81

πτέρυξι θείαις εὐλαβῶς καί κοσμίως εἴ τινας ταύτας πτέρυγας νοήσεις - τό ἀπρόσιτον μή στέγοντες τῆς δόξης; Οὐ γάρ τήν φύσιν, ἀλά τῆς δόξης ὁρῶσι δόξαν. Ἀνθρώπου δέ ποίου εἰπεῖν τολμήσεις; Τοῦ Ἰωάννου ἤ Παύλου τοῦ μεγάλου; Ἀλλ᾿ ὁ μέν βοᾷ καί τοῖς πᾶσι κηρύττει, ὅτι ἱμάντα μόνον ἤ σφαιρωτῆρα ὑποδημάτων οὐκ ἐξισχύει λῦσαι˙ ὁ δέ εἰς τρίτον οὐρανόν ὡς ἀνῆλθε καί μετά ταῦτα εἰς παράδεισον ἤρθη, μή τι σοί μόνῳ εἶπέ τι κατ᾿ ἰδίαν, ὅπερ ἔκρυβες καί νῦν βούλει κηρύξαι; Καί γάρ ἐκεῖνον ἡμεῖς περί τοιούτου οὐδέν εἰπόντα ἠκούσαμεν ἐγγράφως, ἀλλά κἀκεῖνος φωνῇ μεγάλῃ λέγει˙ Λόγους ἤκουσα, οὕς εἰπεῖν οὐκ ἰσχύω, φωτί δέ ὁ Θεός ἔνοικεῖ ἀπροσίτῳ. Ἰωάννης οὖν οὐ λύει σφαιρωτῆρα, οὐδέ ἱκανός ἱμάντα λῦσαι μόνον, Παῦλος ῥήματα οὐκ ἴσχυσεν ἐκφράσαι, (157) ἅπερ ἤκουσεν, ἄρρητα λέγων ταῦτα, καί τίς, ὁ οὕτως τόν Θεόν ἐρευνήσας, μείνας ἄφλεκτος φωτί τῷ ἀπροσίτῳ καί γενόμενος τῆς οἰκίας ἐν μέσῳ αὐτήν ἐθεάσατο τήν τοῦ ∆εσπότου φύσιν, ἵνα πλέον τι Ἰωάννου καί Παύλου εἰπεῖν τολμήσει ὁ ἄθλιος ἐκεῖνος; Τίς γάρ οὐ φρίξει καί τίς οὐ μή πενθήσει τύφλωσιν καί σκότωσιν τῶν νῦν λεγόντων καί νεουργούντων αἵρεσιν ὄντως ξένην, ἀμφικρημνοῦσαν εἰς ἕν βάραθρον πάντας τούς ἐρωτῶντας καί τούς ἐρωτωμένους; Εἴτε γάρ ἐπινοίᾳ χωρίσουσι τόν Λόγον, εἴτε πράγματι, σφάλλουσι κακοφρόνως πίπτοντες εἰς αἵρεσιν ἀμφοτέρωθεν˙ τό γάρ πράγματι τομήν ποιεῖ τοῦ Λόγου, τό δ᾿ ἐπινοίᾳ σύγχυσιν ὡς μή χωρίζεσθαι ὅλως. Φρίξον, ἄνθρωπε, κατάμαθε σαυτόν γε, εἰπέ περί σοῦ, εἰπέ, εἴ τι καί βούλει! Ἴσως ὡς ∆αυίδ καί σύ ἀναβοήσεις˙ Ἐθαυμαστώθη, λέγων, ἡ σή σοφία καί ἡ γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ, ὦ Θεέ μου! Ναί, κατάλιπε τήν φιλοπραγμοσύνην καί τό βλάσφημον τῶν λέξεων ἀπόθου! Καί πρῶτον εἰπέ τό, πῶς ἡμεῖς σωθῶμεν, ἔπειτα λέξον καί, πῶς αὐτός ἐσώθης, ἵνα μή λόγῳ φανῇς ἡμᾶς διδάσκων, ἀλλά καί ἔργῳ ποιῶν προθυμοτέρους.