153

μᾶλλον δ᾿ εἰσί καί αὗται φῶς φωτί συγκεκραμέναι, περιαυγάζουσί τε φῶς ψυχήν αὐτήν καί σῶμα καί λάμπουσί γε ἀληθῶς πρῶτον τῷ κεκτημένῳ καί τότε πᾶσι τοῖς λοιποῖς τοῖς ἐν σκότει τοῦ βίου˙ οὕς φώτισον ἐν Πνεύματι, Χριστέ, τῷ Παναγίῳ καί κληρονόμους ποίησον οὐρανῶν βασιλείας μετά πάντων ἁγίων σου, νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας˙ ἀμήν.

Λ∆'.

Ὅτι ἡ τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἕνωσις πρός κεκαθαρμένας ψυχάς ἐν αἰσθήσει τρανῇ, ἤγουν ἐν ἐπιγνώσει γίνεται καί, ἐν αἷς ἄν γένηται, φωτοειδεῖς ὁμοίας ἑαυτόῦ καί φῶς αὐτάς ἀπεργάζεται. (273)

∆ιΐσταται τῶν ὁρατῶν ὁ ἀόρατος πάντως καί τῶν κτισμάτων ὁ αὐτά πρῶτον κατασκευάσας καί τῶν φθαρτῶν ὁ ἄφθαρτος, τό σκότος τοῦ φωτός τε, καί μίξις τούτων γέγονε, ὅτε Θεός κατῆλθε. Τά διεστῶτα τότε γάρ ἥνωσεν ὁ Σωτήρ μου, ἀλλ᾿ οἱ τυφλοί τήν ἕνωσιν οὐκ εἶδον, οἱ νεκροί δέ λέγουσι ταύτης αἴσθησιν μηδ᾿ ὅλως ἐσχηκέναι, καί ζῆν καί βλέπειν οἴονται, ὤ μανίας ἐσχάτης, καί ἀπιστοῦντες λέγουσιν˙ Οὐδείς τῇ πείρᾳ τοῦτο ἔγνωκεν ἤ ἔπαθεν, οὐκ εἶδεν ἐν αἰσθήσει, ἀλλ᾿ ἀκοῇ καί διδαχῇ λόγων γίνεται μόνων. Ἀλλ᾿ ὦ Χριστέ μου, δίδαξον εἰπεῖν με τί πρός ταῦτα καί τῆς ἀγνοίας τῆς πολλῆς καί ἀπιστίας τούτους ἐκσπᾶσαι καί χαρίσασθαι ἰδεῖν σε, φῶς τοῦ κόσμου! Ἀκούσατε καί σύνετε, πατέρες, θείους λόγους καί γνώσεσθε τήν ἕνωσιν ἐν γνώσει γινομένην καί ἐν αἰσθήσει ἐκ παντός καί πείρᾳ καί ὁράσει. Θεός ἐστιν ἀόρατος, ὁρατοί δ᾿ ἡμεῖς πάντως˙ εἰ οὖν αὐτός τοῖς ὁρατοῖς θελήματι ἑνοῦται, ἕνωσις ἄρα γίνεται ἀμφοτέρων ἐν γνώσει. Εἰ δέ ἀγνώστως εἴποιας τοῦτο καί ἀναισθήτως, (274) πάντως νεκρῶν ἡ ἕνωσις καί οὐ ζωῆς πρός ζῶντας. Κτισμάτων κτίστης ὁ Θεός, κτιστοί δ᾿ ἡμεῖς ὡσαύτως˙ εἰ οὖν τῷ κτίσματι Θεός ὁ κτίσας συγκατέλθῃ καί ἑνωθῇ καί γίνηται ὡς ὁ κτίστης τό κτίσμα, αἴσθησιν ὄντως λάβοιεν ἀληθοῦς θεωρίας, ὅτι τῷ κτίστῃ τό κτιστόν ἀπορρήτως ἡνώθη. Εἰ δέ μή τοῦτο δώσομεν, ἀπόλωλεν ἡ πίστις καί ἡ ἐλπίς ἠφάνισται τῶν μελλόντων εἰς ἅπαν, ἀνάστασις οὐκ ἔσεται οὐδ᾿ ἡ καθόλου κρίσις. Ἐπειδή καί τά κτίσματα, ὡς λέγεις, ἀναισθήτως τῷ ποιητῇ ἑνούμεθα μηδέν γνωστῶς νοοῦντες, καί κινδυνεύει γε Θεός κατά σέ, ὡς οὐκ ἔστι