51

καί καρδίαν μου ἐκκαίει καί διανιστᾷ πρός πόθον καί ἀγάπην, τήν τοῦ κτίστου. Ἱκανῶς δέ πυρωθέντα ὥσπερ αἴγλη φωτοφόρος περιΐπταταί με πᾶσα, φεγγοβόλους ἀφιεῖσα τῇ ψυχῇ μου τάς ἀκτῖνας καί τόν νοῦν λαμπρύνουσά μοι καί πρός θεωρίας ὕψος ἐπιτήδειον δεικνύει (107) ὀπτικόν ἐργασαμένη. Τοῦτο ἦν, ὅπερ προεῖπον ἄνθος εἶναι τό τοῦ φόβου. Κατιδών δ᾿ ἐγώ τήν αἴγλην καί πλησθείς χαρᾶς ἀφάτου οὐκ ἐχάρην ὅτι εἶδον, ἀλλ᾿ αὐτή χαρᾶς με θείας ἐμφορήσασα ἀπέστη καί συνήρπασε τόν νοῦν μου καί τήν αἴσθησιν καί πᾶσαν κοσμικήν ἐπιθυμίαν˙ καί κατέτρεχεν ὁ νοῦς μου καί καταλαβεῖν ἐζήτει τήν φανεῖσαν αἴγλην πόθῳ. Ἀλλ᾿ οὐχ εὕρισκε τό κτίσμα, οὐδ᾿ ἠδύνατο γενέσθαι τῶν κτισμάτων ὅλως ἔξω, ἵνα δράξηται τῆς αἴγλης τῆς ἀκτίστου καί ἀλήπτου. Ὅμως περιῄει πάντα καί ἰδεῖν ἐμηχανᾶτο, ἐξηρεύνα τόν ἀέρα, οὐρανούς περιεπόλει, περιήρχετο ἀβύσσους καί τά ἔσχατα τοῦ κόσμου, ὡς ἐδόκει, ἐξεζήτει. Ἀλλ᾿ οὐδέν ἐν τούτοις πᾶσιν εὕρισκε, κτιστά γάρ πάντα˙ καί ἐθρήνουν καί ἐπένθουν καί τά σπλάγχνα ἐφλεγόμην καί ὡς ἔκφρων ἐν ἐκστάσει γεγονώς οὕτως διῆγον. (108) Ἦλθεν οὖν, ὡς ἠβουλήθη, καί νεφέλης ὥσπερ εἶδος φωτεινῆς ἐπιπεσοῦσα καί ὅλη πρός τῇ κεφαλῇ μου ἑωρᾶτο καθημένη καί κραυγάζειν ἐνεποίει