16

215 Οἱ δέ Θεοῦ ἐκπίπτονες θαυμάζω, ποῦ καί στῶσιν, ἀπό τοῦ ὄντος πανταχοῦ ἀφεστηκότες πόρρω, καί ὄντως φρίκης, ἀδελφοί, θαῦμα μεγάλης γέμον, δεόμενόν τε λογισμοῦ νοός πεφωτισμένου, ἵνα καλῶς νοήσειε τοῦτο καί μή ἐμπέσῃ 220 εἰς αἵρεσιν ὡς ἀπιστῶν Θείου Πνεύματος λόγους. Ἐντός μέν πάντως τοῦ παντός ὑπάρξουσι καί οὗτοι, ἔξω τοῦ θείου δέ φωτός καί Θεοῦ ὄντως ἔξω˙ ὥσπερ γάρ οἱ μή βλέποντες λάμποντος τοῦ ἡλίου, κἄν ὅλοι περιλάμπωνται, ἔξω φωτός τελοῦσιν, 225 αἰσθήσει θεωρίᾳ τε κεχωρισμένοι τούτου˙ οὕτως ἐστίν ἐν τῷ παντί φῶς τῆς Τριάδος θεῖον καί μέσον οἱ ἁμαρτωλοί ἐν σκότει καθειργμένοι, μή βλέποντες, μή αἴσθησιν ὅλως ἔχοντες θείαν, ἀλλά κατακαιόμενοι αὐτῶν τῇ συνειδήσει 230 καί καταδικαζόμενοι, ἀπόρρητον τήν θλῖψιν καί τήν ὀδύνην ἄφθεγκτον ἕξουσιν εἰς αἰῶνας.

Β΄

Τίς ἡ ἐπί τῷ πατρί τούτῳ γενομένη ἀλλοίωσις καί πῶς καθαρθείς εἰς ἄκρον ἡνώθη Θεῷ καί οἷος ἐξ οἵου ἐγένετο, οἱ πρός Θεόν ἐρωτικοί αὐτοῦ λόγοι δηλοῦσιν ἐνταῦθα˙ ὅς καί θεολογῶν λέγει πρός τό τέλος περί ἀγγέλων. (45)

Τίς ἡ ἄμετρος εὐσπλαγνία σου, Σῶτερ; Πῶς ἠξίωσας μέλος σόν με γενέσθαι, τόν ἀκάθαρτον, τόν ἄσωτον, τόν πόρνον; Πῶς ἐνέδυσας στολήν με λαμπροτάτην ἀπαστράπτουσαν αἴγλην ἀθανασίας καί φῶς ποιοῦσαν ἅπαντά μου τά μέλη; Σῶμα γάρ τό σόν, τό ἄχραντον καί θεῖον, ἀπαστράπτει ὅλον πυρί θεότητός σου ἀναφυραθέν καί συμμιγέν ἀρρήτως˙ τοῦτο οὖν κἀμοί ἐδωρήσω, Θεέ μου. Τό γάρ ῥυπαρόν καί φθαρτόν τοῦτο σκῆνος τῷ παναχράντῳ ἑνωθέν σώματί σου καί μιγέν τό αἷμά μου τῷ αἵματί σου ἡνώθην, οἶδα, καί τῇ θεότητί σου καί γέγονα σόν καθαρώτατον σῶμα, μέλος ἐκλάμπον, μέλος ἅγιον ὄντως, μέλος τηλαυγές καί διαυγές καί λάμπον. Ὁρῶ τό κάλλος, βλέπω τήν λαμπηδόνα, ἐνοπτρίζομαι τό φῶς τῆς χάριτός σου καί τό ἄρρητον ἐκπλήττομαι τῆς αἴγλης (46) καί ἐξίσταμαι κατανοῶν ἑαυτόν˙ ἐκ ποίου οἷος ἐγενόμην, ὤ θαῦμα! Καί εὐλαβοῦμαι καί ἐμαυτόν αἰδοῦμαι