164

μέσον δ᾿ ἀφθάρτων καί φθαρτῶν ἀρρήτως κρατουμένη˙ ὑπό μέν τῶν καθέλκεται πρός ἡδονάς, πρός πάθη, ὑπό δέ τῶν πρός οὐρανόν πτερουμένη ἐκεῖσε μένειν μέν ἐκβιάζεται, κατασπᾶται δέ ὅμως καί πάλιν ἀναφέρεσθαι ἀεί θερμῶς σπουδάζει ἀεροβάμων θέλουσα εἶναι ἐξ ὁρωμένων. Ὡς γάρ παγίδας βλέπουσα τά ἐν τῷ κόσμῳ πάντα φοβεῖται ὅλως ἐν τῇ γῇ πατῆσαι ἤ καθίσαι, ἵνα μή πάντως ἐμπαγῇ κρατηθεῖσα ἐν τούτοις καί γένηται κατάβρωμα θηρίων ἀνημέρων. Τοιοῦτος ὁ τῶν εὐσεβῶν καί πιστῶν καί ἁγίων ἁπάντων βίος, ὅνπερ χρή ἐκμιμεῖσθαι τούς πάντας, ἵνα καί σύν αὐτοῖς Χριστῷ, Θεῷ, κριτῇ τῶν πάντων ἀμέμπτως παραστήσονται καί κοινωνοί τῆς δόξης καί βασιλείας τῆς αὐτοῦ ἔσονται εἰς αἰῶνας, ἀμήν.

ΛΘ'.

Ὅτι ὁ πόθος καί ἡ πρός Θεόν ἀγάπη ὑπερβαίνει πᾶσαν ἀγάπην καί πάντα πόθον ἀνθρώπινον˙ βαφείς δέ ὁ νοῦς τῶν καθαιρομένων ἐν τῷ φωτί τοῦ Θεοῦ ὅλος θεοῦται καί νοῦς ἐκεῖθεν χρηματίζει Χριστοῦ. (293)

Ἀμήχανον τό κάλλος σου, ἀσύγκριτον τό εἶδος, ἡ ὡραιότης ἄφατος, ὑπέρ λόγον ἡ δόξα, τό ἦθος, ∆έσποτα Χριστέ, τό ἀγαθόν καί πρᾷον τῶν γηγενῶν ὑπέρκειται τάς ἐννοίας ἁπάντων, καί διά τοῦτο ὁ πρός σέ πόθος καί ἡ ἀγάπη πᾶσαν ἀγάπην τῶν βροτῶν ὑπερνικᾷ καί πόθον. Καθ᾿ ὅσον γάρ ὑπέρκεισαι τῶν ὁρωμένων, Σῶτερ, κατά τοσοῦτον ὁ πρός σέ πόθος ὑπάρχει μείζων καί συγκαλύπτει ἅπασαν ἀνθρωπίνην ἀγάπην καί ἔρωτας τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν ἀποτρέπει, ἐπιθυμίας πάσας δέ ἀποκρούεται τάχος˙ σκότος γάρ ὄντως τῶν παθῶν ἐπιθυμία πέλει καί νύξ βαθεῖα τῶν αἰσχρῶν ἁμαρτιῶν ἡ πρᾶξις, φῶς δέ ὁ ἔρως ὁ πρός σέ καί ἡ ἀγάπη, Σῶτερ. ∆ιό ἐξανατέλλουσα ἐν ψυχαῖς φιλοθέοις εὐθύς ἡμέραν ἐμποιεῖ ἀπαθείας, Θεέ μου, ἀποδιώκουσα παθῶν καί ἡδονῶν τό σκότος˙ ὤ θαῦμα, ὤ παράδοξον ἔργον Θεοῦ ὑψίστου καί μυστηρίων δύναμις τῶν κρυπτῶς τελουμένων! Σύ καί τά ἄφθαρτα ἡμῖν καί τά φθαρτά χαρίζῃ, σύ καί τά γήϊνα, Θεέ, σύν τοῖς ἐπουρανίοις, (294) τά ἐνεστῶτά τε ὁμοῦ καί τά μέλλοντα, Λόγε, ὡς πάντων πάντως ποιητής, ὡς ἔχων ἐξουσίαν τῶν οὐρανίων, ∆έσποτα, καί τῶν καταχθονίων˙ καί πῶς ἡμεῖς οἱ ἄθλιοι ἀγαπῶμεν ἀνθρώπους