42. De sancto Dionysio.

1. Salve, Areopagita,
Dionysi nobilis,
A virtute dictus Ita,
Doctor admirabilis.
2. Tu philosophus, amator
Verae sapientiae,
Veritatis Indagator,
Rerum et justitiae.

3. Quando sol eclipsabatur
Hora mortis Domini,
Verus sol obscurabatur,
Lucem ferens homini,
4c. Fatebaris: Aut naturae
Deus modo patitur,
Aut totius creaturae
Machina dissolvitur.
5. Haecnox,inquis,quammiramur,
Veram lucem populis
Indicat, quam praestolamur,
Jam adesse saeculis.
6. Quem Ignorans tu colebas
Deum, Paulus praedicat,
Signum fidei petebas,
Caecus videns Indicat.
7. Tunc cum tuis baptizatus
Es familiaribus
Et antistes ordinatus
Es Atheniensibus.
8. Eruditus hinc a Paulo
Sic describis mystica,
Quasi raptus sis cum Saulo
Ad arcana coelica.

9. Nec non eras prophetiae
Sancto clarus spiritu,
Virginis matris Mariae
Fueras In transitu.
10. Fidei cum verbum sanum
Praedicas Parisius,
Missus per Domitianum
Cepit te Sisinius.

11. Tunc consputus, alapatus,
Es derisus viliter,
Vinculatus, flagellatus,
Cathenatus graviter.
12. Carcerique mancipatus,
Super cratem ferream
Et Ignitam tu prostratus,
Laudem das aetheream.
1S. Inde bestiis projectus,
Nec ab bis offenderis,
Hinc In clibanum dejectus,
Nec ab Igne laederis.
14. Post hoc cruci es affixus,
Hinc te clausum carcere
Consolatur crucifixus
Cum altaris munere.
15. Caput tibi detruncatur,

Quod mox gestas manibus,
Angelus, lux comitatur
Cunctis obstupentibus.
16. Memor esto, quaeso, mei
Meque tuis precibus
Juva In conspectu Dei,
Ut In bonis actibus

17. Fide speque confirmatus,
Caritate fervidus,
A terrenis elevatus,
Supernorum avidus,

18. Nunc gustando, Dionysi,
Coeli fruar gaudiis,
Tandem tecum paradisi
Satier deliciis.