174

οὗτοι καί φίλοι γνήσιοι, οὗτοι συγκληρονόμοι, οὗτοι καί μάρτυρές εἰσι τῇ προαιρέσει μόνῃ, χωρίς ξεσμῶν, ἀναρτισμῶν, ἐσχαρῶν καί λεβήτων καί κατακαίοντος πυρός καί ξιφῶν τῶν τεμνόντων. Πρός ταῦτα ὑπερκόσμιαι ὁμοῦ ἅπασαι τάξεις ἠλάλαξαν˙ ∆ικαία σου ἡ κρίσις, πανοικτίρμον, γραφήτω, σφραγισθήτω τε νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας! Ἀμήν.

ΜΒ'.

Ὅτι οἱ τῷ Θεῷ ἀπ᾿ ἐντεῦθεν ἤδη διά τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετουσίας ἑνωθέντες, ἐκδημοῦντες τοῦ βίου εἰς αἰῶνας αὐτῷ ἐκεῖθεν συνέσονται˙ εἰ δ᾿ οὖν, ἀλλά τό ἀνάπαλιν τοῖς ἄλλως ἔχουσιν ἐνταῦθα τότε γενήσεται. (310)

Ἀρχή τοῦ βίου τέλος μοι καί τό τέλος ἀρχή μοι. Τό ὅθεν ἥκω, ἀγνοῶ, τό ποῦ εἰμι, οὐκ οἶδα, καί ποῦ αὖθις ἀφίξομαι, οὐ γινώσκω, ὁ τάλας. Γεννῶμαι γῆ ἀπό τῆς γῆς, ἀπό σώματος σῶμα, ἀπό φθαρτοῦ πάντως φθαρτός, καί θνητός ὅλως πέλων μικρόν ἐν γῇ χρονοτριβῶ ζῶν ἐν σαρκί καί θνῄσκω καί βίου ἄλλου ἄρχομαι μεταβαίνων ἐκ τούτου. Ἐῶ τό σῶμα ἐν τῇ γῇ ἀναστήσεσθαι μέλλον καί ἀτελεύτητον ζωήν ζήσεσθαι εἰς αἰῶνας. Νῦν οὖν ἐπίβλεψον, Θεέ, νῦν σπλαγχνίθητι, μόνε, νῦν με ἐλέησον! Ἰδού, ἐξέλιπεν ἰσχύς μου, εἰς γῆρας, Σῶτερ, ἤγγισα, εἰς πρόπυλα θανάτου. Ἄρχων τοῦ κόσμου ἔρχεται ἀναζητῆσαι θέλων τά ἔργα καί τάς πράξεις μου, τάς αἰσχράς καί βεβήλους˙ οἱ δήμιοι παρίστανται ἀπηνῶς με ὁρῶντες καί πρόσταγμα ἐκδέχονται λαβεῖν καί κατασπάσαι εἰς ᾅδου, Σῶτερ, βάραθρον ψυχήν μου τήν ἀθλίαν. Σύ οὖν ὁ φύσει εὔσπλαγχνος, ὁ φιλάνθρωπος μόνος, ὁ πανοικτίρμων Κύριος, ἐλέησόν με τότε καί μή μνησικακήσῃς μοι, μή με ἐγκαταλίπῃς, (311) μή δώσῃς χώραν κατ᾿ ἐμοῦ ἐχθρῷ μου τῷ δολίῳ, τῷ καθ᾿ ἑκάστην ὥραν μοι προσεπαπειλουμένῳ, ὠρυομένῳ κατ᾿ ἐμοῦ, τρίζοντι τούς ὀδόντας καί˙ Ποῦ θαρρεῖς, μοι λέγοντι, πῶς δέ διαφυγεῖν μου ἐλπίζεις χεῖρας, ὅτι με καταλιπών προσῆλθες Χριστῷ κἀμοῦ τάς ἐντολάς ἄρτι παρελογίσω; Ἀλλ᾿ οὐκ ἐκφύγεις οὐδαμῶς˙ ποῦ γάρ καί ἀπελεύσῃ; Οὐ διαδράσαι πώποτε ὅλως ἐμέ ἰσχύσεις, τόν τόν Ἀδάμ ἐξάξαντα καί Εὔαν παραδείσου, τόν καί τόν Κάϊν ἀδελφοῦ ποιήσαντα φονέα, τόν ἐπί τοῦ κατακλυσμοῦ πάντας ὁμοῦ τῇ πλάνῃ καί τῷ θανάτῳ τῷ φρικτῷ περιπεσεῖν ἀθλίως εἰς τέλος δελεάσαντα ταῖς ἐμαῖς ἐξαπάταις,