15

συνεργάζεσθαι τῷ Υἱῷ Θεῷ τάς θεοσημείας. Σημείωσαι δέ ταῦτα μάλιστα κατά Νεστοριανῶν καί Ἀκεφάλων καί Φαντασιαστῶν.

∆ιακέκριται: Τοῦτ' ἔστι κεχωρῆσθαι τοῦ τριαδικοῦ καί θεολογικοῦ Λόγου τό καθ' ἡμᾶς ἐξ ἡμῶν ὁλικῶς καί ἀληθῶς σαρκωθῆναι, τοῦτ' ἔστιν ὁ τῆς ἐνανθρωπήσεως καί σαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ Λόγος, καί δρᾶσαι καί παθεῖν ὅσα τῆς ἀνθρωπικῆς αὐτοῦ θεωρίας ἐστίν ἔκκριτα. Ἀδιατήρητά φησι καί ἐξαίρετα, τοῦτ' ἔστιν καθαρά καί ἀδιάβλητα τῆς ἀνθρωπίνης αὐτοῦ φύσεως, ἅτινά ἐστι τόκος, νηπιότης, αὔξησις, δίψα, κόπος, λύπη, δάκρυον, πτύελος, αἷμα, τρῆσις, φθορά, ρύσις, ἑκούσιος νέκρωσις, ἀφθεγξία, ἀκινησία, καί τά ὅμοια. Τούτοις γάρ ὁ Πατήρ καί τό Πνεῦμα κατ' οὐδένα τρόπον ἤ λόγον κεκοινώνηκεν, εἰμή τις φαίη κατ' εὐδοκίαν τε καί βούλησιν.

14S_074 Γεγονώς ὁ ἀναλλοίωτος: Πῶς λέγει τόν Λόγον παθεῖν, ὡς καί τό, «αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» περί τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς, ἐξεθέμεθα.

§ 7. Τοῖς δέ ὡς μυστικοῖς: Κατά τήν δύναμιν τήν ἐνυπάρχουσαν ἐν τῷ ἄρτῳ καί τῷ ποτηρίῳ.

Ὑπέρ νοεράν ἐνέργειαν: Τῶν περί Θεοῦ λεγομένων τήν διάνοιαν μέν ἀναπτύσσει ὁ ἱερός νοῦς, ἤγουν ἑρμηνεύει, ὁ τοῖς θείοις διόλου ἐνασχολούμενος, καί τοῖς γηΐνοις καί ἐμπαθέσιν ἀνεπιθολώτως μένων, αὐτοῖς δέ τοῖς θείοις οὐκ ἄλλως ἐπιβάλλει, ἤ κατά ἀπόπαυσιν πάσης κινήσεως νοητικῆς τῶν ὄντων· τοῦτο· γάρ δηλοῖ τό ὑπέρ νοεράν ἐνέργειαν εἰπεῖν, τουτέστιν ὅταν τῷ ἀκαταλήπτῳ τοῦ Θεοῦ πάντοθεν περισχεθῇ, τότε καταλαμβάνει τό ζητούμενον.

Ταῖς μετοχαῖς μόναις: Προσυπακουστέον ὀνόματα. Μετοχάς δέ φησιν, ὧν μετέχομεν τήν ἐξ αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ παροχήν.

Κρυφιότητα: Ὅτι καί τό Θεός ὄνομα οὐ δηλοῖ οὐσίαν, οὐδέ τί ἐστιν ὁ Θεός, ἀλλ' εὐεργεσίαν τινά εἰς ἡμᾶς· καί ὅτι ἐκ τῶν μετοχῶν τῶν ὑπό τοῦ Θεοῦ δωρουμένων ἡμῖν, καί τάς περί Θεοῦ ὀνομασίας ποιούμεθα, τό δέ τί ἐστιν ὁ Θεός, πᾶσίν ἐστιν ἀνεπινόητον· καί γάρ ἡ θεία ὕπαρξις, οὕτως ἀξίως ποσῶς ὑμνηθήσεται, ὅτε πάσης ἐνεργείας, καί τῆς δραστικωτάτης, νοερᾶς δέ, πάντως ὑφ' ἡμῶν ἀπολυθεῖσα, δέξεται ἡμᾶς διά σιγῆς ἁγίας, ἐπιβάλλοντας ταῖς ἐκεῖθεν ἐκφοιτώσαις δωρεαῖς· θελήματι γάρ τά ὄντα παράγει, στάντων ἡμῶν βεβαίως ἐν τῇ τοῦ ἡμετέρου νοῦ ἀδιακρισίᾳ, ἥν ἐκάλεσε πρό μικροῦ 'γνῶσιν ἐν ἀγνωσίᾳ'.

Πάλιν, ὅτι μέν ἐστι πηγαία: Σημείωσαι τά σεβάσμια καί φρικτά ἐπί τῆς ἀχράντου Τριάδος ὀνόματα, ὅτι πηγαία θεότης ὁ Πατήρ, ὁ δέ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον βλαστοί εἰσι τῆς θεογόνου 14S_076 θεότητος, τουτέστι τοῦ Πατρός, θεόφυτοι, καί ἄνθη, καί φῶτα ὑπερούσια. Μᾶλλον δέ βλαστούς φησιν εἰρῆσθαι ἐν τῇ Γραφῆ ἀπό τῆς τῶν ἐλαιῶν ὀπτασίας Ζαχαρίου τοῦ ἑνδεκάτου τῶν προφητῶν· δύο γάρ κλάδους τῆς ἐλαίας φασίν οἱ Ἑβδομήκοντα, οἱ δέ ἄλλοι ἑρμηνευταί στάχυας καί βλαστούς· φῶτα δέ, ἐν οἷς εἴρηται, «Πατρός τῶν φώτων» καί «Φῶς ἐκ φωτός». Πατριάν δέ λέγει τήν οἱονεί πατρότητα. Ἐπιφέρει γοῦν υἱότης· καί γοῦν φησιν ὁ Ἀπόστολος· «ἐξ οὗ πᾶσα πατριά ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς ὀνομάζεται»· τό γάρ εἶναί τε πατέρας καί υἱούς ὀνομάζεσθαι ἄνωθεν ἔρρευσεν, ἐκ τοῦ Πατρός μέν φύσει τοῦ Υἱοῦ ὄντος, Πατρός δέ πάντων δημιουργικῶς καί διδασκαλικῶς· ὅθεν καί ἀσώματοι καί νοητοί θεῶν πατέρες καί υἱοί διδασκαλικῶς καί ὑπερκειμένως ἐν ἀγγέλοις καί δικαίοις, ὡς καί ὁ Ἀπόστολος δηλοῖ, πάντων τῶν πατέρων ἄρχοντος τοῦ κυρίως Πατρός, ἅτε καί τήν τοιαύτην μέθεξιν δόντος, καί πάντων τῶν υἱῶν ἄρχοντος τοῦ Υἱοῦ, ἅτε καί αὐτοῦ μεθεκτοῦ ἐν τούτῳ γινομένου, ὡς αὐτός φησιν· «ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις»· ὅτι καλεῖται Πατήρ ὁ αὐτόν ἔχων Υἱόν, τόν ταῦτα εἰπόντα.