12

Ἐν ἑαυτοῖς ἀπλήθυντα: Ὅτι οὐ δεῖ παρεξιέναι τήν θείαν Γραφήν ἐν τῷ θεολογεῖν.

§ 3. Καί ὅσα τῆς ὑπεροχικῆς: Κατά ἀφαίρεσιν ὑπέρ ἔνοιαν δοξολογεῖται· ἐκ γάρ τῶν μή θεωρουμένων περί αὐτόν ὑπεραναβεβηκότως προσκυνεῖται, οἷον ὡς ἀθάνατος, ὡς ἀτελεύτητος καί ἀόρατος καί ἀνεδεής, καί ὅσα τοιαῦτα· κοινά γάρ τῆς Τριάδος καί ταῦτα· αἰτιολογικά δέ εἰσιν ὅσα ἐπί τήν κτίσιν ἔρρευσε παρ' αὐτοῦ, ἅτε αἰτίου παντός καλοῦ, ὡς γέγραπται, ὅτι «πᾶν ἐστι καλόν αὐτοῦ».

Τό τοῦ Πατρός: Κατά κοινοῦ δέ τό ὑπερούσιον, ὡς ἐπί τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἐπί τοῦ Υἱοῦ καί ἐπί τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἐπί δέ τῶν διακεκριμένων τῆς ἁγίας Τριάδος, οἷον ὀνομάτων, οὐδεμίαν φησίν ὅλως εἶναι ἀντιστροφήν ἤ κοινωνίαν· ὁ γάρ Πατήρ οὐκ ἄν εὐσεβῶς κληθείη Υἱός, οὐδέ ὁ Υἱός Πατήρ· τό αὐτό καί ἐπί τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ καθ' ἡμᾶς Ἰησοῦ: Σημείωσαι, ὅτι μόνου τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐστίν ἡ ἐνανθρώπησις. Παντελῆ δέ αὐτήν φησι κατά Ἀπολλιναρίου, ὡς ἐκ ψυχῆς νοερᾶς καί ἡμετέρου σώματος· τοῦτο γάρ δηλοῖ τό εἰπεῖν αὐτόν «καθ' ἡμᾶς», ὅπερ ἐστί καί · κατά Εὐτυχοῦς· κατά Νεστορίου δέ, ὅτι φησί, τοῦ Ἰησοῦ τήν ἀναλλοίωτον ὡς Θεοῦ καθ' ἡμᾶς ὕπαρξιν· καί ὅτι οὐσιώδη φησί τά ἐν τῇ ἀνθρωπότητι μυστήρια, τήν πεῖναν, τόν κόπον, 14S_062 καί τό ἐπί ὕδατος βαδίσαι, καί τό εἰσελθεῖν τῶν θυρῶν κεκλεισμένων πρός τούς μαθητάς, καί τό ἐγεῖραι τούς νεκρούς, καί αὐτό τό πάθος, καί ὅσα τοιαῦτα.

Οὐσιώδη μυστήρια: Σημείωσαι τό οὐσιώδη ἐπί τῆς σαρκώσεως· τοῦτο γάρ ἔφη, ἐκβάλλων τήν κατά φαντασίαν δόξαν.

§ 4. Παραδόσεως ἱερομύσται. Ἱερομύσται λέγονται οἱ τά ἱερά μεμυημένοι. Κρυφίας καί ἀνεκφοιτήτους: Κρυφίας ἑνώσεις φησί τάς περί τῆς θείας οὐσίας

ἀκαταλήπτους γνώσεις· τήν οὐσίαν αὐτήν τῆς ἁγίας Τριάδος, τί ἐστιν, οὐδείς γνώσεταί ποτε.

Τάς διακρίσεις: ∆ιακρίσεις φησί τάς ἐνυποστάτους προσκυνητάς ὑπάρξεις, τουτέστι, τοῦ μέν Υἱοῦ τόν ἐκ Πατρός ἀνέκφραστον ἀπαυγασμόν, τοῦ δέ ἁγίου Πνεύματος τήν ἐκ Πατρός ἀνεννόητον ἐκπόρευσιν.

Ἡ ὑπέρ ἑναρχίαν: Ἡ ὑπέρ ἑναρχίαν ἑνότης τό ὑπέρ πᾶσαν ἑνότητα καί ἁπλότητα ἐν τοῖς οὖσι τῆς θείας φύσεως ἀμερές τε καί ἁπλοῦν σημαίνει.

Τό ἄφθεγκτον. Ἄφθεγκτον διά τό ἀκατονόμαστον τῆς οὐσίας, πολύφωνον δέ, ὅτι τῇ ποικιλίᾳ τῶν εὐεργετουμένων τό πολύφωνον ἔχει.

Τό παννόητον: Πῶς ἄγνωστος καί παννόητος ὁ Θεός, καί πῶς ἐν ἀγνωσίᾳ τήν περί αὐτοῦ κτώμεθα γνῶσιν, ρητέον· ἀγνοίᾳ γάρ γίνεται γνωστός ὁ Θεός· ἄγνοιαν δέ, μή τήν διά τῆς ἀμαθίας λάβης· αὕτη γάρ σκότος ἐστί ψυχῆς· μήτε τήν γινώσκουσαν, ὅτι ἀγνοεῖται ὁ ἄγνωστος· εἶδος γάρ καί αὐτή γνωριστικόν· ἀλλά κατ' ἐκείνην τήν ἄγνοιαν γινώσκεται γνωστός, καθ' ἤν ἁπλωθέντες ὑπέρ τάς νοήσεις, αἵτινες πληθυνόμεναι σκεδάννυνται, καί αὖθις συμπτύσσονται, οὐκ οὖσαι ἑνάς. Ὅθεν οὖν πᾶσαν νόησιν περί Θεόν ὑπερβάντες, ἁπλοῖ γινόμεθα, ἀγνοοῦντες 14S_064 λοιπόν καί ἀδιάκριτοι μένοντες διά τήν πρός τήν ἑνότητα στάσιν, καί βεβαίως ἑστῶτες ἐν τῇ ἑνώσει, ἀγνοοῦμεν ὅτι ἀγνοοῦμεν, τουτέστιν οὐχ ἑτέρου τινός εἰδότες, ἡμεῖς ὡς ἀμαθεῖς ἀγνοοῦμεν, δυνάμενοι μαθεῖν ἅ τέως ἀγνοοῦμεν, ἀλλά τά παρά πάσης λογικῆς κτίσεως εὐσεβῶς ἀγνοούμενα ἀγνοοῦντες· ἐν ταύτῃ γάρ στάντες τῇ ἀγνοίᾳ, εἶδος γινόμεθα τοῦ πρό πάντων ὄντος· ἐάσαντες μέν πάντα τά εἴδη καί τάς νοήσεις, ἐν ἀφασίᾳ δέ κρείττονι πάσης φθέγξεως ἱδρυμένοι, τῷ μηδέ τοῦτο γινώσκειν, ὅτι ἀγνοοῦμεν· εἶτα πάλιν ὑποστρέψαντες ἐκ τῆς ἐν ἀφασίᾳ σιωπῆς, καί ἀπό τῆς σιγῆς εἰς φθέγξιν καταβαίνοντες, συνιέντες ὅτι ἠγνοοῦμεν,