93

κρατητῶς οὐ σφίγγονται δέ, εἰ καί σῶμα γάρ τῇ φύσει τοῦτο δή τό φῶς νοεῖται ὁρωμένου τοῦ ἡλίου, πλήν καί ἄτμητον ὑπάρχει. Πῶς οὖν τοῦτον εἰς οἰκίαν εἰσαγάγεις σήν, εἰπέ μοι; Πῶς δέ κατασχεῖν ἰσχύσεις, πῶς τόν ἄληπτον κρατήσεις, πῶς δέ τοῦτον ὅλον κτήσῃ, μερικῶς ἤ καί καθόλου; Πῶς δέ λάβεις τούτου τμῆμα καί ἐν κόλπῳ κατακρύψεις; Πάντως οὐδαμῶς, μοί εἴπῃς, δυνατόν ποτε γενέσθαι! Εἰ οὖν τούτου, ὅνπερ λόγῳ καί προστάγματι ὁ κτίστης ὡς λαμπάδα παρεισῆξε φαίνειν πᾶσι τοῖς ἐν κόσμῳ, ἐξειπεῖν ἤ ἐρευνῆσαι ὅλως φύσιν οὐκ ἰσχύεις, (176) πῶς καί σῶμα οὗτος ἔστιν, οὐκ ἀσώματος γάρ πάντως; Πῶς ληπτός ἐστιν ἀλήπτως, πῶς καί μίγνηται ἀμίκτως, πῶς ἀκτῖσι καθορᾶται καί φωτίζει σε ἐν τούτοις, ὅν εἰ καί τρανῶς προσβλέψεις, ὅλον μᾶλλον ἐκτυφλοῖ σε; Ἀλλά καί τῶν ὀφθαλμῶν σου ἀπορεῖς τό φῶς εἰπεῖν μοι, πῶς φωτός ἑτέρου δίχα ὅλως βλέπειν οὐκ ἰσχύει καί παντί φωτί ἐνοῦται καί ὡς φῶς τά πάντα βλέπει. Ἀπαθές δέ μένει πάντως, διαιρούμενον τῶν φώτων καί ἑνούμενον ὡσαύτως φῶς φωτί ὅλον τυγχάνει˙ καί ἡ ἕνωσις ἀφράστως, ἀσυγχύτως τούτων πέλει, ἡ διαίρεσις δ᾿ ὁμοίως μή καταλαμβανομένη. Πῶς τοῦ κτίστου τῶν ἁπάντων ὅλως φύσιν ἐρευνῆσαι, ἐνεργείας τούτου πάλιν πῶς μοι λέγεις ἑρμηνεῦσαι, πῶς εἰπεῖν μοι, πῶς ἐκφράσαι, πῶς δέ λόγῳ παραστῆσαι;