SERMO LXXVII.

IN DOMINICA XXIII

POST TRINITATEM.

Magister, scimus quia verax es, et viam Dei in veritate doces, et non est tibi cura de aliquo. Matth. xxii, 16.

Quatuor sunt hic notanda :

1. Quis sit iste qui magister appellatur ? II. Quae veritas ab eo discatur ?III. Qualiter via Dei ab ipso doceatur ?

IV. Quomodo de nullo cura ipsi habeatur ? I.

De primo nota, quod magister iste est Jesus Christus. Hunc enim Martha magistrum appellat ita dicens ad Mariam Magdalenam sororem suam, Joan. XI, 28 : Magister adest, et vocat te. Ipse etiam Jesus per semetipsum testatur, quod sit Magister, ita loquens ad Discipulos suos, Joan. XIII, 13 : Vos vocatis me Magister, et Domine: et bene dicitis : Sum etenim.

Dominus igitur Magister appellatur, quia docet nos quadrupliciter.

I. Docet enim nos per semetipsum : et hoc per internam inspirationem ; multoties namque Dominus loquitur homini in corde. Dissuadet enim ei malum, et invitat eum ad bonum. Unde dicitur

Eccli. IV, 12 : Sapientia filiis suis vitam inspirat, et suscipit inquirentes se. " Sa-" pientia, sicut dicit Glossa, est Christus " qui filios, id est, eos quos creavit, per " doctrinam inspirationis ad vitam invitat " sternam. " Cavere itaque debemus, ut monet nos Psal. XCIV, 8, Ne, cum vocem ejus audierimus, obduremus corda nostra.

II. Secundo docet nos per Angelos. Angeli etenim saepius per revelationem divinas voluntatis, docent homines intrinsecus in aure cordis. Unde dicit Zach. IV, 1 : Angelus, qui loquebatur in me, suscitavit me, quasi virum, qui suscitatur de somno suo. Angeli quippe Christi, quia solliciti sunt de salute animarum nostrarum, quasi boni custodes saepe suscitant nos de somno pigritiae, et instigant ad servitium Creatoris nostri. Beatus ergo fiet, qui doctrinam eorum operibus fuerit assecutus.

III. Tertio docet nos per homines, id est, per Praedicatores et Sacerdotes, et per quoslibet alios, qui nos vel verbo vel exemplo ad salutem invitant : quorum certe doctrina non est contemnenda. Dicit etiam, Luc. x, 16 : Qui vos audit, me audit : et qui vos spernit, me spernit. Cum enim praecones vitae aeternae contemnuntur, ipse Christus reputat se contemptum.

IV. Quarto docet nos Magister Jesus per creaturas. Propter hoc dicit etiam Job, xii, 7 et 8 : Interroga jumenta, et docebunt te : et volatilia cali, et indicabunt tibi. Loquere terrae, et respondebit tibi : et narrabunt pisces maris.

1. Et primum jumenta, quas dicuntur quasi juvamenta, eo quod adjuvent nos in laboribus nostris, docent nos mutuam charitatem, ut videlicet sicut ipsa nos adjuvant, ita et nos nobismetipsis altrinsecus in nostris necessitatibus subveniamus. Hinc dicitur I Pet. IV, 8 : Ante omnia, mutuam in vobismetipsischaritatem continuam habentes : quia charitas operit multitudinem peccatorum. Hinc etiam dicit Apostolus ad Galat. VI, 2 : Alter alterius onera portate : et sic adimplebitis legem Christi.

2. Volatilia coeli quae suo volatu petunt sublimia, docent nos exemplo suo contemplationis et desiderii sublimitatem. Unde et Paulus aves nos imitari desiderans monet nos ad Colos, iii, 1 et 2 : Quas sursum sunt quaerite, ubi Christus est in dextera a Dei sedens : quae sursum sunt sapite, et non quas super terram.

3. Terra, quae non solum hominum, sed et pecudum pedibus et bestiarum teritur, docet nos obedientiam, et humilitatem. Unde et in epistola prima, II, 18, Petrus loquitur : Servi subditi estote in omni timore dominis, non tantum bonis et modestis, sed etiam discolis.

4. Pisces qui in amaro mari fluctibus tunduntur et procellis, docent nos patientiae lenitatem. Unde Jacob. I, 2 et seq., hortatur dicens : Omne gaudium existimate fratres mei, cum in tentationes varias incideritis : scientes quod probatio fidei vestras patientiam operatur. Patientia autem opus perfectum habet.

Male servatur hodie doctrina jumentorum, et volatilium, et terrae, ac piscium. Pauci quippe sunt, qui proximis suis fideliter subveniant, et qui superna vincere cupiant, qui etiam humiliter obediant, et qui adversa patienter sustineant.

II.

De secundo nota, quod quamvis veritas, quam iste verax Magister docet, multiplex sit et inexplicabilis sermone : hoc tamen ad praesens notandum est, quod ipse asserit, nullum posse intrare in regnum coelorum, nisi sit humilis, pauper, et mundus. Sed, heu! paucissimi sunt, qui factis ostendant se huic credere veritati. Unde dicit Dominus, Joan. VIII, 46 : Si veritatem dico vobis, quare non creditis mihi ?

1. Primo igitur asserit, quod non superbus, sed humilis intraturus sit in regnum coelorum. Unde dicit Matth. XVIII, 3 : Amen dico vobis, nisi conversi fueritis, scilicet a superbia, et efficiamini sicut parvuli, non intrabitis in regnum coelorum. Item, dicit Marc x, 14 et seq. : Sinite parvulos ad me, et ne prohibueritis eos : talium enim est regnum Dei. Amen dico vobis : quisquis non receperit regnum Dei velut paruulus, non intrabit in illud. Et complexans eos, et imponens manus super illos, benedicebat eos. Per parvulos humiles figurantur, quibus janua coelestis regni patet, quos etiam Dominus amplexatur ut filios et charissimos. Manus quoque illis imponit, ac benedicit eos, ut videlicet sint Reges et Sacerdotes in regno suo.

2. Secundo asserit, quod pauperes intrabunt in regnum coelorum, et quod divites difficilem, imo impossibilem introitum habeant in regnum coelorum. Ait etiam, Marc. x, 24 et 25 : Filioli , quam, difficile est, confidentes in pecuniis, in regnum Dei introire! Facilius est, camelum per foramen acus transire, quam divitem intrare in regnum Dei. Nota, quod per divitem in loco isto talis intelligitur, qui divitias male acquisivit ; vel etiam si posset, acquirere vellet injuste. Dives etiam dicitur hic, qui res ex licito habitas, nimis avare detinet, et plus in eis quam in Deo confidit. Talis dives non potest intrare in regnum Dei. Per pauperem vero intelligitur ille, qui licet res habeat sufficientes ex justo testimonio, vel proprio labore rite conquisitas ; non tamen in eis confidit, nec cor ipsis apponit, sed necessitates suas ac suorum partim ex eis accipit, et partim eas cum

pauperibus dividit. Pauper etiam est, rea temporales non habens, et hoc in patientia sustinens. De talibus pauperibus dicit Dominus, Matth. v, 3 : Beati pauperes spiritu : quoniam ipsorum est renum coelorum.

3. Tertio asserit veritas, quod tantum ille qui mundus fuerit, intrabit in regnum coelorum. Unde dicit, Matth. XIX, 12 : Sunt eunuchi, qui seipsos castraverunlpropter regnum Dei: qui potest capere, capiat. Seipsum castrare est castitati consecrare. Castitas autem tres gradus complectitur, videlicet conjugali tatis, vidualitatis, ac virginitatis. Qui in istis tribus gradibus non fuerit inventus, non mundus reputabitur, sed immundus : et talis in aulam Dei mundissimam non potest introire. Nihil enim coinquinatum introibit in illam, sicut dicitur Apoc. XXI, 27.

III.

De tertio nota, quod via Dei, quam Jesus docet, est via justitias. Hanc viam docet, ubi dicit : ''Reddite quae sunt Caesaris, Caesari: et quae sunt Dei, Deo . Per Cessarem intelligitur omnis homo, cujuscumque sit conditionis, vel officii, vel dignitatis. Via igitur justitias in his duobus consistit, ut videlicet ea, quae sunt hominum, hominibus persolvamus ; et quas Dei, Deo reddamus.

Ad primum invitat nos Apostolus ad Rom. xiii, 7 : Reddite omnibus debita : cui tributum, tributum : cui vectigal, vectigal : cui timorem, timorem : cui honorem, honorem. Dicit etiam Augustinus : " Non dimittitur peccatum, nisi " restituatur ablatum. "

Debemus etiam Deo reddere, quas sunt Dei, videlicet omnium possessionum nostrarum decimam, et corpus, et animam. Ipse enim nobis possessiones temporales sua largitate donavit, et ipse nobis animam inspiravit.

IV.

De quarto nota, quod dicitur de Domino sibi non esse cura de aliquo, quod videlicet non respicit personas hominum. Non

enim propter abundantiam temporalem, vel potentiam saecularem dat alicui hominum eo facilius vel gratiam in praesenti, vel gloriam in futuro, imo pauperculo alicui et humili eo facilius elargitur. Unde ipse dicit, Isa. lxvi, 2 : Ad quem respiciam, nisi ad pauperculum, et contritum spiritu, et trementem sermones meos ?

Rogate ergo Dominum, ut sic doctrinam suam exsequamur, quatenus ad claritatem vultus ejus pervenire mereamur. Quod nobis praetare dignetur, etc.