92

Πῶς; εἰπέ μοι, φράσον ταῦτα. Πῶς τά ἄφραστά σοι φράσω, (174) πῶς τά ἄρρητά σοι εἴπω; Ὅμως πρόσεχε καί λέξω˙ λάμπει ἥλιος ἀκτῖνας˙ αἰσθητόν τοῦτον σοί λέγω, τόν γάρ ἄλλον οὔπω εἶδες˙ τάς γοῦν τούτου βλέπεις ἀκτῖνας καί ληπταί εἰσι τοῖς ὀφθαλμοῖς σου. Τό δέ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν σου συνημμένον ἦν τοῖς ὀφθαλμοῖς σου˙ ἄρτι λέξον ἐρωτῶντι˙ Τό οὖν φῶς σου ταῖς ἀκτῖσι πῶς ὑπάρχει συνημμένον, ἐν ἀμίκτῳ μίξει ἔστιν ἤ συγκέχυνται ἀλλήλοις; Οἶδα˙ ἄμικτα καί λέξεις καί μικτά ὁμολογήσεις καί ληπτόν τό φῶς μοι εἴπῃς, ὀφθαλμῶν ἀνεῳγμένων καί καλῶς κεκαθαρμένων. Τό δ᾿ αὐτό, εἰ σύ καμμύσῃς, ἄληπτον εὐθύς ὑπάρχει, τοῖς τυφλοῖς οὐ παραμένει, σύνεστι δέ τοῖς ὁρῶσιν. Ὅτε δέ δύνει, καί τούτους ὡς τυφλούς καταλιμπάνει - ἐν νυκτί καί γάρ ἀνθρώπων ὀφθαλμοί οὐ καθορῶσιν , ἡ ψυχή οὖν διά τούτων παρακύπτουσα φῶς βλέπει, τοῦ φωτός δέ μή παρόντος ὡς ἐν σκότει πάντως ἔστιν, ἀνατέλλοντος δέ τούτου τότε βλέπεις φῶς ἐν πρώτοις, ἐν φωτί δέ καί τά πάντα, (175) τό δέ φῶς ἔχων οὐκ ἔχεις˙ ἔχεις γάρ, ὅτι καί βλέπεις, κατασχεῖν δέ μή ἰσχύων ἤ λαβεῖν αὐτό χερσί σου. Ἔχεις ὅλως οὐ δοκεῖς τι, ἐφαπλοῖς τάς σάς παλάμας, λάμπει ἥλιος ἐν ταύταις καί κρατεῖν αὐτόν νομίζεις˙ τοῦτο λέγω, ὅτι ἔχεις. Σφίγγεις αἴφνης πάλιν ταύτας καί ἀκράτητος ὑπάρχει˙ οὕτως πάλιν οὐδέν ἔχεις. Τά ἁπλᾶ ἁπλῶς κρατοῦνται,