53

πῶς ὑπάρξει τοῦτο ὅλως; Οὐδαμῶς γάρ ἔσται τοῦτο! Τοῦ φωτός εἰ χωρισθῶμεν, πῶς φευξόμεθα τό σκότος; Τῆς χαρᾶς εἰ στερηθῶμεν, πῶς ἀπαλλαγῶμεν λύπης; Τοῦ νυμφῶνος ὄντες ἔξω πῶς ἄν ὅλως εὐφρανθῶμεν; Βασιλείας ἐκπεσόντες, τῆς σῆς θέας λέγω, Σῶτερ, ποίαν ἄλλην σωτηρίαν, (110) ποίαν δέ παραμυθίαν ἤ ἐν ποίῳ ἄλλῳ τόπῳ δυνηθῶμεν ἐφευρέσθαι; Ὄντως οὐδαμοῦ οὐδ᾿ ὅλως κἄν δοκῇ τισιν ἀφρόνως, ἄφρων γάρ ὁ τοῦτο λέγων. Ἀλλ᾿ ἀποκριθείς τις ἴσως ἐρεῖ ταῦτα˙ Πῶς ἐκτός τῆς βασιλείας, πῶς ἐκτός δέ τοῦ νυμφῶνος καί χοροῦ τοῦ τῶν δικαίων ἄλλος τόπος σωτηρίας ἤ ἀνέσεως οὐκ ἔσται; Ἄφρων, εἶπεν ἡ ἀγάπη, οὐκ ἀκούεις, ὅτι μίαν ὁ Ἀδάμ ἐν παραδείσῳ ἐντολήν, ὁ σός προπάτωρ, παραβάς ἀπεγυμνώθη δόξης θείας, καί ἡ Εὔα σύν αὐτῷ τοῦ παραδείσου ἐξωρίσθησαν εὐθέως, ἡδονῆς ἀντιλαβόντες ὤ τόν θάνατον ἀθλίως καί τόν ἱδρώτων γέμοντα καί πόνων, οἴμοι, βίον, καί ζῆν καί θνῄσκειν παρ᾿ αὐτῷ δικαίως ὁρισθέντες; Οὕτως νόει μοι καί τότε, ὅτε γένηται ἡ κρίσις, ὅτι ὅς ἄν εὑρεθείη δόξης θείας ὡς ἐκεῖνος ἀληθῶς γεγυμνωμένος, ἔξω τε τοῦ παραδείσου, ναί δή, καί τῆς βασιλείας καί τοῦ νυμφῶνος οὐρανίου (111) ἐλαθήσεται εὐθέως. Κἄν ἁμάρτημα μή ἔχῃ, ἀρετῶν δ᾿ ὑπάρχῃ δίχα, ἵσταται γεγυμνωμένος. Ἀρετῶν πασῶν δέ πρώτη, βασιλίς τε καί κυρία