67

Πῶς ἀλλοιοῖς τά χείλη μου αἴγλῃ θεότητός σου, ἐξ ἀκαθάρτων ἅγια ταῦτα μετασκευάζων; Γλῶσσάν μου δέ τήν ῥυπαράν, Χριστέ, πῶς ἐκκαθαίρεις καί μασησμῷ τῆς σῆς σαρκός σοῦ μέτοχον ἐργάζῃ; Πῶς καί ὁρᾶν με ἀξιοῖς καί παρ᾿ ἐμοῦ ὁρᾶσθαι καί ταῖς χερσί μου, ὁ κρατῶν τά σύμπαντα, κρατεῖσθαι, ὀ πᾶσιν ἀθεώρητος τάξεσιν οὐρανίαις (133) καί τῷ Μωσῇ ἀπρόσιτος, τῷ ἐν προφήταις πρώτῳ; Οὐ γάρ ἰδεῖν τό πρόσωπον τό σόν κατηξιώθη, οὐδ᾿ ἐν ἀνθρώποις ἄλλοις τις, ἵνα μή ἀποθάνῃ. Σέ οὖν τόν ἀκατανόητον, σέ τόν ἄφραστον μόνον, σέ τόν ἀχώρητον παντί καί ἀπρόσιτον πᾶσι, πῶς καί κρατεῖν τε καί φιλεῖν καί ὁρᾶν καί ἐσθίειν καί ἔχειν ἐν καρδίᾳ μου, Χριστέ, καταξιοῦμαι καί διαμένω ἄφλεκτος χαίρων ἅμα καί τρέμων καί ἀνυμνῶν σου τήν πολλήν, Χριστέ, φιλανθρωπίαν; Οἱ οὖν τυφλοί καί σαρκικοί, οἱ μή γινώσκοντές σε, ἀναισθητοῦντες, μᾶλλον δέ τήν ἰδίαν δεικνύντες ἀσθένειαν καί σκότωσιν καί τῶν καλῶν ἁπάντων, Σῶτήρ μου, ἀποστέρησιν, πῶς τολμῶσι τοῦ λέγειν˙ Τί δέ καί χρῄζει ἄνθρωπος ἱερωσύνην ἔχειν, ἐάν μή ἕν τῶν τριῶν τύτων κερδάνῃ˙ ἤ τήν τροφήν τοῦ σώματος ἤ πορισμόν χρυσίου ἤ θρόνον ἐκ τῶν ὑψηλῶν ἐπισκοπῆς πλουσίας; Ὤ σκότους, ὤ πωρώσεως, ὤ πτωχείας ἐσχάτης, ὤ ἀθλιότητος πολλῆς, ὤ ἀγνοίας μεγάλης, ὤ γεηρῶν τε καί κενῶν ματαίων ὀνομάτων, ὤ τόλμης, ὤ φρονήματος Ἰούδα τοῦ προδότου! Ὡς γάρ ἐκείνῳ τά φρικτά τοῦ δεσποτικοῦ δείπνου καί τοῦ ἀχράντου σώματος εἰς οὐδέν ἐλογίσθη, ἀλλά κρεῖσσον ἡγήσατο ἀργύρια ὀλίγα, οὕτω καί οὗτοι τά φθαρτά τῶν ἀφθάρτων καί θείων προτιμῶντες ἐκλέγονται τήν ψυχικήν ἀγχόνην. Εἴπατέ μοι, ὦ μάταιοι, εἰ ἐπίστασθε τοῦτο! Τίς τόν Χριστόν κτησάμενος ἑτέρου πλέον χρῄζει τινός ἆρα τῶν ἀγαθῶν τοῦ παρόντος αἰῶνος; Τίς τήν χάριν τοῦ Πνεύματος ἔχων ἐν τῇ καρδίᾳ οὐχί Τριάδα τήν σεπτήν ἐν αὐτῷ κατοικοῦσαν (134) κέκτηται, τήν φωτίζουσαν καί Θεόν ἐκτελοῦσαν; Τίς δέ Θεός γενόμενος χάριτι τῆς Τριάδος καί δόξης καταξιωθείς τῆς ἄνω τε καί πρώτης, πλέον τι ἐννοήσειεν ἐνδοξότερον ἆρα τοῦ λειτουργεῖν τε καί ὁρᾶν τήν ἀνωτάτω φύσιν, τήν παντουργόν, τήν ἄφραστον, τήν ἀπρόσιτον πᾶσιν; Ἤ τίνος ἐπιθυμήσειε λαμπροτέρου ἐν βίῳ, τῷ τε τούτῳ, λογίσθητι, τῷ ὀλιγοχρονίῳ, ἤ τῷ ἄλλῳ, μοί νόησον, τῷ μή ἔχοντι τέλος; Εἰ ᾔδεις τό κρυπτόμενον βάθος τῶν μυστηρίων, οὐκ ἄν με κατηνάγκαζες ταῦτα λαλεῖν ἤ γράφειν.