204

ὁρώμενόν τε καί λαλοῦν πρός με ταῦτα˙ Τίς εἰς οὐρανούς εἶναί με περιγράφεις κἀκεῖ τε ζητεῖς καί κατοικεῖν νομίζεις; Τί με ἐπί γῆς εἶναι ὑπολαμβάνεις καί μετά πάντων συνεῖναι διαγγέλλεις καί πανταχοῦ με νομοθετεῖς ὑπάρχειν; Τό οὖν πανταχοῦ μέγεθός μοι προσάπτει, ἀμέγεθες δέ τό παράπαν ὑπάρχω˙ ὑπερμεγέθη γνῶθι γάρ μου τήν φύσιν. Τό δ᾿ ἐπί τῆς γῆς περιγραφήν ἐμφαίνει, πάντως δ᾿ ἀπερίγραπτος καθάπαξ πέλω. (360) Τό δέ λέγειν σε συνεῖναί με τοῖς πᾶσιν, ἄγνοιαν σαυτοῦ δήλην ποιεῖς τοῖς πᾶσι˙ συνεῖναι γάρ με τοῖς ἁγίοις ἀκούεις αὐτόν ὅλον με οὐσίᾳ ἐν αἰσθήσει, θεωρίᾳ τε, ἀλλά καί μετουσίᾳ, σύν τῷ Πατρί μου καί Πνεύματι τῷ Θείῳ, καί ἐπαναπαύεσθαι σαφῶς ἐν τούτοις. Εἰ οὖν καθ᾿ ἕνα εἴπῃς ἡμᾶς συνεῖναι, πολλούς ποιήσεις εἰς πολλούς μερισθέντας˙ εἰ ἕνα φράσῃς, πῶς ὁ εἷς καί καθ᾿ ἕνα, μᾶλλον δέ ὁ εἷς πῶς καί ἄνω καί κάτω, μετά δέ πάντων πῶς ὁ αὐτός συνέσται; Τό πᾶν ὁ πληρῶν πῶς ἐν ἐνί οἰκήσει, ὁ ὤν ἐν ἑνί πῶς καί τό πᾶν πληρώσει; Ἄκουε μυστήρια Θεοῦ ἀφράστου, ἄφραστα, παράδοξα καί πάντῃ ξένα˙ ἔστι μέν Θεός ἀληθῶς, ὄντως ἔστι, τοῦτο εὐσεβεῖς πάντες ὁμολογοῦσιν, οὐδέν δέ ἐστιν, ὧν ἡμεῖς ὅλως ἴσμεν, ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐξ ὧν ἄγγελοι ἴσασιν ἔστι, κἀν τούτῳ οὐδέν ὁ Θεός ἐστι, λέγω, τῶν παντων οὐδέν ὡς τῶν ἁπάντων κτίστης, ἀλλ᾿ ὑπέρ τό πᾶν. Τίς γάρ ἄν εἴποι τί ἐστι Θεός, ἵνα καί Ἔστιν, εἴπῃ, τόδε τυχόν ἤ τόδε; Ἀγνοῶ ὅλως ὁποῖος, ὁπόσος, ποταπός ἤ πηλίκος˙ ὁ οὖν ἀγνοῶν ἐγώ Θεόν, ὁποῖος μορφήν, εἶδός τε, τό μέγεθος, τό κάλλος, πῶς ἑρμηνεύσω τάς αὐτοῦ ἐνεργείας, πῶς μέν ὁρᾶται ἀόρατος ὤν πᾶσι, πῶς δέ σύνεστι τῇ κτιστῇ πάσῃ φύσει, πῶς ἐγκατοικεῖ ἐν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, (361) πῶς πληροῖ τό πᾶν καί οὐδαμοῦ πληροῦται, πῶς ὑπέρ τό πᾶν καί πανταχοῦ ὑπάρχει, ταῦτα γάρ οὐδείς ὅλως εἰπεῖν ἰσχύσει. Ἀλλ᾿, ὦ ἀνθρώπων ὅν οὐδείς ὅλως εἶδεν, ὦ παμβασιλεῦ, ὑπερεύσπλαγχνε μόνε, εὐχαριστῶ σοι ἐξ ὅλης μου καρδίας,