SERMO LII.

IN FERIA SECUNDA

POST PENTECOSTEN.

Sic Deus dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret: ut omnis, qui credit in eum non pereat, sed habeat vitam, oeternam. Joan. iii, 16.

Quatuor sunt hic notanda :

I. Ad quid Deus Filium suum unigenitum dederit ? II. Qualiter credere debeamus in eum ?III. Quale bonum consequatur, qui credit in eum ?

IV. Quod malum incurret, qui non credit in eum ? I.

De primo nota, quod Deus Filium suum unigenitum dedit, propter tria, videlicet 1. Ut nos ab obsessione daemonum liberaret. 2. Ut nos aeternae vitae doctrinis illustraret. 3. Ut formam vivendi nobis semetipsum demonstraret.

1. De primo dicitur Luc. viii, 27 et seq., quod Jesus cum a navicula egressus esset ad terram, occurrit ei quidam vir, qui a legione daemonum obsessus fuit, et qui vestimento non induebatur, neque in domo manebat, sed in monumentis : qui etiam vinciebatur catenis, et compedibus, et custodibus custodiebatur, sed ruptis vinculis agebatur a daemonio in desertum, quem Dominus ab obsessione daemonum liberavit. Daemones vero ejecti accepta prius a Domino licentia por- cos intraverunt, eosque in mare praecipitantes suffocaverunt. Ubi etiam dicitur, quod homines hoc miraculum audientes exiverunt, et invenerunt hominem vestitum ac liberatum, et sana mente sedere ad pedes Jesu : cui dixit Jesus : ''Vade in domum tuam ad tuos, et annuntia illis quanta tibi Dominus fecerit, et misertus sit tui. Et abiit, et capit praedicare in Decapoli, quanta sibi fecisset Jesus '.''

Iste vir significat peccatores, qui a daemonibus mentaliter obsessi, vestimentum baptismale lacerant, ac sese castitate denudant. Et hoc multi incipiunt facere a pueritia, qui et fugiunt domum orationis, ubi Dei Filius immolatur, et verbum vita praedicatur: et libentius habitant in monumentis, id est, in lupanaribus et tabernis, et diligunt consortia scortatorem et potatorum, quorum guttur, sicut sepulcrum patens, exaltat luxurias foetorem ac putredinem voluptatis : qui etiam licet catenis decem preceptorum, et compedibus sanctarum predicationem vinciantur, omnia tamen haec disrumpunt, et a daemone in loca deserta ab Angelis agitantur. Loca vero deserta ab Angelis Dei sunt illa loca, ubi choreas ducuntur, et globis ad signum luditur, et ubi etiam alia? vanitates exercentur. Si tamen Dominus tales per suam gratiam visitaret, etipsi ei per veram conversionem ac poenitentiam occurrerent, procul dubio a daemonibus liberarentur. Daemones vero ab homine vere poenitente exeuntes intrant in porcos, id est, homines vitam porcorum habentes, a quibus in mare aeternae amaritudinis praecipitabuntur, ac morte perpetua suffocabuntur.

Et nota, quod homo per quatuor debet ostendere, quod vere per Dominum sit a daemonio liberatus. Primum est, quod deinceps debet et innocenter vivere, ac bonis moribus se vestire. Secundum est, quod per mentis tranquillitatem ac cor- poris stabilitatem debet ad pedes Domini residere. Tertium, quod debet in domum cordis sui redire, et semetipsum, utrum proficiat an deficiat, quotidie discutere. Quartum est, quod debet Domino pro beneficiis gratias agere, ejusque misericordiam per bonam vitam praedicare publice.

2. Secundo etiam Deus Filium suum unigenitum dedit, ut nos in vitae aeternae doctrinis illustraret. Unde Dominus dicit in Evangelio hodierno, Joan. iii, 19 et 20: Hoc est judicium: quia lux venit in mundum, et dilexerunt homines magis tenebras, quam lucem: erant enim eorum mala opera. Omnis enim, qui male agit, odit lucem, et non venit ad lucem, ut non arguantur opera ejus. Nota ergo, quod homines propter hoc judicium aeternae damnationis patientur, quia lucem verbi Dei fugiunt, nolentes audire verba salutis aeternae. Hinc etiam dicitur Joan. VI, 61 et seq., quod Jesus, cum diceret carnem suam vere esse cibum, et sanguinem suum vere esse potum : Multi audientes ex discipulis ejus, dixerunt: Durus est hic sermo, et quis potest eum audire... ? Ex hoc multi discipulorum ejus abierunt retro... Dixit ergo Jesus ad duodecim: Numquid et vos vultis abire ? Respondit ergo ei Simon Petrus: Domine, ad quem ibimus ? verba vitae aeternae. habes. Et nos credidimus, et cognovimus quia tu es Christus Filius Dei.

3. Tertio dedit etiam nobis Dominus Filium suum, ut nobis semetipsum formam bene vivendi demonstraret. Christus enim est forma vite nostrae. Haec enim forma repraesentat nobis reformem imaginem munditia, misericordiae, sive benevolentiae, et imaginem justitiae, ad quarum imitationem debemus esse mundi, misericordes, et justi. Ut autem huic reformi imagini conformemur, necesse est ut credamus in Christum.

II.

De secundo nota, quod in Christum credere, est per charitatem in ipsum fluere. Ut autem anima nostra fluat in Christum sua triform iimagine accepta, necesse est ut liquefaciat eam Spiritus sanctus. Unde et ipse discipulis suis in specie ignis apparuit. Ignis enim duram materiam dissolvit, et liquefacit, eamque in formam subjectam currere facit. Verum ut ostenderetur, quod ignis divinus virtuose liquefaciat animam, propterea tamquam ventus vehemens venit Spiritus sanctus : ventus enim acuit virtutem ignis.

III.

De tertio nota, quod qui in Christum crediderit, id est, per charitatem in ipsum fluxerit, hoc bonum consequetur, quod non peribit, sed vitam aeternam habebit. Et nota, quod non perire, sed vitam aeternam habere, consistit in tribus, videlicet in supercoelestium bonorum ubertate, in felici corporis et animas suavitate, in divinas cognitionis infastidita satietate. Ille enim non perit, qui in ae ternis bonis cum amicis innumerabilibus deliciatur. Ille enim non perit, qui nulla infirmitate vel dolore gravatur. Ille etiam habet vitam aeternam, qui beatae Trinitatis faciem jugiter contemplatur. Unde ipsa Veritas dicit in Joan. XVII, 3 :

Haec est vita aeterna : Ut cognoscant te, solum Deum verum, et quem misisti Jesum Christum.

IV.

De quarto nota, quod qui in Christum non crediderit, id est, per charitatem in Christum non fluxerit, peribit, et morte morietur aeterna. Peribit, inquam, tripliciter : 1. Videlicet aquae submersione. 2. Ignis combustione. 3. Et multiplici infirmitatum oppressione. Peccatores, qui in Christo inventi non fuerint, tamquam plumbum in aquis vehementibus submergentur, igne esterno comburentur, et diversis infirmitatum doloribus affligentur. Vas ergo ei, quem sic perire contigerit! Unde Augustinus in Enchiridio ; " Pe-" rire a regno Dei, alienari a vita Dei, "carere tam magna multitudine dul-" cedinis Dei, tam grandis est poena, ut " ei nulla possint tormenta quas novi-" mus comparari. " Morte etiam morientur aeterna, qui non credunt in Christum, id est,qui per charitatem non fluunt in ipsum. Quid autem sit mors aeterna, dicit Bernardus : " Mors aeterna est, quas " omnem tolerantiam excedit, cui nulla " consolatio succedit, a qua desperatio " numquam recedit. "

Rogate ergo Deum Patrem, ut igne sancti Spiritus liquefacti, sic per veram charitatem fluamus, ut Filium suum unigenitum, et vitam aeternam cum electis possidere valeamus. Quod nobis praestare dignetur, etc.