205

ὅτι οὐ παρεῖδές με ἐν σκότει κάτω κείμενον, ἀλλ᾿ ἥψω μου χειρί σου θείᾳ, ἥν ἰδών ἐγώ ἀνέστην εὐθύς χαίρων˙ ἔλαμπε καί γάρ φαιδρότερον ἡλίου. Ἔσπευσα κρατῆσαί γε ταύτην, ὁ τάλας, καί ἠφαντώθη εὐθύς ἐξ ὀφθαλμῶν μου, καί πάλιν ὅλος ἐγενόμην ἐν σκότει. Ἔπεσα πρός τοὔδαφος πενθῶν καί κλαίων, κυλινδούμενος καί στενάζων ἐμπόνως, ποθῶν ἰδεῖν σου πάλιν τήν θείαν χεῖρα. Ἥπλωσας αὐτήν, ὤφθη μοι τρανοτέρως καί περιπλακείς κατεφίλησα ταύτην˙ ὤ χρηστότητος καί πολλῆς εὐσπλαγχνίας! Χεῖρα δέδωκεν ἀσπάσαθαι ὁ κτίστης τήν συνέχουσαν τά σύμπαντα τῷ σθένει˙ ὤ χαρίσματος, ὤ δωρεᾶς ἀφράστου! Πάλιν τε ταύτην συνέστειλεν ὁ πλάστης πάντως δοκιμάζων μου τήν προθυμίαν, εἰ ποθῶ ταύτην καί τόν ταύτης δοτῆρα, εἰ καταφρονῶ πάντων καί προτιμῶμαι ταύτην καί μένω ἐν τῇ ταύτης ἀγάπῃ. Ἔλιπον εὐθύς κόσμον καί τά τοῦ κόσμου, ἔμυσα πάσας ὁμοῦ καί τάς αἰσθήσεις, ὀφθαλμούς, ὦτα, ῥῖνα, στόμα καί χείλη, (362) πᾶσιν ἔθανον συγγενέσι καί φίλοις, ναί, ὡς ἀληθῶς ἔθανον τῇ θελήσει, καί μόνην ἐζήτησα Θεοῦ τήν χεῖρα˙ ἰδοῦσα δ᾿ αὕτη οὕτως ποιοήσαντά με, ἥψατο λάθρα, χειρός ἐκράτησέ μου καί ὡδήγει με μέσον τοῦ σκότους ὄντα. Ἠσθανόμην οὖν καί χαίρων ἠκολούθουν, ἔτρεχον σφοδρῶς ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ, εὐτόνως ἐβάδιζον σύν προθυμίᾳ, βαδίζων δ᾿ αὖθις ἀκίνητος ὑπῆρχον καί τότε μᾶλλον προέκοπτον τοῖς πρόσω, ὤ μυστηρίων, ὤ ἄθλων, ὤ βραβείων! Οὕτω τρέχοντα τοῦ σταδίου ἐν μέσῳ πέφθακεν ἡ χείρ ἀπορρήτως ἐκείνη, τοῦ ἐμοῦ πρεσβεύσαντος πατρός ἁγίου, καί τῆς ταλαίνης ἥψατο κεφαλῆς μου καί δέδωκέ μοι τόν στέφανον τῆς νίκης, αὕτη δέ μᾶλλον στέφανος γέγονέ μοι, καί ταύτην βλέπων ἄφραστον εὐφροσύνην, ἄφραστον χαράν, ἄφραστον θυμηδίαν εἶχον - πῶς γάρ οὖ; κόσμον ὅλον νικήσας καί τόν τοῦ κόσμου ἄρχοντα καταισχύνας ἀπό χειρός τε τοῦ Θεοῦ στέφος θεῖον, μᾶλλον δέ αὐτήν τοῦ τῶν ὅλων ∆εσπότου λαβών - θαῦμα! ἀντί στεφάνου χεῖρα,