230

δός ἀναστῆναι τῆς κακῆς ὑπονοίας τοῦ λάκκου καί εἰς συναίσθησιν ἐλθεῖν ὅτι ἐν λάκκῳ κεῖνται, ἐν σκότει καί καθέζονται, φῶς θεῖον οὐχ ὁρῶντες. Ὅ μαρτυροῦσιν ὅτι νῦν εἰσίν οἱ βλέποντές σε. Οἷς εἰ μή λάμψῃ σου τό φῶς καί ἴδωσιν ἐν γνώσει, πῶς ἄν πιστεύσωσι τρανῶς ὅτι ἀξίοις φαίνῃ καί συλλαλεῖς καί συνοικεῖς νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας αὐτοῖς ὡς φίλοις, ὠς πιστοῖς δούλοις σου, καθώς εἶπας; Ἀλλά πιστῶν σύ εἶ Θεός, οὐχί δέ καί ἀπίστων, οὗ χάριν πρός αὐτούς ὅλως οὐκ ἐπιβλέπεις. Τοῖς γάρ ἀπαρνουμένοις σε καί λέγουσι μή λάμπειν τό φῶς σου τό ἀΐδιον εἰς ψυχάς τῶν ἀξίων, πῶς σου φωτός τό πρόσωπον ὑποδείξῃς, Σωτήρ μου; Οὐδαμῶς, εἰ μή κτήσονται πίστιν πολλήν, ὡς εἶπας, καί τόν νόμον φυλάξουσι τόν θεῖόν σου προθύμως μέχρι θανάτου ἑαυτούς διά σέ ἐκδιδόντες εἰς ἐργασίαν ἀληθῆ τῶν σοφῶν ἐντολῶν σου. Τοῦτο οὖν τό σωτήριον πάντων τῶν σῳζομένων, ὁδός οὐκ ἔστιν ἄλλη δέ, ὡς εἶπας, ὦ Θεέ μου. ∆ός ἔλεος, δός ἔλεος δεομένοις σου, Σῶτερ, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Νστ'.

Εὐχή πρός Θεόν ἐπί τοῖς γεγονόσιν εἰς αὐτόν, ἱκετήριός τε ὁμοῦ καί εὐχαριστήριος. (406)

Κύριε, δός μοι σύνεσιν, Κύριε, δός μοι γνῶσιν, Κύριε, δίδαξον κἀμέ ποιεῖν τάς ἐντολάς σου. Κἄν ἥμαρτον ὡς ἄνθρωπος ὑπέρ ἄνθρωπον, οἶδας, ἀλλά σύ τῇ οἰκείᾳ σου, Θεέ μου, εὐσπλαγχνίᾳ ἠλέησάς με τόν πτωχόν, τόν ὀρφανόν ἐν κόσμῳ, καί ἐποίησας, ∆έσποτα, ὅ μόνος σύ γινώσκεις˙ ἀπό πατρός καί ἀδελφῶν, συγγενῶν τε καί φίλων, ἀπό γῆς τῆς γενέσεως, ἐξ οἴκου γονικοῦ μου ὡς ἐξ Αἰγύπτου σκοτεινῆς, ὡς ἐξ ᾅδου μυχῶν με οὕτω γάρ ἐμοί δέδωκας, τῷ εὐτελεῖ σου δούλῳ, περί ἐκείνων ἐννοεῖν καί λέγειν ἐν συνέσει - ἀποχωρίσας, εὔσπλαγχνε, καί προσλαβόμενός με καί τῇ χειρί σου τῇ φρικτῇ κρατήσας ἤγαγές με, εἰς ὅν ηὐδόκησας ἐν γῇ γενέσθαι μου πατέρα, καί τοῖς ποσί προσέρριψας αὐτοῦ καί ταῖς ἀγκάλαις. Κἀκεῖνός με προσήγαγε τῷ σῷ Πατρί, Χριστέ μου, καί σοί διά τοῦ Πνεύματος, ὦ Τριάς, ὁ Θεός μου, κλαίοντα ὡς τόν ἄσωτον καί προσπίπτοντα, Λόγε, καθώς αὐτός ἐπίστασαι, ὅτι ἐδίδαξάς με, καί σύ οὐκ ἀπηξίωσας υἰόν σου με καλέσαι.