QUAESTIO I

Utrum quaestiones sint aequales numero

scientiis Aristot.hic cap. 1. text. 1. et 1. Top. cap. 7. et 8. Averroes ibid. D Thom. hic lect. 1. Tartaret. quaest. 1. hujus. Paul. Ven. in cap. et text. cit. hujus.

Quaeritur, de veritate hujus, Quaestiones vere scibiles, sunt aequales numero iis quae vere scimus. Quod sit falsa, videtur, quia de contingentibus, et corruptibilibus fiunt quaestiones, et tamen non sunt vere scita ; quia de contingentibus non est scientia ; ergo, etc.

Hic dicit Linconiensis, quod quaestiones in generali sunt aequales numero his, quae vere scimus in generali, tamen in speciali non sunt aequales his, quaecumque vere scimus in speciali.

Contra ; aequales genere, et numero, distinguuntur contra se invicem ; sicut idem genere, et idem numero. Dicere ergo quod quaestiones numero sunt aequales his, quaecumque vere scimus; et dicere quod illae quaestiones sunt aequales genere, non videtur conveniens expositio. Exponitur enim unum membrum per alterum.

Item ad principale ; quaestiones sunt infinitae, et conclusiones scitae sunt finitae,sed quod infinita non sunt aequalia finitis,quia ibi non est certitudo ; ergo, etc.

Item, illud quod quaeritur, est dubium : quia per Boetium, Quaestio est dubitabilis propositio ; sed illud quod scitur est certum ; ergo, etc. Item, scientia pertinet ad demonstratorem : sed ad demonstratorem non pertinet interrogatio, nec quaestio: non enim interrogat, sed sumit quid per Aristotelem.

Hic dicitur quod ad demonstratorem non pertinet interrogare de praemissis ; et hoc intendit Aristoteles. Ad eum tamen pertinet interrogare de conclusione, et ad conclusionem pertinet scientia, et ita ad idem pertinet interrogatio et scientia.

Contra hoc, si demonstrator interroget de conclusione, tunc contingit addiscentem non credere ; quia per Aristotelem conclusio per hoc a positione, et suppositione differt, quia non oportet addiscentem assentire illi de quo fit quaestio, sed haesitare potest de una parte, et de opposito ; et ita non oportet addiscentem credere, quod est contra Aristotelem.

Ad oppositum est Aristoteles.

Ad quaestionem dicitur, quod quaestiones sunt aequales numero, etc. Hujus ratio est: quia propositio scibilis non est per se nota in veritate, nec in falsitate ; quia Propositio scibilis est illa cujus scientia acquiritur de novo per causam ; sed talis non est per se nota in veritate, quia si sic, ejus scientia non acquireretur de novo, nec per se nota in falsitate, quia de non ente non est scientia ; propositio ergo scibilis non est per se nota, nec est simpliciter ignota, sicut impossibilia, de quibus non potest esse scientia ; ergo propositio scibilis talis est, de qua scientia acquiri potest post dubitationem, ita quod ipsa prius sit dubitata, et postea per principia nota fiat scita ; ergo, etc.

Intelligendum tamen est, quod propositio scibilis non est quaeribilis tali modo, quod ab eodem sit scita, et dubitata ; quia sic simul esset nota, et certa respectu ejusdem. Sed ipsa est prius dubitata ab addiscente, et postea per principia nota per se debite applicata, ipsa fit certa, et eadem quaestio, quae est scita ab uno, et est dubitabilis ab alio, et hoc non est inconveniens. Ad primum sicut dicebatur. Ad rationem contra hoc dicitur, quod istae determinationes, genere, et numero, non referuntur ad idem, sed haec determinatio in generali, referenda est ad conclusiones ; haec determinatio numero, r eferenda est ad aequalitatem ; et ita patet quod intellectus est iste : Quaestiones acceptae in generali, sunt aequales numero his, quae vere scimus in generali ; et sic est propositio vera.

Ad secundum principale dico, quod propositiones numero infinitae sunt ; et sic de illis non intendit Aristoteles, sed solum de quaestionibus in genere. Similiter intelligendum quod contingentium, ut contingentia sunt, proprie non est quaestio, sicut nec eorum est scientia ; quia omnis quaestio est quaestio medii, sive causae, sed contingentia , ut talia sunt, non habent causam eorum, tamen de his quae sunt contingentia quaestiones fiunt, ut quare vadis Romam ? Respondetur, ut recuperem sanitatem. De isto contingenti fit quaestio, propter hoc quod habet quamdam causam ordinatam, quae est intenta a vadente ; et isto modo contingens quaeri potest, et etiam sciri per talem causam ; sed talis scientia non pertinet ad demonstrationem.

Ad aliud dico quod illud quod quaeritur, dubium est, quantum est de se. Cum hoc tamen stat quod aequales sunt quaestiones his quae vere scimus ; quia eaedem numero propositiones quae prius fuerunt dubiae, posterius fiunt certae per propositiones notas.

Ad aliud sicut dicebatur.

Ad illud contra hoc ; dico quod non oportet addiscentem credere conclusionem, antequam per demonstrationes per se concludant, sed praemissas credere debet, quia sunt per se notae, vel quando ex praemissis determinato modo applicatis infertur conclusio, tunc addiscens credit conclusionem, sed prius non oportet, nec intendit Aristoteles.