101

οἴμοι, πόσον ἀπολείπω τῶν καλῶν ἐν ἀγνωσίᾳ! καί σπουδάσεις ταῦτα γνῶναι, ἵνα γνωστικός καλῇ γε. Εἰ γάρ σεαυτόν οὐκ οἶδας, ποταπός εἶ, ποῖος πέλεις, πῶς τόν κτίστην ἐπιγνώσῃ, πῶς πιστός ὀνομασθήσῃ, πῶς δέ ἄνθρωπος κληθήσῃ βοῦς ὑπάρχων ἤ θηρίον; Ἤ ὡς ἄλογόν τι ζῷον ἤ καί χείρων τούτων ἔσῃ ἀγνοῶν τόν κτίσαντά σε. Τίς ἐκεῖνον μή γινώσκων λογικός εἰπεῖν τολμήσει, ὅτι ἔστιν; Οὐ γάρ ἔστι! Πῶς γάρ, ὅς ἐστέρηται τοῦ λόγου; Ὁ δ᾿ ἐστερημένος λόγου εἰς ἀλόγου ἔστι τάξιν, ποιμανθείς δέ ὑπ᾿ ἀνθρώπων πάντως ἔσται σεσωσμένος˙ εἰ δ᾿ οὐ βούλεται, ἀλλ᾿ ὄρει καί φαράγγοις προσπελάζει, βρῶμα ἔσεται θηρίων ὡς ἀπολωλός ἀρνίον. Ταῦτα πρᾶττε καί μελέτα, μή παραρρυῇ, τεκνίον!

Κ∆'.

∆ι᾿ ὧν ἐξομολογούμενος ἐν τῷ παρόντι γράφει λόγῳ, δείκνυσι τό βάθος τῆς ἑαυτοῦ ταπεινώσεως, καί προϊών διδάσκει αὐτήν τόν εἰς μέτρον ἐλάσαντα τελειότητος καί ἀξιωθέντα τοιούτων ἐν θεωρίᾳ ἀποκαλύψεων, Παῦλον τόν θεῖον κἀν τούτῳ μιμούμενος, ἁμαρτωλόν ἑαυτόν ἀποκαλοῦντα καί ἀνάξιον τοῦ καλεῖσθαι ἀπόστολον. (188)

∆ίδου μοι, Χριστέ, καταφιλεῖν σούς πόδας. ∆ίδου μοι τάς σάς κατασπάζεσθαι χεῖρας, χεῖρας τάς ἐμέ λόγῳ παραγαγούσας, χεῖρας τάς πάντα κτισάσας ἀκαμάτως. ∆ίδου μοι βλέπειν τό πρόσωπόν σου, Λόγε, καί ἀπολαύειν τοῦ ἀπορρήτου κάλλους καί κατανοεῖν καί τρυφᾶν σου τῆς θέας, θέας ἀρρήτου, θέας τῆς ἀθεάτου, θέας τῆς φρικτῆς, ὅμως δίδου μοοι λέγειν τάς ἐνεργείας αὐτῆς, οὐ τήν οὐσίαν. Ὑπέρ φύσιν γάρ, ὑπέρ ουσίαν πᾶσαν ἧς ὅλος αὐτός, ὁ Θεός μου καί κτίστης.