199

Ἄκουσον, ἄρτι δείξω σοι τόν αἰώνιον πλοῦτον˙ δάκρυσον, μετανόησον, καταφρόνησον πάντων, γενοῦ πτωχή τῷ πνεύματι, γενοῦ καί τῇ καρδίᾳ, γενοῦ ἀκτήμων χρήμασι, γενοῦ τοῦ κόσμου ξένη, γενοῦ τῶν θελημάτων σου ἐχθρά τῶν ἐναντίων καί μόνου τοῦ θελήματος γενοῦ τοῦ σοῦ ∆εσπότου καί ἀκολούθησον αὐτοῦ τοῖς ἴχνεσιν εὐτόνως. Καί τότε σχολαιότερον βαδίσας ὁ ∆εσπότης θέλων καταληφθήσεται ὑπό σοῦ τῆς ἀθλίας˙ αὐτόν δ᾿ ἰδοῦσα βόησον καί κραύγασον μεγάλως, αὐτός δ᾿ ἐπιστραφήσεται ὄμματι τῷ ἱλέῳ καί βλέψει καί παράσχει σοι μικρόν αὐτόν ἰδέσθαι καί πάλιν καταλείψει σε κρυβείς ἐξ ὀφθαλμῶν σου. Τότε θρηνήσεις, τάλαινα, τότε κλαύσεις ἐμπόνως, τότε αἰτήσεις θάνατον μή φέρουσα τόν πόνον, μή στέγουσα τόν χωρισμόν τοῦ γλυκέος ∆εσπότου. Αὐτός ἐξαποροῦσαν δέ ὁ ἀγαθός ἰδών σε καί σφοδρῶς ἐπιμένουσαν τῷ κλαυθμῷ καί τῇ λύπῃ πάλιν αἴφνης φανήσεται, πάλιν σε καταυγάσει, πάλιν καθυποδείξει σοι τόν ἀκένωτον πλοῦτον, τήν δόξαν τήν ἀμάραντον τοῦ πατρικοῦ προσώπου, καί εὐφρανεῖ σε ὡς τόν πρίν καί χαρᾶς σε ἐμπλήσει καί οὕτω καταλείψει σε τῆς χαρᾶς πεπλησμένην. Κατά μικρόν δέ ἡ χαρά τοῖς ἐκ τοῦ κόσμου λόγοις καί λογισμοῖς ἐκλείψει σε καί προσέσται σοι λύπη, (352) καί οὕτω πάλιν ὡς τό πρίν ἔσῃ σφοδρῶς θρηνοῦσα καί κοκυτῷ κραυγάζουσα κἀκεῖνον ἐκζητοῦσα, τόν εὐφροσύνην πάροχον, τόν τῆς χαρᾶς δοτῆρα, τόν πλοῦτον τόν ἱστάμενον καί ἀεί ὄντως ὄντα. Οὕτω σου τήν προαίρεσιν δοκιμάζοντος βλέπε, μή ἀποκάμῃς, ὦ ψυχή, μή στραφῇς εἰς τοὐπίσω, μή εἴπῃς˙ Μέχρι πότε μοι ἄληπτος οὕτως ἔσται; Μή εἴπῃς˙ Τί φαινόμενος εὐθύς κρύπτετααι πάλιν καί ἕως πότε κόπους μοι οὐκ ἐλεεῖ παρέχειν; Μή εἴπῃς˙ Πῶς δέ δύναμαι κοπιᾶν μέχρι τέλους; καί κατοκνήσῃς, ὦ ψυχή, ἐκζητεῖν τόν ∆εσπότην, ἀλλ᾿ ὡς πρός θάνατον σαυτήν ἅπαξ, ψυχή, ἐκδοῦσα μή ψηλαφήσῃς ἄνεσιν, μή ἐκζητήσῃς δόξαν, μηδέ τρυφήν τοῦ σώματος, μή συγγενῶν φιλίαν, μή περιβλέψῃ δεξιᾷ, μή εὐωνύμᾳ ὅλως, ἀλλ᾿ ὡς ἐνήρξω, μᾶλλον δέ θερμοτέρως δραμοῦσα σπεῦσον ἀεί καταλαβεῖν, δράξασθαι τοῦ ∆εσπότου. Κἄν μυριάκις ἄφαντος, τοσαυτάκις φανής σοι γένηται, καί ὁ ἄληπτος οὕτως ἔσται ληπτός σοι, μυριοντάκις, μᾶλλον δέ ἕως πνέεις ὅλως, προθυμοτέρως ζήτησον καί πρός ἐκεῖνον δράμε. Καί γάρ οὐ καταλείψει σε, οὐκ ἐπιλήσεταί σου, κατά μικρόν δέ μάλιστα ἐπί πλεῖον φανεῖται καί συχνοτέρως σοι, ψυχή, συνέσται ὁ ∆εσπότης