinde probat utrumque per auctoritatem. Etenim, ut ait divinum verbum, ad Rom. XI, 36 : ex ipso, scilicet Patre luminum, omnia egrediuntur, et in ipsum ''omnia reducuntur.

Postea concludit recurrendum esse ad Christum in prosecutione hujus operis, dicens : Ergo, ex quo processio manifestationis venit in nos a Patre luminum, nos invocantes Jesum paternum lumen, id est, a Patre. Joan.I, 9 : Erat lux vera quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum.

Quod est quod verum est. Et hoc dicitur propter immobilem ipsius veritatem. II ad Corinth. 1, 19 : Non fuit in illo Est et Non, sed Est in illo fuit. Vel potest referri ad diversa, ut per ly quod est in illo, manifestetur in propria natura. Exod.III, 14 : Qui est, misit me, etc. per quod verum, in comparatione ad nos. Ex hoc est quod sequitur, quod illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum (Joan.I, 9), quantum ad effectum quem operatur in nobis. Et hoc potest intelligi universaliter de illuminatione naturali, vel particulariter de illuminatione per gratiam : et tunc secundum expositionem Augustini, est accommoda distributio, ut sit sensus, omnem hominem qui illuminatur. Jesum dico, per quem accessum habuimus adPa-irem (ad Hom. v, 2). Patrem dico principale lumen, id est, qui est principale lumen. Sed si Pater est principale lumen, tunc Filius est secundarium, quod est Arianae perfidiae. Et dicendum, quod sicut Pater dicitur major principali auctoritate, nec tamen Filius dicitur minor, cui ab eo esse donatur : sic Pater dicitur principale lumen, nec tamen filius secundarium. Non enim distinguitur Pater a Filio nisi in relationibus originis, quae superpositionem in naturalibus non admittunt. Non enim in humanis dicitur filius secundarius homo, et tamen totam naturam humanam a Patre, ut in ipso est, participat. Nos dico invocantes Jesum, respiciemus, (quantum possibile est nobis), in illuminationes, id est, revelationes, sacratissimarum eloquiorum, id est, quae in sacris Scripturis continentur. Illuminationes dico Patre traditas, id est immissas a Deo Patre per Prophetas, vel a Patribus Prophetis, id est, Theologis, qui genuerunt nos in hac scientia. Et ponitur singulare pro plurali. Et considerabimus, quantum potentes sumus, hierarchias, idest, principatus, caelestium animorum, id est, spirituum, Angelorum scilicet. Hierarchias dico manifestatas nobis ab ipsis, scilicet eloquiis, vel Patribus, symbolice, id est, similitudinibus corporalibus. Symbolum enim dicitur hic similitudo corporalis spiritualia repraesentans, licet quaelibet similitudo symbolum possit dici. Et hoc refertur ad acceptionem illuminationis.Et anagogice, id est, sursum ductive, id est, ducendo

nos in superiora per symbola. Et hoc refertur ad reductionem luminis. AdminBookmark enim Graece dicitur sursum, AdminBookmark duco. Et nos invocantes Jesum, respicientes immaterialibus et non trementibus oculis mentis. Sicut enim quorumdam visus corporalis omnino obtunditur lumine solis, ut vespertilionis, et quorumdam visus erigitur aliqualiter ad inspiciendum solem, sed propter debilitatem tremunt oculi, ut visus hominis , quorumdam vero visus confortatur ut videat solem in rota, ut visus herodii : ita etiam visus mentis materialis eorum qui terrenis affectibuset corporeis imaginibus detinentur, omnino retunditur a divina claritate, sed ab his recedens, in intellectualem speculationem immaterialis efiicitur, sed adhuc tremens, quia rationis principiis velut de longinquo divina conspicit, sed non tremens efficitur lumine fidei confortatus. Dicit ergo immaterialibus quantum ad intellectum, non trementibus autem quantum ad confortationem intellectus per iidem. Respicientes dico in ipsis hierarchiis claritatem divini Patris principalem : quia principium omnis hierarchiae, prout participata in ipsis consideratur : et super principalem, prout in se consideratur propter sui eminentiam, quae claritas manifestat nobis beatissimas hierarchias in symbolis figuralis, id est figuris corporalibus expressis. Nos dico respicientes iterum ex ipsa, scilicet claritate, id est, per ipsam restituimur in simplum, id est, simplicem suum radium, ut prius expositum est.

2