236

τόν ἕνα Θεόν ἐν τῇ αὐτοῦ καρδίᾳ, πῶς τήν δουλείαν ἐνδείξεται γνησίαν, (416) ἐκ τίνος δ᾿ ἄλλου τήν ταπείνωσιν μάθῃ ἤ πῶς διδαχθήσεται θέλημα θεῖον; Τίς μεσιτεύσει τοῦτον ἤ Θεῷ καταλλάξει καί παραστήσει ἀνεπαίσχυντον λάτρην Θεῷ τῷ μόνῳ καθαρῷ καί ἀχράντῳ, ᾧ τά Χερουβίμ οὐ τολμᾷ ἀτενίσαι, ὄντι ἀγγέλοις ἀπροσίτῳ τοῖς πᾶσι; Τίς βεβαιώσει κρατεῖν ἀναμαρτήτως καί ἱερουργεῖν ἀκατακρίτως τοῦτον τοῦ ἀμώμου θύματος φρικτήν λατρείαν; Ποῖος ἄγγελος, ποῖος ἄνθρωπος τοῦτο εἰπεῖν δύναται ἤ ποιοῆσαι ἰσχύσει; Ἐγώ γάρ λέγω καί μαρτύρομαι πᾶσι μηδείς πλανάσθω, μή λόγοις ἀπατάσθω! - ὅστις πρότερον οὐκ ἀφήσει τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου ἀπό ψυχῆς μισήσει καί μόνον Χριστόν γνησίως ἀγαπήσει καί ψυχήν αὐτήν δι᾿ αὐτόν ἀπολέσει, μηδέν μεριμνῶν τῶν εἰς ζωήν ἀνθρώπου, ἀλλ᾿ ὡς καθ᾿ ὥραν ἀποθνῄσκων τυγχάνει καί πολλά κλαύσει δι᾿ αὐτόν, καί πενθήσει κἀκείνου μόνου ἕξει ἐπιθυμίαν καί διά πολλῶν θλίψεών τε καί πόνων καταξιωθῇ Πνεῦμα λαβεῖν τό Θεῖον, ὅ δέδωκε τοῖς θείοις ἀποστόλοις, ἵνα δ᾿ αὐτοῦ πᾶν ἐκδιώξῃ πάθος, πᾶσαν δι᾿ ἀρετήν εὐκόλως κατορθώσῃ καί δακρύων κτήσηται πηγάς ἀφθόνους, ὅθεν κάθαρσις καί ψυχῆς θεωρία, ὅθεν τοῦ θείου θελήματος ἡ γνῶσις, (417) ὅθεν φωτισμός ἐλλάμψεως τῆς θείας καί θεωρία φωτός τοῦ ἀπροσίτου, ἐξ οὗ ἡ ἀπάθεια, ἡ ἁγιότης, δίδοται πᾶσι τοῖς καταξιωθεῖσιν ὁρᾶν καί ἔχειν τόν Θεόν ἐν καρδίᾳ καί φυλάττεσθαι παρ᾿ αὐτοῦ καί φυλάττειν ἀτρώτους αὐτοῦ τάς ἐντολάς τάς θείας, ἱερωσύνην καί ψυχῶν προστασίαν καταδέξασθαι ἤ ἄρξαι μή τολμήσῃ. Ὥσπερ γάρ Χριστός Θεῷ Πατρί ἰδίῳ καί προσφέρεται καί ἑαυτόν προσφέρει, οὕτω καί ἡμᾶς αὐτός τε προσφέρει καί αὐτός ἡμᾶς οὕτω δέχεται πάλιν. Ἐπεί εἰς κρῖμα καί κατάκριμα ἔσται ἡ ἐγχείρησις τῶν τοιούτων πραγμάτων, φονέως χεῖρον, μοιχοῦ χεῖρον καί πόρνου καί πάντων ἄλλων ἔστιν ἁμαρτημάτων.