191

ἔνθοθεν τῆς βασιλείας τῆς τῶν οὐρανῶν γενέσθαι καί Χριστῷ συμβασιλεῦσαι, τῷ ∆εσπότῃ τῶν ἁπάντων, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα σύν Πατρί καί Πνεύματί τε εἰς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

ΜΕ'.

Περί θεολογίας ἀκριβεστάτης˙ καί ὅτι ὁ μή ὁρῶν τό φῶς τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης χείρων τυγχάνει τυφλῶν. (338)

Ὦ φιλοικτίρμον Θεέ μου, ποιητά μου, λάμψον πλεῖόν μοι τό ἀπρόσιτον φῶς σου, ἵνα μου χαρᾶς ἐμπλήσῃς τήν καρδίαν. Ναί, μή ὀργισθῇς, ναί, μή ἐγκαταλίπῃς, ἀλλά αὔγασον ψυχήν μου τῷ φωτί σου˙ τό γάρ φῶς σου σύ, ὁ Θεός μου, τυγχάνεις. Εἰ γάρ κέκλησαι πολλοῖς καί διαφόροις τοῖς ὀνόμασιν, ἀλλ᾿ ἕν αὐτός ὑπάρχεις˙ τοῦτο δέ τό ἕν ἄγνωστον πάσῃ φύσει καί ἀόρατον καί ἄφραστον τυγχάνει, ὅ παραδεικνύμενον πάντα καλεῖται. Τοῦτο οὖν τό ἕν τρισυπόστατος φύσις, μία θεότης, μία τε βασιλεία, μία δύναμις, ἕν ἡ Τριάς γάρ πέλει. Τριάς μία γάρ ὁ Θεός μου, οὐ τρία, τρία ὅμως δέ τό ἕν καθ᾿ ὑποστάσεις, ὁμοφυεῖς ἀλλήλαις οὔσας τῇ φύσει, ὁμοδυνάμους ὅλως, ὁμοουσίους, ἀσυγχύτως μέν ὑπέρ νοῦν ἡνωμένας, ἀδιαιρέτως δ᾿ αὖθις διαιρουμένας, εἰς ἕν τά τρία καί τό ἕν γε εἰς τρία. Εἷς γάρ ἐστιν ὁ ποιήσας τά πάντα Ἰησοῦς Χριστός σύν Πατρί τῷ ἀνάρχῳ, (338) συνανάρχῳ τε Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ. Ἕν οὖν ἡ Τριάς ἀμερίστως εἰς ἅπαν, ἐν τῷ ἑνί τά τρία δέ, ἐν τοῖς τρισί τό ἕν δέ, μᾶλλον δέ ἕν τά τρία μοι καί τό ἕν τρία πάλιν˙ νόει, προσκύνει, πίστευε νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας. Τό ἕν γάρ τοῦτο φαντασθέν, λάμψαν καί καταυγάσαν, μεταληφθέν, μεταδοθέν πᾶν ἀγαθόν ὑπάρχει˙ διό οὐχ ἕν, ἀλά πολλά καί παρ᾿ ἡμῖν καλεῖται˙ φῶς καί εἰρήνη καί χαρά, ζωή, τροφή καί πόσις, ἔνδυμα, περιβόλαιον, σκηνή καί θεῖος οἶκος, ἀνατολή, ἀνάστασις, ἀνάπαυσις λουτρόν τε,