168

(299) καί βασιλείας τῆς ἐμῆς ἔσονται κληρονόμοι, συγκοινωνοί τε ἀγαθῶν ἀφράστων, ἀπορρήτων γενήσονται˙ καί σύν ἐμοί ἔσονται εἰς αἰῶνας. Τούς δ᾿ ἄλλους τίς μή κλαύσει γε, τίς αὐτούς μή θρηνήσει, τίς μή σταλάξει δάκρυον ἐκ συμπαθοῦς καρδίας, τίς μή πενθήσει τήν αὐτῶν πολλήν ἀναισθησίαν, ὅτι ἀφέντες τήν ζωήν ἑαυτούς τῷ θανάτῳ παραδεδώκασι Θεοῦ δεινῶς ἀπορραγέντες; Ὧν τῆς μερίδος ῥῦσαί με, ∆έσποτα τῶν ἁπάντων, καί κοινωνόν γενέσθαι με παθῶν σου τῶν ἀχράντων ἀξίωσον τόν εὐτελῆ καί ἔσχατόν σου δοῦλον, ὅπως ὡς εἴρηκας, Θεέ - καί κοινωνός ὑπάρξω τῆς δόξης σου καί τῆς τρυφῆς τῶν ἀγαθῶν σου, Λόγε, νῦν μεν ὡς ἐν αἰνίγματι καί τύπῳ καί ἐσόπτρῳ τότε δέ ἐπιγνώσομαι, ὅσον καί ἐπεγνώσθην, ἀμήν.

ΜΑ'.

Εὐχαριστία πρός Θεόν ὑπέρ τῶν παρ᾿ αὐτοῦ γεγονότων εὐεργεσιῶν καί αἴτησις τοῦ μαθεῖν, τίνος χάριν οἱ τέλειοι γεγονότες ὑπό τῶν δαιμόνων παραχωροῦνται πειράζεσθαι˙ καί περί τῶν ἀποτασσομένων τῷ κόσμῳ διδασκαλία καί ὑποτύπωσις ῥηθεῖσα παρά Θεοῦ. (300)

Γινώσκεις τήν πτωχείαν μου, οἶδας τήν ὀρφανίαν, ἐπίστασαι τήν μόνωσιν, ὁρᾷς τό ἀσθενές μου καί τήν ἀδυναμίαν μου, ὁ πλάσας με Θεός μου οὐκ ἀγνοεῖς, ἀλλ᾿ ἐφορᾷς καί τά πάντα γινώσκεις. Ἴδε καρδίαν ταπεινήν, ἴδε συντετριμμένην, ἴδε ἐν ἀπογνώσει με ἐγγίζοντα, Θεέ μου, καί δός ἀφ᾿ ὕψους χάριν σου, δός Πνεῦμά σου τό Θεῖον. ∆ός τόν Παράκλητον, Σῶτερ, πέμψον, καθώς ὑπέσχου, ἀπόστειλον κἀμοί καί νῦν τῷ προσκαθεζομένῳ ἐν ὑπερῴω, ∆έσποτα, ὑπεράνωθεν ὄντως παντός γηΐνου πράγματος, ἔξω παντός τοῦ κόσμου καί σέ ζητοῦντι καί τό σόν Πνεῦμα ἐκδεχομένῳ. Μή οὖν βραδύνῃς, εὔσπλαγχνε, μή παρίδῃς, οἰκτίρμον, μή ἐπιλάθῃ τοῦ ψυχῇ ζητοῦντός σε διψώσῃ. Μή με στερήσῃς τῆς ζωῆς τόν ἀνάξιον ταύτης μηδέ βδελύξῃ με, Θεέ, καί μή ἐγκαταλίπῃς. Τά σπλάγχνα σου προβάλλομαι, τό ἔλεος προτείνω καί τήν φιλανθρωπίαν σου μεσῖτίν σοι προσφέρω. (301) Οὐκ ἔκαμον, οὐκ ἔπραξα δικαιοσύνης ἔργα, οὐδέποτε ἐτήρησα μίαν τῶν ἐντολῶν σου, ἀλλά ἀσώτως ἅπαντα τόν βίον μου μετῆλθον, πλήν αὐτός οὐ παρεῖδές με, ἀλλά ζητήσας εὗρες πλανώμενον, ἐπέστρεψας ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πλάνης καί ἐπ᾿ ἀχράντους ὤμους σου φωτί τῆς χάριτός σου