40. De sancto Columanno.

1. Salve, sancte Colomanne,
Monomartyr Austriae.
Quem perfudit rivus tannae
Inundantis gratiae.

2. Scotiam te deserente
Velut massa nubium
Tu divino Austro flante
Transis ad Banubium.

3. Cumque sic peregrinaris.
Tu felix deicola.
Adversantis videbaris
Gentis esse Incola.

4. Caesum tamquam explorantem
Te clauserunt carcere.
Sed cum te peregrinantem
Solum refers libere

5. Silices. Ignita ova.

Flagra tibi vulnera
Imprimebant nec von nova
Tormentorum genera.

6. Carnes tuas vellicabant
Forcipe ferrarii.
Ossa tua lacerabant
Serra carpentarii.

7. Tandem quoque cum duobus
Pensus es In arbore.
Putrefactisque ambobus
Adhuc flores corpore.

8. Ungues, barba, pili cresetunt
Membris perdurantibus,
Arbor restisque frondescunt
Cunctis admirantibus.

9. Quidam languit confractus
Ex morbo podagrieo.
Qui de tua carne tactus
Sanabatur Illico.

10. Mirum. carnis tunc sublatoe
Turnus non apparuit.
Cruor vero fusus late
Rubens, calens claruit.

11. Post a quodam venature
Non credente figitur
Latus tuum, qui cruore
Calido perfunditur.

12. Tunc plebs. clerus convenerunt.

Te In quadam Insula

Juxta fanum humaverunt.

Nec desunt miracula,

18. Nam cum fluctus transcendebat
Medium basilicae.
Siccus tuus permanebat
Tumulus mirifice.

14. Mire fragrans indestruetus
Permanens biennio.
In Mellicum es transductus
Cum signorum gaudio.

15. Nunc te flagito per Deum.
Semper a piaculis
Spiritum et corpus meum
Serves, a periculis.

16. Et me quasi peregrinum
Cura tua collige.
Et ad portum me divinum.
Ne oberrem. dirige.

17. Fac, ne gliscam Insinceres
Hujus res exsilii,
Verum regni sim cohaeres
Christi Dei filii.