235

οὕτω κατετόλμησεν ἱερωσύνης; Ποῖος ἄν εἴποι τοῦτο ἐν παρρησίᾳ, ὅτι κατεφρόνησε δόξης τῆς κάτω καί διά μόνην ἱερουργεῖ τήν ἄνω; Ποῖος τόν Χριστόν ἠγάπησε καί μόνον, καί χρυσόν πάντα καί χρήματα παρεῖδε; Ποῖος ἠρκέσθη τοῖς κατά χρείαν μόνοις καί τοῦ πλησίον οὐκ ἐνοσφίσατό τι; Ποῖος τήν συνείδησιν κατεγνωσμένην ἑαυτοῦ οὐ κέκτηται ἀπό λημμάτων, δι᾿ ὧν ἠπείχθη γενέσθαι ἤ ποιῆσαι, ὠνησάμενος ἤ πωλήσας τήν χάριν; Ποῖος οὐ ποέκρινεν ἀξίου φίλον τόν ἀνάξιον μᾶλλον ἐγκαταστήσας; Ἑαυτοῦ δέ τίς οὐ σπουδάζει γνησίους φίλους ἀνθρώπους ἐπισκόπους ποιῆσαι, ὅπως λαμβάνῃ ἐν ἐξουσίᾳ πάντα τά ἀλλότρια; Τοῦτο γάρ τῶν μετρίων, ὅ καί ἀναμάρτητον δοκοῦσιν εἶναι (415) ἄλλης αἴροντες πράγματα ἐκκλησίας. Ποῖος διά αἴτησιν τῶν κατά κόσμον δυναστῶν, φίλων, πλουσίων καί ἀρχόντων οὐκ ἐχειροτόνησε καί παρ᾿ ἀξίαν; Ὄντως οὐδείς σήμερον τούτων ὑπάρχει ἔχων ἁπάντων καθαράν τήν καρδίαν, μή κεντούμενος ὑπό τοῦ συνειδότος, ὅτι πάντως ἕν ἐποίησεν ὧν εἶπον, ἀλλ᾿ ἐξαμαρτάνομεν ἀδεῶς πάντες, μήτε τοῦ κακοῦ ἐκκοπήν μελετῶντες, μηδέ τοῦ καλοῦ ποιούμενοι τήν πρᾶξιν˙ καί διά τοῦτο οὐδέ μετανοοῦμεν εἰς τό βάθος τῶν κακῶν βαπτισθέντες, καί ἀναλγήτως ἐγκείμεθα πρός ταῦτα. ∆όξης γάρ ὑπάρχοντες ἄγευστοι θείας τήν κάτω δόξαν παριδεῖν οὐ δυνάμεθα˙ ἔρως δέ δόξης, τῆς τῶν ἀνθρώπων λέγω, ψυχήν οὐκ ἐᾷ ταπεινωθῆναι ὅλως, οὐδέ μέμψασθαι ἑαυτήν ἑκουσίως. Πῶς οὖν, εἰπέ μοι, τούτων οὕτως ἐχόντων, ὁ δόξαν θηρώμενος τήν τῶν ἀνθρώπων καί πλούτου δεόμενος τοῦ φθειρομένου, ὁ ἐπιθυμῶν χρυσίου πλῆθος ἔχειν, ὁ εἰς ἁρπαγήν ἀκόρεστος τυγχάνων καί μνησικακῶν τοῖς μή συχνῶς διδοῦσι, Θεόν ἔνοικον ἔχειν εἰπεῖν τολμήσει ἤ φιλεῖν Χριστόν ἤ Πνεῦμα Χριστοῦ ἔχειν; Ὁ δέ μή Χριστόν καί τόν αὐτοῦ Πατέρα καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰσδεδεγμένος, γνωστῶς οἰκοῦντα καί ἐμπεριπατοῦντα