206

ἤ ἐκλάμπουσα ἑωρᾶτο ἀΰλως, ἀδιαλείπτως ἐμοί καί ἀνεσπέρως. Αὔτη μοι μαζός προετείνετο ὥσπερ καί θηλάζειν μοι γάλακτος ἀφθαρσίας ὡς υἱῷ Θεοῦ πλουσίως ἐχορήγει, ὤ γλυκύτητος, ὤ ἡδονῆς ἀφράστου! Αὔτη καί ποτήριον πόματος θείου (363) καί ἀθανάτου ῥείθρου ἐγένετό μοι. Ἐξ οὗ μετασχών καί τροφῆς ἐνεπλήσθην τῆς οὐρανίου, ἥνπερ ἄγγελοι μόνοι τρέφονται καί ἄφθαρτοι διατηροῦνται, φῶτα τοῦ πρώτου δεύτερα τῇ μεθέξει. Οὕτω καί ἡμεῖς θείας καί ἀπορρήτου φύσεως γεγόναμεν κοινωνοί πάντες, τέκνα τοῦ Πατρός, ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ δέ, Πνεύματι βαπτισθέντες τῷ Παναγίῳ˙ πάντως δ᾿ οὐ πάντες ἐπέγνωμεν τήν χάριν, οὐ τήν ἔλλαμψιν, οὐ μέθεξιν, οὐδ᾿ ὅτι οὕτως ἐγεννήθημεν, μόλις δέ τοῦτο τῶν χιλίων εἷς εἴτε καί τῶν μυρίων ἐν τῇ μυστικῇ ἐπέγνω θεωρίᾳ. Οἱ δ᾿ ἄλλοι πάντες ἀμβλωθρίδια τέκνα τόν γεννήσαντα ἑαυτούς ἀγνοῦντες˙ ὡς γάρ οἱ νεκροί ὕδατι βαπτισθέντες εἴτε καί πυρί οὐκ αἰσθάνονται ὅλως, οὕτως οὐδ᾿ οὖτοι νεκροί τῇ ἀπιστίᾳ καί τῶν ἐντολῶν πέλοντες τῇ ἀργίᾳ ἐλλιπεῖς οὐκ ἴσασιν, ὡς πεπόνθασι τέρας φοβερόν, πίστιν πεπλανημένην, δοκεῖν ἑαυτόν υἱόν τοῦ Θεοῦ εἶναι καί μή γνωρίζειν τόν ἴδιον πατέρα. Εἰ οὖν πίστει τοῦτον σύν γνωρίζειν λέγεις καί πίστει υἱός Θεοῦ εἶναι νομίζεις, ἔστω καί ἡ σάρκωσις τοῦ Θεοῦ πίστει, καί μή ἔργῳ φῇς ἄνθρωπον γεγονέναι μηδέ αἰσθητῶς αὐτόν ἀποτεχθῆναι. Εἰ δέ γέγονεν υἱός ὄντως ἀνθρώπου, υἱόν σε ποιεῖ τοῦ Θεοῦ πάντως ἔργῳ˙ (364) εἰ οὐ γέγονεν ἐν φαντασίᾳ σῶμα, οὐδ᾿ ἡμεῖς πάντως ἐν ἐπινοίᾳ πνεῦμα, ἀλλ᾿ ὡς ὑπῆρξε σάρξ ἀληθῶς ὁ Λόγος, οὕτω καί ἡμᾶς μεταμορφοῖ ἀρρήτως καί τέκνα ποιεῖ Θεοῦ ἐν ἀληθείᾳ. Ἄτρεπτος θεότητι μείνας ὁ Λόγος ἄνθρωπος ἐγένετο σαρκός προσλήψει, ἄτρεπτον τόν ἄνθρωπον σαρκί ψυχῇ τε τηρήσας πεποίηκεν θεόν με ὅλον, προσέλαβέ μου τήν κατάκριτον σάρκα καί θεότητα ὅλην ἐνέδυσέ με,