46

τάς ἐκ τῶν παθῶν κηλῖδας. (99) Ἔκπλυνον καί τήν καρδίαν ἀπό πάσης πονηρίας. Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ῥίζα καί πηγή τῆς ἁμαρτίας˙ πονηρίᾳ τοῦ σπορέως πονηροῦ σπορά ὑπάρχει. Ἔνθα δ᾿ ἔστι, καί βλαστάνει καί εἰς ὕψος ἀναβαίνει καί ἐκφύει πλείστους κλάδους πονηρίας καί κακίας. Τούτου ῥίζας ἐκ βαθέων ἐξανάσπασον, Χριστέ μου, καί καθάρισον ψυχῆς μου καί καρδίας τάς ἀρούρας καί ἐμφύτευσον τόν φόβον ἐν αὐταῖς, τόν σόν, οἰκτίρμον, καί ἀξίωσον ῥιζῶσαι καί καλῶς ἀναβλαστῆσαι, ὅπως αὐξηθῇ εἰς ὕψος φυλακῇ τῶν ἐντολῶν σου προστιθέμενος καθ᾿ ὥραν. Τῇ προσθήκῃ δέ δακρύων προστιθείς ῥοάς βλυζούσας, ποτιζομένος δ᾿ ἐκ τούτων ἐπί πλεῖον καί αὐξάνει καί, καθ᾿ ὅσον στερεοῦται, καί εἰς ὕψος ἀναβαίνει. Ἀναλόγως συναυξάνει ἡ ταπείνωσις τῷ φόβῳ, ταπεινώσει δέ τά πάθη ἅπαντα ὑποχωροῦσι˙ σύν αὐτοῖς δέ καί δαιμόνων (100) ἀπελήλαται ἡ φάλαγξ, ἀρεταί δέ πᾶσαι ὥσπερ βασιλίδι κύκλῳ ταύτης συνεπόμεναι ὁρῶνται, οἷα φύλακες καί φίλαι καί θεράπαιναι δεσποίνης. Τούτων συναθροισθεισῶν δέ καί ἑνωθεισῶν ἀλλήλαις, μέσον τούτων ὥσπερ δένδρον εἰς ὑδάτων διεξόδους φόβος σός πεφυτευμένος ἐξανθεῖ καί κατ᾿ ὀλίγον δείκνυσί μοι ξένον ἄνθος. Ὦ Χριστέ μου, ξένον ἄνθος! Ξένον εἶπον, ὅτι πᾶσα φύσις κατά γένος τίκτει