SERMO LXVI.

IN DOMINICA XII

POST TRINITATEM.

Apprehendens Jesus surdum et mutum de turba seorsum, misit digitos suos in auriculas ejus : et exspuens, tetigit linguam ejus : et suspiciens in coelum, ingemuit. Marc. vii, 33 et 34. '

Duo sunt hic principaliter notanda :

1. Quid per surdum et mutum figuretur ? II. Qualiter iste surdus et mutus a Domino curetur ?

I.

De primo nota, quod per surdum et mutum quilibet peccator figuratur. Unde dicitur in Psalmo in persona peccatoris, in tertio poenitentiali, Psal. XXXII, 14 : Ego tamquam surdus non audiebavm: et sicut mutus non aperiens os sum. Peccator igi- tur, quamdiu in peccatis est, surdus est: quia non audit cum effectu clamorem vocationis divina, qua nos vocat ad poenitentiam. Unde conqueritur Dominus in Psal. lxviii, 4, quod clamor ejus non audiatur. Ait enim : Laboravi clamans, raucae factae sunt fauces meae.

Et nola, quod ipse sanguis Jesu clamat vocans nos ad poenilentiam. Unde dicit Dominus in Job, XVI, 19 : Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus. Tunc ter- ra, id est, homo terrenus sanguinem Domini operit, et tunc clamor Domini locum latendi in eo invenit, quando videlicet miser peccator peccatorum delectationibus occupatus non curat reminisci passionis divina?, qua clamat ad peccatorem, ut ad Dominum revertatur.

Quod sanguis Jesu Christi clamet, testatur etiam Apostolus ad Hebr. xii, 24 : Accessistis... ad sanguinis aspersionem metitis loquentem, quam Abel. Nota, quod sanguis Abel postulavit vindictam. Unde Dominus dixit ad Cain, Gen. IV, 10 et 11 : Quid fecisti ? vox sanguinis fratris tui clamat ad me de terra. Nunc igitur maledictus eris. Sanguis vero Jesu postulat pro nobis Dei misericordiam : si tamen ipso sanguine pure velimus redire ad gratiam. Vae autem illi, qui clamorem recentis cruoris Jesu exaudire noluerit ! Vere et ipse clamabit, et non exaudietur. Unde dicitur Prover, XXI, 13 : Qui obturat aurem suam ad clamorem pauperis, videlicet Jesu crucifixi : et ipse clamabit, et non exaudietur. Hinc etiam dicit Job, xxvii, 9 : Numquid Deus exaudiet clamorem ejus, cum venerit super eum angustia ?

Mutus est etiam peccator, quia non invocat Deum cum effectu, quamdiu delectatur in peccatis. Os enim habent multi peccatores, et tamen raro loquuntur bonum sed malum : quandoque fastidiunt eos, qui bona loquuntur. Monet autem nos Apostolus ad Ephes. IV, 29, ne mala loquamur, ita dicens : Omnis sermo malus ex ore vestro non procedat; sed si quis bonus est ad aedificationem fidei ut det gratiam audientibus. Et nota, quod illi qui raro vel numquam bona loquuntur, quodam modo pejores sunt quam ipsi daemones, qui saepe Jesum Christum sunt confessi. Unde dicit Marc. III, 11 et 12 : Spiritus immundi cum videbant Jesum, procidebant ei, et clamabant dicentes : Tu es Filius Dei. Dicit etiam Luc. IV, 41: Exibant daemonia a multis clamantia, et dicentia, Quia tu es Filius Dei.

II.

De secundo nota, quod Dominus surdum et mutum curaturus quatuor fecit. Primo eum de turba seorsum eduxit. Secundo, digitos suos in auriculas ejus misit. Tertio, exspuens linguam ejus tetigit. Quarto, suspiciens in coelum ingemuit.

I. Primo igitur necessarium est peccatori, ut manu divina a turba seorsum educatur. Tunc homo per Jesum a turba seorsum educitur, cum illa fugit et respuit quae amatores mundi frequentare consueverunt, utpote choreas et tabernas theatrorum spectacula, et foeminarum cubilia, et alias insanias falsas, et transitorias saeculi voluptares. Propter hoc dicit Dominus, Osee, II, 14, de anima poenitente : Ducam eam, inquit, in solitudinem : et loquar ad cor ejus. Solitudo in quam Dominus poenitentem ducit, est propria conscientia, quam debet homo intrare per suiipsius discussionem, et sui criminis dolorosam recognitionem : et tunc loquitur ad cor ejus locutiones pacis, et non afflictionis. " Si enim homo pec-" cata sua per poenitentiam agnoscit, " Deus ei ignoscit, " ut dicit Augustinus.

II. Necessarium est peccatori, ut digiti Dei in aures mittantur. Per digitos, qui per articulos distinguuntur, quid aliud intelligitur, nisi discreta sententia Dei, quam in extremo judicio profert contra omnes operarios iniquitatis, per quam etiam unusquisque recipiet, prout in corpore gressit, sive bonum fuit, sive malum ? Et sicut digiti manus non ejusdem sunt fortitudinis aut quantitatis, ita et sententia Domini non erit omnibus aque gravis, sed unusquisque secundum merita peccatorum suorum crudeliorem sententiam audiet aut minorem. Necesse igitur habes, o peccator, ut Dominus hos digitos suos in aures tui cordis immittat, ut videlicet quasi jam suo tribunali assistas, contra te aeternae damnationis sententiam proferendam pertimescas, et sic quamdiu tempus est miserendi, pedibus suae misericordias provolutus, peccata tua per veram contritionem tibi remitti deposcas.

De praedictis digitis Dominus, Cant. V, 5 : Manus meae distillaverunt myrrham, et digiti mei pleni myrrha probatissima. Nota, quod Dominus habet duas manus, videlicet manum misericordias, et manum justitiae. Fer primam peccatores ad poenitentiam vocat, per secundam venire nolentes perpetuo castigat.

i, Manus itaque misericordia distillat myrrham, quia ostendit nobis amaritudines passionis, quas pro nobis Dominus passus est in cruce.

2. Manus etiam justitiae distillat myrrham, et digiti manus hujus pleni sunt myrrha probatissima, id est, amarissima; quia sententia judicialis peccatoribus converti negligentibus, verba proferet acerbissima, et tormenta inferet amarissima.

III. Necessarium est peccatori, ut sputo Jesu lingua ejus tangatur. Nota, quod in lingua est nervus, qui vocatur opticus, qui discernit inter amarum et dulce, et inter amarum et amarius, et inter dulce et dulcius. Nota etiam quod id quod exspuitur, quamdam vilitatem significat. Sputum itaque quod exspuit Jesus, vilitatem damnationis aeternae designat.

Necesse igitur nobis est, ut incomparabilem illam vilitatem, in quam cadent miseri peccatores, modo lingua mentis nostrae praegustemus, ut eo ferventius ad dignitatem electorum capessendam laboremus. Miseri quippe peccatores incomparabiliter viliores erunt, quam bufones. De vilitate eorum dicitur Eccli. XIX, 3 :

Qui se jungit fornicariis, erit nequam : putredo et vermes haereditabunt illum. Qui itaque dulci relicto Deo, fornicatur cum concupiscentiis hujus mundi, quasi cadaver putridum vermibus immortalibus corrodendus perpetuo subjacebit.

Item, de quolibet damnato dicitur, Joel, II, 20 : Ascendet foetor ejus, et ascendet putredo ejus, quia superbe egit: audens videlicet Altissimum ad iracundiam concitare.

Item, dicitur Mich. II, 10 : Propter immunditiam ejus corrumpetur putredine pessima.

Item, Dominus ad animas damnatorum, Amos, IV, 10 : Ascendere feci putredinem castrorum vestrorum in nares vestras. Castra animarum sunt corpora : in ipsis enim militant vel Deo vel diabolo, et certe putredo et foetor corporum ipsorum semper ascendet in nares animarum ipsorum.

IV. Necessarium est nobis, ut ad imitationem Jesu in coelum suspicientes ingemiscamus. Ille enim in coelum suspicit, qui divinam patientiam et longanimitatem devotus attendit, et super hoc Deo grates agit. Ille autem ingemiscit, qui magnitudinem et diuturnitatem scelerum suorum considerans, super his vera cordis contritione gemit et dolet. Et sic hinc ex Dei gratia contingit quod aures ejus aperiantur, et lingua reseretur ut recte loquatur. Libenter enim talis deinceps mandata Dei audit et implet; libenter etiam de caetero per veram confessionem cor suum a peccatorum maculis abluit, et Deo jugiter gratias agit.

Rogate ergo, charissimi, Dominum, ut sic nos ab omni peccato quod nos vel surdos vel mutos efficiat, curare dignetur, ut Angelorum audire concentus et electorum canticum concinere mereamur. Quod nobis, etc.