35

ὅτι τούς πάντας ἐλεεῖς θερμῶς μετανοοῦντας ἴσον τοῖς ἀποστόλοις σου καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, εὐεργετεῖς τε καί τιμᾷς καί δοξάζεις, Θεέ μου, ὡς μετά πόθου σέ μόνον βλέποντας, τόν ποιητήν τοῦ κόσμου, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή, κράτος, μεγαλωσύνη, ὡς βασιλεῖ τε καί Θεῷ τοῦ παντός καί ∆εσπότῃ νῦν καί ἀεί διά παντός εἰς αἰῶνας αἰώνων˙ ἀμήν.

Ι∆'.

Εὐχαριστία πρός Θεόν τῶν δωρεῶν ἕνεκα, ὧν παρ᾿ αὐτοῦ ἠξιώθη˙ καί ὅτι φρικτόν καί ἀγγέλοις τό τῆς ἱερωσύνης καί ἡγουμενείας ἀξίωμα. (81)

Ἐγώ, κἄν θέλω, ∆έσποτα, λαλῆσαι οὐκ ἰσχύω. Τί γάρ ὅλως καί φθέγξομαι ἀκάθαρτος ὑπάρχων καί λογισμοῖς καί πράξεσι καί ἐννοίαις ἁπάσαις; Πλήν τήν ψυχήν τιτρώσκομαι, φλέγομαι τά ἐντός μου ἐπιθυμῶν λαλῆσαί σοι, κἄν ποσῶς, ὁ Θεός μου. Βλέπω, καί γάρ ἐπίστασαι τά ἐμά, ὦ Θεέ μου, ὅτι τά μέλη ἅπαντα σώματος καί ψυχῆς μου ἐμίανα ἐκ γενετῆς, ὅλος ὤν ἁμαρτία. Τεκμαίρομαι τό ἔλεος καί τήν φιλανθρωπίαν καί τά καλά σου τά πολλά, ἅ εἰς ἐμέ εἰργάσω, καί ἄφωνος καθίσταμαι μικροῦ ἀπογινώσκων καί θλίβομαι διηνεκῶς λυπούμενος, ὁ τάλας, ὅτι ἀνάξιός εἰμι τῶν ἀγαθῶν σου πάντων. Ὁπόταν ἔλθω εἰς ἐμαυτόν καί κατά νοῦν θελήσω ἀναλογίσθαι, Χριστέ, τά πλήθη τῶν κακῶν μου, καί ὅτι ἕν ἀγαθόν οὐκ ἔπραξα ἐν βίῳ, ἀντί δέ τῶν κολάσεων, ὀργῆς σου τῆς δικαίας, ὧν ὑπομεῖναι ἔμελλον ὡς πολλά σε λυπήσας, τοσούτων μᾶλλον ἀγαθῶν νῦν κατηξίωσάς με, ἔρχομαι εἰς ἀπόγνωσιν, φοβοῦμαί σου τό κρῖμα, ὅτι καί μᾶλλον προστιθῶ πταίσματα καθ᾿ ἑκάστην, (82) καί τό πολύ σου ἔλεος καί τήν φιλανθρωπίαν τρέμω μή τρέψῃς εἰς θυμόν μείζονος τιμωρίας, ὅτι εὐεργετούμενος ἀχαριστῶ σοι πλέον, δοῦλος ὑπάρχων πονηρός σου, τοῦ καλοῦ ∆εσπότου. Πάντα οὖν τἆλλα, Κύριε, ὑπομονήν παρεῖχον, ἐλπίδα προξενοῦντά μοι ζωῆς τῆς αἰωνίου˙ οὗ ἕνεκεν καί ἔχαιρον πολλά, ὡς οἶδας μόνος, θαρρῶν εἰς τήν χρηστότητα καί εἰς τό ἔλεός σου. ∆ιά γάρ τοῦτο ἐκ παντός ἦρές με ἐκ τοῦ κόσμου καί πάντων ἀπεχώρισας συγγενῶν τε καί φίλων, ὅπως καί ἐλεήσῃς με καί σώσῃς με, Χριστέ μου˙ τοῦτο πληροφορούμενος παρά τῆς χάριτός σου εἶχον χαράν ἀπλήρωτον και βεβαίαν ἐλπίδα.