172

ἤ ὁ τούς ὄντας ἐν αὐτῷ παιδεύων ἤ διδάσκων ἤ καί ὁ σῴζων ἅπαντας, εἰ μή καὐτός σωθείη; Τίς οὖν ὑπάρχει, εἴτε πῶς ἄλλους σώσας οὐ σώσει τήν ἑαυτόῦ ὁ ἄθλιος ψυχήν, ἀλλ᾿ ἀπολέσει; Ὁ παραλύων ἐντολήν ἐμήν ∆εσπότου πάντων καί οἱονεί καταπατῶν καί δι᾿ αὐτῆς ἐκβαίνων καί παραβαίνων νόμους μου, ὑπερπηδῶν προστάξεις καί τῆς αὐλῆς τῶν ἐντολῶν καί φραγμοῦ τούτων ἔξω γενόμενος, εἰ σώσειε κόσμον καί τούς ἐν κόσμῳ, ξένος ἐμοῦ καί τῶν ἐμῶν πόρρω προβάτων ἔσται, καί μάλιστα ὡς τόν φραγμόν τῆς αὐλῆς καταλύσας καί τοῖς προβάτοις ἔξοδον, οὐκ ἐκ τῆς θύρας μόνης, καί εἴσοδον τήν ἄδικον παρασχών τοῖς θηρίοις, δίκην ὑποίσει ἄρρητον ὑπέρ ὄλων προβάτων καί διχοτομηθήσεται καί πυρί καί ταρτάρῳ καί τῶν σκωλήκων ἔσται κατάβρωμα ὁ τάλας. Τοῦτο γάρ εἶπεν ὁ Πατήρ δι᾿ Υἱοῦ καί τό Πνεῦμα ἐλάλησεν, ὅπερ ἐστί τό στόμα τοῦ ∆εσπότου˙ ἄγγελοι προσευφήμησαν φωναῖς ἀκαταπαύστοις, οἱ δίκαιοι προσέπεσον ἀκούσαντες καί εἶπον˙ Ἀδέκαστος ἡ κρίσις σου, ἀνύποπτος ἡ ψῆφος, ἀπροσπαθῶς γάρ ἔκρινας, ὦ Θεέ πανοικτίρμον! Πῶς γάρ ὁ μή τό ἑαυτόῦ θέλημα καταλείψας καί τοῦ ἐκπροσωποῦντός σε, ὡς τόν σόν τοῦ ∆εσπότου, ἐν προτιμήσει θέμενος καί φυλάξας ἀτρώτως, ὡς αὐτός σύ ἐτήρησας τοῦ σοῦ Πατρός, οἰκτίρμον, συγκληρονόμος σου ὀφθῇ συγκοινωνός τε ὅλως, καί μάλιστα συνθέμενος τοῦτο μέχρι θανάτου, τό μή ποιῆσαι θέλημα ἔν τινι τό οἰκεῖον, (307) μή προστεθῆναι αἵματι, μή σάρκα προτιμῆσαι, ὅπερ ἐστί συγγένεια, σύνδεσμος φυσικός τε, στοργή συνδοῦσα τούς ἐν γῇ πρός τά ἀπαρνηθέντα καί ἐπιστρέφουσα αὐτούς ὅλους εἰς τά ὀπίσω; Οἱ μάρτυρες ἐβόησαν˙ Κρίσις δικαία ὄντως! Ὡς γάρ ὁ πρός μαρτύριον ἑαυτόν δούς προθύμως εἶτα ἐλθόντας συγγενεῖς, γυναῖκάς τε καί παῖδας, ταῦτα σύν πένθει λέγοντας˙ Οὐκ ἐλεεῖς σά τέκνα οὐδέ οἰκτείρεις, ἄσπλαγχνε, γυναικός σου χηρείαν; Οὐδέ πτωχείᾳ τῇ αὐτῶν συμπαθῶς ἐπικάμπτῃ οὐδέ ἀπώλειαν αὐτῶν ἐννοεῖς καί οἰκτείρεις, ἀλλά ἀφίεις ὀρφανά, ξένα, πτωχά, καί χήραν τήν σήν γυναῖκα, καί σαυτόν προτιμᾷς σῶσαι μόνον; Καί πῶς οὐχ ὡς φονεύς μᾶλλον μέλλεις κατακριθῆναι, ὅτι κατέλιπες ἡμᾶς εἰς ἀπώλειαν πάντας καί σῶσαι μόνην σου ζητεῖς τήν ψυχήν; Οὐκ ὀφείλει ὅλως αὐτῶν κἄν πρός βραχύ τῆς φωνῆς εἰσακοῦσαι, ὅλως πρός θρήνους τούς αὐτῶν τήν ἀκοήν προσκλῖναι καί εἴτε δώροις τά δεσμά καί εἱρκτήν ἀποδράσαι, ἤ ἀπαρνήσει σου, Χριστέ, τούτων ἀπολυθῆναι,