SERMO LXVII.

IN DOMINICA XIII

POST TRINITATEM.

Homo quidam, descendebat ab Jerusalem in Iericho, et incidit in latrones, qui etiam despoliaverunt eum : et plagis impositis abierunt semivivo relicto. Luc. x, 30.

In praesenti Evangelio quatuor principaliter sunt notanda:

I. Quid per hominem illum qui ab Jerusalem descendit, intelligatur ? II. Quid per Jerusalem et Jericho, a quo, in quam descendit, exprimatur? III. Quidper latrones in quos incidit, significetur ? VI. Quidper Samaritanum qui circa eum motus est misericordia, figuretur?

I.

De primo nota, quod per hominem istum quilibet homo Christi sanguine redemptus intelligitur, ac baptismi lavacro regeneratus. Ad hoc enim Dominus nos redemit cruore, et propter hoc in aqua baptismi regenerati sumus, ut efficiamur concives Sanctorum, et domestici Dei in illa sancta civitate Jerusalem, quae supra nos est, videlicet in Ecclesia triumphante. Unde dicit Apostolus ad Eph. II, 19, et loquitur de quibuslibet Christianis qui jam spe in coelesti Jerusalem commorantur : Jam non estis hospites, et advenae : sed estis cives Sanctorum, et domestici Dei, etc.

II.

De secundo nota, quod per Jerusalem patria coelestis exprimitur, quas ad similitudinem civitatis, ex vivis et electis lapidibus construitur in coelis, de qua dicitur in Psal. CXXI, 2 et 3 : Stantes erant pedes nostri, in atriis tuis Jerusalem. Jerusalem, quae aedificatur ut civitas. Igitur in superna Jerusalem, id est, in regno Dei, ubi est vera pacis visio, pedes affectuum nostrorum et desideriorum jugiter stare deberent, et modo deberemus in ea habitare per spem, ut postea ad eam pertingere mereremur per rem.

Sed, heu! multi ab ista Jerusalem descendunt in Jericho, id est, delectantur in transitoria voluptate praesentis saeculi. Jericho quippe luna interpretatur, et certe luna defectum patitur, et maculam habet. Unde per Jericho mundus iste figuratur, qui licet se stabilem esse mentiatur et clarum, verissime tamen instabilis est, et maculis plenus. Unde qui mundo innititur, necesse est ut labatur et maculetur. Qui enim labenti et polluenti innititur, inevitabile est quin cum labente labatur, et polluente polluatur.

III.

De tertio nola, quod per latrones in quos homo ab Jerusalem descendens incidit, daemones significantur. Ipsi quippe jacent in insidiis, in via jerichontina, ut interficiant animas Christianorum. Unde legitur in IV Reg. XXV, 5, et seq., quod exercitus Chaldaeoum Sedeciam Regem Jerusalem comprehendit in planitie Jericho, cujus filios Rex Babylonis occidit: et oculos ejus effodit, vinxitque eum in catenis, et duxit in Babylonem. Sedecias

interpretaturjustitia Domini, et certe quilibet Christianus ad hoc vocatus est, ut fiat Rex in Jerusalem ; et cum homo de sancta Jerusalem vadit in voluptates hujus mundi, comprehendit eum exercitus Chaldaeorum, id est, turba daemonum, et sic filii ejus, id est, bona opera ejus qua fecerat, occiduntur, et oculi animae suas per Dei oblivionem eruuntur ; et postremo multis peccatorum catenis vinctus ducitur in Babylonem, id est, in confusionem gehennas sempiternas. Babylou quippe confusio interpretatur. Quod autem daemones sint latrones, testatur Job, XIX, 12, qui ita dicit in persona peccatoris : Simul venerunt latrones ejus, et fecerunt sibi viam per me, et obsederunt in gyro tabernaculum meum.

Et nota, quod isti latrones tria mala faciunt.

1. Primo enim spoliant hominem nobilibus virtutum indumentis, de quibus dicitur in Psal. xliv, 10 : Adstitit regina a dextris tuis in vestitu deaurato : circumdata varietate. Vestitus deauratus, in quo regina, id est, anima, assistita dextris aeterni Regis, est nobilis charitas, quas splendidam reddit animam, etiam aliarum virtutum varietate circumdatam, utpote castitatis, humilitatis, mansuetudinis, pietatis, asquitatis, et veritatis : et sic de aliis virtutibus.

2. Secundo, daemones homines vulnerant criminibus et peccatis. Peccata namque plagas et vulnera sunt animas, de quibus Job, XVI, 14, loquitur in persona peccatoris : Circumdedit me lanceissuis, convulneravit lumbos meos, nonpepercit, et effudit in terra viscera mea. Concidit me vulnere super vulnus, hoc dicit de diabolo.

Et nota, quod daemones per superbiam et jactantiam capiti lethale vulnus infligunt. In capite enim est principalis ostentatio superbias, sicut dicit Gregorius. Per avaritiam vero brachia mortali plaga vulnerant et transfigunt. Avarorum quippe manus et brachia ad accipiendum sunt porrecta. Per iram vero pectus et

SERMO cor transfigunt, quia iracundi semper habent cor et pectus turbulentum. Porro per invidiam ipsas medullas ossium vulnerant et disturbant Putredo enim ossium est invidia, sicut dicitur in Prov. XIV, 30. Per "ulam vero venter et viscera mortaliter vulnerantur. Gulosi quippe ad hoc inhiant solum, ut ventrem et viscera cibis et potibus repleant. Per luxuriam lumbi et femora mortali vulnere transfieuntur. Luxuriosi namque ad hoc summo studio laborant, ut expleant libidinem femorum et lumborum. Postremo coxae et tibiae per acediam vulnerantur. Acediosi quippe pigri sunt, et segnes coxae et tibiae movent ad obsequium Dei.

3. Tertio, demones vulneribus tam diversimode inflictis abeunt, peccatore semivivo relicto. Per hoc quod daemones abeunt, intelligitur quod dant peccatori spem et praesumptionem longioris vitae. Multi siquidem peccatores per quamdam anima? syrenesim non sentientes dolorem vulnerum suorum delectantur in peccatis suis: quasi somniantes sibi longam vitam, non timent eterna supplicia, qua? a daemonibus inferentur.

Quod autem legitur, quod reliquerunt hominem quem vulneraverant, semivivum : hoc significat, quod miser homo postquam se demonibus subjecit per consensum et peccati actum, statim anima ejus morte spirituali trucidatur, et nihil in eo vivum relinquitur nisi corpus tantum. Homo quippe ex anima constat et corpore. Anima vero per peccata mortificata, corpori tantum secundum animalitatem vita relinquitur.

IV.

De quarto nota, quod per Samaritanum Dei Filius figuratur. Samaritanus quippe custos interpretatur. Et certe Dei filius custodit filios gratia?. Unde dicitur Psal. CXX, 4 : Non dormitabit, neque

dormiet, qui custodit Israel. Et vere necessarius est adventus ejus, ut visitet miserum peccatorem, et faciat illa qua? fecit Samaritanus, de quo agitur in praesenti Evangelio.

Ipse enim illi sauciato octo bona fecit. Primo quippe videns hominem vulneratum jacentem, misericordia motus est. Secundo appropinquavit. Tertio vulneribus sauciati vinum infudit. Quarto oleum effudit. Quinto plagas alligavit. Sexto jumento suo imposuit. Septimo in stabulum duxit, id est, in hospitium. Octavo curam ejus agit.

Igitur et nos, quia peccatorum vulneribus sauciati sumus, rogare primo debemus Dei Filium creatorem nostrum, ut circa nos misericordia moveatur: si enim ipse, qui nos creavit, averterit misericordiam suam a nobis, quis miserebitur nostri ?

Secundo supplicare debemus, quatenus humanitatis sua? recordatione per compassionem nobis appropinquare dignetur ; propinquus enim noster factus est per humanitatis assumptionem.

Tertio rogandus est, ut vinum ferventissima? contritionis vulneribus animarum nostrarum infundat. Sine vera quippe contritione salvari non possumus.

Quarto supplicandum est ei, ut oleum interna? consolationis vino contritionis effundat. Alias enim numquam la?li esse vere possumus, nisi ipse intrinsecus nos per Spiritum paraclitum consoletur.

Quinto libenter sustinere debemus, ut alliget vulnera nostra ligaminibus praeceptorum suorum, et devota satisfactione. Heu! pauci sunt, qui hodie divinis praeceptis plagas suas alligari permittant. Omnes, et majores, et minores, id est, subditi, et pra?lati, et pauperes, et divites rumpunt vincula preceptorum, sicut dicit Dominus, Jerem, V. 5.

Sexto indigemus, ut jumento suo nos imponat. Jumentum Domini est crux benedicta. Tunc autem jumento suo nos imponit, quando nos reminisci facit et imitari amaritudinem passionis sua?. Proh dolor ! multi refugiunt hoc jumentum. Pauci enim sunt, qui divinae passionis amaritudines intueantur, et qui Domino in suis doloribus compatiantur. Cum tamen dicat Apostolus II ad Tim. III, 12 : Quod si sustinebimus, et conregnabimus. Septimo necessarium nobis est, ut nos in stabulum, id est, in hospitium suum ducat. Hospitium vero Domini est sancta Ecclesia. Tunc autem inducit nos in suum hospitium, quando nos participes facit omnium bonorum et laborum, quae fiunt in sancta Ecclesia, per devotionem electorum. Unde dicit Psal. cxviii, 63 : Particeps ego sum omnium timentium te, et custodientium mandata tua.

Octavo necesse est nobis, ut quotidie nostri curam agat. Tunc curam nostram, agit, cum facit nos proficere de bono opere in aliud bonum opus, et cum nos transire facit de virtute in virtutem. Curam etiam circa nos per hoc ostendit, quod nos stabulariis, id est, Sacerdotibus Ecclesiae committit, qui nobis Ecclesias Sacramenta ad salutem corporis et animas fideliter administrent.

Rogate ergo Dominum, ut sic nostram curam agat, quod omnes in die judicii nos salvari contingat. Quod nobis, etc.