50

ὡς Θεός πάντα πληρῶν δέ, πῶς ἄν ἄλλως γε κρυβείη; Μεταστήσεις ἀπό τόπου τόν ∆εσπότην καί πρός ἄλλον τόπον δώσεις γεγονέναι ἐξ ὀφθαλμῶν κρυβῆναι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων; Ἄπαγε, μή ἐξ ἀγνοίας περιπέσῃς βλασφημίᾳ! Ἄκουε δέ τῆς ἀγάπης, εἰ βούλει, τάς ἐνεργείας, καί μαθήσῃ, πῶς ὑπάρχει μείζων πάντων ἡ ἀγάπη! Ποίων πάντων; Οὐκ ἀκούεις βοῶντος τοῦ Ἀποστόλου; Τοῦ λαλεῖν ἀγγέλων γλώσσαις καί ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων, τοῦ τήν πίστιν πᾶσαν ἔχειν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, τοῦ εἰδέναι πᾶσαν γνῶσιν, βάθος τε τῶν μυστηρίων, τοῦ σκορπίσαι πάντα πλοῦτον καί πτωχόν αὐτόν γενέσθαι, τοῦ καί τό σῶμα εἰς καῦσιν ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ ἐκδοῦναι μείζων ἔστιν ἡ ἀγάπη. Καί τοσούτῳ μείζων πέλει, ὅτι δίχα ταύτης ταῦτα εἴτε ἕν εἴτε καί πάντα - (106) εἰς οὐδέν τῷ κεκτημένῳ ὄφελος ὅλως ὑπάρχει. Ὅστις οὖν καί τῆς ἀγάπης καί τῶν εἰρημένων πάντων ἀποστέρηται, εἰπέ μοι, ποῦ φανεῖται, τί ποιήσει, πῶς πιστόν τοῖς ἐρωτῶσιν εἰπεῖν ἑαυτόν τολμήσει; ∆ιά τοῦτο προσεκτέον λέγοντι περί ἀγάπης. Κάθημαι ἐν τῷ κελλίῳ ἐν νυκτί ἤ ἐν ἡμέρᾳ, συνυπάρχει ἀφανῶς μοι καί ἀγνώστως ἡ ἀγάπη. Ἔξω δέ κτισμάτων πάντων οὖσα ἔστιν αὖ καί μετά πάντων, ἔστι πῦρ, ἔστι καί αἴγλη, γίνεται φωτός νεφέλη, ἥλιος ἀποτελεῖται. ˙Ως οὖν πῦρ ψυχήν θερμαίνει